Karin Bloemen.

Tijdens het dagelijkse rondje Weblogs lezen, kwam ik op een Amerikaanse Blog terecht waar de Blogger (schrijver) een verhaal had geschreven over hoe hij op het punt stond niet ouder te worden, maar steeds jonger.

Onmiddelijk schoot mij iets te binnen over een liedje of iets dergelijks van Karin Bloemen, waarvan ik mij herinnerde dat zij daar ook over verhaalde. Ik ging op zoek op het internet en vond binnen no time de officiële Website van Karin Bloemen. Daar heb ik eerst uitgebreid rondgekeken en kwam daar zoveel leuke dingen tegen, teksten, cd's, plakboeken, video's van haar optredens in de Nederlandse theaters, teveel om op te noemen.

Maar de tekst of het door mij gezochte liedje kon ik niet vinden. Gelukkig stond er een Contactadres bij en dat heb ik gebruikt om naar de tekst te vragen. Enkele uren later kwam er al een e-mail terug waarin werd uitgelegd dat het een Conference is geweest. En wat ik nog leuker vond was, dat ik de tekst in een bijlage kreeg.

Nadat ik een bedankje had teruggestuurd en gevraagd had of ik deze tekst mocht doorgeven kwam er weer een e-mail terug dat er geen enkel bezwaar was om de tekst door te geven. Hierbij dan de conference van Karin Bloemen. En kijk eens naar de Engelstalige video's "Lovechild" en "Dangerous Art". Je staat versteld van de snelheid waarmee ze spreekt en dan dat Londense accent. Ik lag in een deuk van het lachen.

Conf: Omgekeerd leven

Ik doe mijn ogen open, ik lig op mijn sterfbed, en daaromheen zitten mijn kinderen en mijn kleinkinderen, allemaal zijn ze er. In tranen. En ze zeggen alleen maar lieve dingen tegen me. Zoals ‘ma, weet je dat we echt heel veel van je houden’ en dan zeg ik mijn laatste woorden, zoiets als ‘wie het kleine niet eert, die valt op negers’.

Want ja, ik ben dan zo dement als een deur.

Maar toch, ik ga maar niet dood. Sterker nog, ik haal de volgende dag.

Ik ga weer een beetje eten , na een paar dagen mag het infuus eruit en wonder boven wonder, na een paar weken mag ik zelfs weer naar huis.

Nou ja, naar huis, naar een verzorgingstehuis. Maar er is wel meteen plek. Geen enkele wachtlijst. Prachtig.

En het bezoek blijft maar komen, maar meer en meer lullen ze met elkaar en niet met mij, dus is het ook niet zo erg als ze na een paar maanden nog maar één keer per week komen.

En ik, ik blijf maar opknappen, ik loop zelfs af en toe een stukkie en één voor één schieten me de namen van mijn kleinkinderen me weer te binnen. En op een dag hebben ze een huis voor me en niet zo’n klein huis ook.

In het begin heb ik nog hulp nodig om het schoon te houden, maar ook dat krijg ik onder de knie, en een jaar na mijn sterfbed ontmoet ik een oude zieke man. Echt een wrak. Een lastig wrak. Ik neem ‘m toch in huis , ik verzorg ‘m, en ik zie ‘m opknappen. We raken op elkaar gesteld en op de dag dat er drempels in het huis worden aangelegd, besluiten we samen voor het eerst op vakantie te gaan. Als vrienden.

Eerst nog met de zonnebloem. Maar later gaan we samen, steeds langer en steeds verder weg. En op het moment dat we een beetje genoeg van elkaar krijgen, wordt er een groot feest gegeven want hij krijgt een baan. En niet zo’n misselijke baan ook. Topsalaris. En iedereen om hem heen doet zo zijn best dat hij zelf helemaal niets hoeft te doen. Geweldig.

En ik, ik begin met zingen. En mijn eerste optreden is in een uitverkocht Carré. Met allemaal gastoptredens en prachtige toespraken. Na het optreden onderga ik plastische chirurgie en het resultaat is verbluffend. Zo natuurlijk.

Mijn vriend zie ik dan veel minder maar hij wordt wel steeds leuker. En op een dag gaat hij naar de tandarts en krijgt tie echte tanden.

Ik begin langzamerhand verliefd op hem te worden en op een dag kopen we een tweepersoonsbed en hebben we seks. Niet echt een groot succes, maar hoe meer we het doen, hoe spannender het wordt.

We experimenteren ons gek maar uiteindelijk besluiten we dat we het samen toch lekkerder vinden.

En ik ga aan de lijn en wat ik ook probeer, alle diëten helpen.

Ik stop van de één op de andere dag met roken, zonder een centje pijn, ik ga steeds minder drinken. En er komen twee hele leuke meiden bij ons inwonen.

Alles gaat geweldig, tot ik op een dag besluit er een jaar uit te stappen. Zomaar.

En na dat jaar wordt het opeens heel erg druk. Te druk eigenlijk.

Die twee leuke meiden beginnen me ook nog eens s’nachts uit mijn slaap te houden. En ik het gevoel dat iedereen het naar zijn zin heeft, behalve ik.

Gelukkig vind ik een hele goeie psychiater, want per sessie zie ik mezelf opknappen,

Tot ik hem niet meer nodig heb, en als die twee leuke meiden op een dag verdwenen zijn krijg ik steeds meer tijd. En ik geniet weer van alles.

Het gaat fantastisch in de liefde, ik zie eruit als een jonge godin, mijn vriend en ik verhuizen naar een kleine zolderetage in Amsterdam waar we ons helemaal sufneuken en de lekkerste wijn van de wereld kost twee euro vijftig. En dan trouwen we met een gigantisch feest. En daarna word ik alleen nog maar verliefder. Smoorverliefd. Ik kan alleen maar aan hem denken, en hij, hij schrijft gedichten voor me die ik steeds mooier begin te vinden totdat we elkaar onze allerlaatste kus geven. Zo lekker dat we niks meer van elkaar willen. We besluiten om op het hoogtepunt te stoppen.

We trekken allebei bij onze eigen ouders in. En ze doen alles voor me, en ik hou me alleen bezig met vragen zoals ‘aan het eind van het heelal, als daar een muur staat, wat is daar dan achter?

En de tijd gaat steeds langzamer lijkt het, heerlijk. Zomers duren eindeloos en woensdagmiddagen lijken maar niet om te gaan.

Ik word enthousiast van de allerkleinste dingen, van de kleinste cadeaus.

Ik kan uren spelen met helemaal niks..

Tot ik op een dag alleen maar in opperste verwondering om me heen aan het kijken ben. Kleuren, bewegingen..

En dan verdwijn ik in mijn moeder en in negen maanden slaap ik in, in een warme droomloze eeuwenlange slaap.

http://www.labloemen.nl/