Toen ik vanmorgen op de parkeerplaats bij het ziekenhuis stond te wachten op het moment dat ik uit de auto kon stappen om naar de ingang te zwemmen, drong het ineens tot me door hoeveel kostbare tijd ik aan die zinloze bezigheid heb besteed in mijn leven.
De sluisdeuren van de hemel stonden wagenwijd open en het leek wel of de halve Noordzee over de parkeerplaats werd uitgestort. Ik zat lekker droog in mijn overhemd achter het stuur en dacht dat het zo wel een keer zou stoppen. Er kon toch nooit zoveel water in de lucht hangen? Nou dat kon dus wel. Wat een ongelooflijke hoeveelheid water stortte zich over ons uit. Alles bij elkaar zat ik al gauw 20 minuten geduldig te wachten en het hield maar niet op. Tussendoor wat fotootjes gemaakt van die plensbui, maar ja, als je die dan hebt ben je er ook klaar mee.
En toen begon het denken over die oervervelende bezigheid die in feite niets oplevert, het "wachten"....
Wachten tot het ophoudt met regenen. Wachten op de bus, de trein, de postbode, het nieuws, in de file. Wachten tot je vrouw zich heeft gekleed om weg te gaan, op je giro-afschriften. Wachten bij de dokter, de notaris, de kapper, op je beurt, op je belastingteruggave. Wachten bij de kassa in de supermarkt, op het schip met geld dat binnen moet komen, bij verkeerslichten als er niets aankomt, op een vriendelijk woord... Allemaal zinloos.
Het liefst ga ik gewoon door zonder op iets te wachten, want wachten dat is verloren tijd. En ik wil mijn tijd zoveel mogelijk besteden aan leuke dingen waaraan ik nog plezier beleef. Dus wacht niet te lang is mijn lijfspreuk vanaf vandaag.
No comments:
Post a Comment