Friday 31 August 2007

Dolfinarium Harderwijk


Het moet ongeveer 40 jaar geleden zijn, dat we naar het Dolfinarium in Harderwijk zijn geweest. "We", dat waren mijn zoon, toen dus ongeveer 6 of 7 jaar oud, en ikzelf. Ik kan me nog herinneren dat mijn dochtertje altijd ziek werd als er iets spannends stond te gebeuren. Benauwdheid, veroorzaakt door chronische bronchitis, en alle nare verschijnselen die daarmee gepaard gaan. Een heel vervelende aandoening waarvan ze vandaag de dag nog steeds last heeft. Mamma bleef thuis met ons dochtertje, want het was onverantwoord om met haar weg te gaan. En Pappa ging met zoonlief toch maar naar die mooie dolfijnen kijken, hij had er al zo lang naar uitgekeken.

Approximately 40 years ago, I took my son with me to the Dolfinarium in Harderwijk. He was about 6 or 7 years old at that time.
I do remember that our daughter always became ill in situations with a lot of excitement.
Breathlessness, caused by chronic bronchitis, coupled with nasty side effects. A very annoying affection of which she has today still charge. Mamma remained at home with our little daughter, because it would be irresponsible to take her outdoors with us. And I went with my son to those beautiful dolphins.


Nu, na al die jaren maakte ik weer een flinke autorit van bijna twee uur naar Harderwijk. Daar werd ik door een soort parkeerwachter naar de eerste de beste parkeerplaats gedirigeerd. Op de parkeerplaats stonden weer een aantal van die jongens en meisjes die de toestromende auto's netjes naar een parkeerplek dirigeerden. Voor al deze service moest natuurlijk ook een prijs worden betaald, €6,00 voor de hele dag parkeren. Niet eens onredelijk naar de maatstaven van tegenwoordig. Op naar de kassa van het Dolfinarium en daar moest ook weer worden afgerekend, €29,75, nou en dat is niet niks.

Now, after all those years I made a considerable drive of almost two hours to Harderwijk. There I was conducted by a park-keeper to a parking place. On the parking place there were more of those boys and girls who conducted the cars neat to a place. For all these services had to be paid for, of course. The price was €6,00 for all day parking. Not even unreasonable towards the criteria of the present time. On to the pay-desk of the dolfinarium there they want money too, €29,75, that is not cheap.... or is it?



Het aanzien van het Dolfinarium heeft in de loop der jaren natuurlijk wel heel veel aanpassingen en veranderingen doorgemaakt, maar het grote theater met daarin het enorme basin kon ik mij nog goed herinneren. In mijn beleving waren er veel meer mensen die naar de dolfijnenshow kwamen kijken dan vroeger, maar dat zal wel verbeelding zijn. De opzet van de show is veel grootser van opzet, helemaal aangepast aan deze tijd. Belichting en geluid, helemaal van nu. Spetterende muziek om je in de sfeer te brengen en een muziekkeuze die mij goed aansprak. Mooi hoor.

Considering the Dolfinarium, it has experienced a lot of adaptations and changes in time of years, but I could remind myself the large theatre within this enormous basin. In my perception there were much more people now who came to the dolphin show then 40 years ago, but that will be imagination. The set-up of the show has been adapted more to this time. Light and sound are entirely of this time. Splattering music to bring you in the mood and a music choice which addressed me well. Nicely hear.



Het is boeiend en verbazingwekkend om te zien hoe die trainers met de dieren omgaan en welke prestaties er worden geleverd door de dolfijnen en de trainers. Er moet toch meer zijn dan alleen een soort gevoel om kunstjes te laten uitvoeren. Die dieren schijnen precies te begrijpen wat er van ze wordt gevraagd. En het respect van de trainers naar de dieren toe is ook zo goed zichtbaar. Over en weer lijken ze telkens weer veel plezier met elkaar te maken.

It is captivating and surprising to see how those coaches handle the animals and what is achieved by the dolphins and the coaches. There must be more than only one type of feeling to carry out. Those animals seem to understand what is expected from them. And the respect of the coaches towards the animals is also visible. From both sides they seem to have a lot of fun.



Ik heb genoten van het shouwspel, de sprongen van de dolfijnen waren schitterend. Er werd gesleept, geduwd, gegooid en getrokken aan de trainers, twee sterke, lenige jonge vrouwen en twee jonge mannen.

I have enjoyed the show, the jumps of the dolphins were superb. There, was pushed, dragged, thrown away and drawn on the coaches, two strong, agile young women and two young men.



Maar er is meer te zien en te beleven. De dolfijnen en walrussen kunnen ook worden bekeken vanuit een ondergronds aquarium. Daarvoor ga je eerst met een lift ongeveer 4 tot 5 meter ondergronds, daar kun je door enorme glazen wanden in de buiten basins kijken en zien hoe deze dieren zwemmen. Als je je van zo dichtbij ziet, dan pas dringt het goed tot je door hoe geweldig mooi ze zijn en wat zij van ons denken mag je zelf raden. Maar dat ze net zo nieuwsgierig zijn als wij, dat geloof ik wel. Deze walrus, ongeveer 1600 kg, beweegt zich kalm en gracieus door het water. En boven water zijn het grappenmakers met hun trainers.

But there is more to see and to experience. The dolphins and walruses can also be examined from an underground aquarium. For that you go firstly with a lift approximately 4 up to 5 meters underground, there you can look through enormous glass partitions in the outside basins and see how these animals swim. When you're so near to them, then you feel and see how terribly beautiful they are. This walrus, approximately 1600 kilogrammes, moves himself calmly and gracieus in the water. And above water they are commedians and joke makers together with their coaches.



Van dit stel heb ik een hele serie foto's gemaakt, maar dat komt een andere keer wel. Ook hier is weer duidelijk te zien hoe deze mensen met deze kolosale en sterke dieren weten om te gaan. Ik heb weer een geweldige ervaring achter me en ben zeker van plan er nog een aantal meer op te doen. Misschien kom ik nog een keer terug op dit onderwerp want ik heb daar in Harderwijk nog wel meer gezien en misschien is het wel leuk om dat ook te vermelden. We zien wel.
Een heel fijn weekend toegewenst.

Of this couple I have made a complete set of photos, but that comes another time, maybe. Here too you can see clearly how these people with these colossus and strong animals work. I have a rich experience behind me and there are certainly a number more to acquire. Perhaps I return again on this subject because I have seen much more in Harderwijk and perhaps is it nice to mention that another time. We'll see, however, a very nice weekend.

The translations cost me an awful LOT of time and I am now exhausted... pffftt.


Dolfinarium Harderwijk


Het moet ongeveer 40 jaar geleden zijn, dat we naar het Dolfinarium in Harderwijk zijn geweest. "We", dat waren mijn zoon, toen dus ongeveer 6 of 7 jaar oud, en ikzelf. Ik kan me nog herinneren dat mijn dochtertje altijd ziek werd als er iets spannends stond te gebeuren. Benauwdheid, veroorzaakt door chronische bronchitis, en alle nare verschijnselen die daarmee gepaard gaan. Een heel vervelende aandoening waarvan ze vandaag de dag nog steeds last heeft. Mamma bleef thuis met ons dochtertje, want het was onverantwoord om met haar weg te gaan. En Pappa ging met zoonlief toch maar naar die mooie dolfijnen kijken, hij had er al zo lang naar uitgekeken.

Approximately 40 years ago, I took my son with me to the Dolfinarium in Harderwijk. He was about 6 or 7 years old at that time.
I do remember that our daughter always became ill in situations with a lot of excitement.
Breathlessness, caused by chronic bronchitis, coupled with nasty side effects. A very annoying affection of which she has today still charge. Mamma remained at home with our little daughter, because it would be irresponsible to take her outdoors with us. And I went with my son to those beautiful dolphins.


Nu, na al die jaren maakte ik weer een flinke autorit van bijna twee uur naar Harderwijk. Daar werd ik door een soort parkeerwachter naar de eerste de beste parkeerplaats gedirigeerd. Op de parkeerplaats stonden weer een aantal van die jongens en meisjes die de toestromende auto's netjes naar een parkeerplek dirigeerden. Voor al deze service moest natuurlijk ook een prijs worden betaald, €6,00 voor de hele dag parkeren. Niet eens onredelijk naar de maatstaven van tegenwoordig. Op naar de kassa van het Dolfinarium en daar moest ook weer worden afgerekend, €29,75, nou en dat is niet niks.

Now, after all those years I made a considerable drive of almost two hours to Harderwijk. There I was conducted by a park-keeper to a parking place. On the parking place there were more of those boys and girls who conducted the cars neat to a place. For all these services had to be paid for, of course. The price was €6,00 for all day parking. Not even unreasonable towards the criteria of the present time. On to the pay-desk of the dolfinarium there they want money too, €29,75, that is not cheap.... or is it?



Het aanzien van het Dolfinarium heeft in de loop der jaren natuurlijk wel heel veel aanpassingen en veranderingen doorgemaakt, maar het grote theater met daarin het enorme basin kon ik mij nog goed herinneren. In mijn beleving waren er veel meer mensen die naar de dolfijnenshow kwamen kijken dan vroeger, maar dat zal wel verbeelding zijn. De opzet van de show is veel grootser van opzet, helemaal aangepast aan deze tijd. Belichting en geluid, helemaal van nu. Spetterende muziek om je in de sfeer te brengen en een muziekkeuze die mij goed aansprak. Mooi hoor.

Considering the Dolfinarium, it has experienced a lot of adaptations and changes in time of years, but I could remind myself the large theatre within this enormous basin. In my perception there were much more people now who came to the dolphin show then 40 years ago, but that will be imagination. The set-up of the show has been adapted more to this time. Light and sound are entirely of this time. Splattering music to bring you in the mood and a music choice which addressed me well. Nicely hear.



Het is boeiend en verbazingwekkend om te zien hoe die trainers met de dieren omgaan en welke prestaties er worden geleverd door de dolfijnen en de trainers. Er moet toch meer zijn dan alleen een soort gevoel om kunstjes te laten uitvoeren. Die dieren schijnen precies te begrijpen wat er van ze wordt gevraagd. En het respect van de trainers naar de dieren toe is ook zo goed zichtbaar. Over en weer lijken ze telkens weer veel plezier met elkaar te maken.

It is captivating and surprising to see how those coaches handle the animals and what is achieved by the dolphins and the coaches. There must be more than only one type of feeling to carry out. Those animals seem to understand what is expected from them. And the respect of the coaches towards the animals is also visible. From both sides they seem to have a lot of fun.



Ik heb genoten van het shouwspel, de sprongen van de dolfijnen waren schitterend. Er werd gesleept, geduwd, gegooid en getrokken aan de trainers, twee sterke, lenige jonge vrouwen en twee jonge mannen.

I have enjoyed the show, the jumps of the dolphins were superb. There, was pushed, dragged, thrown away and drawn on the coaches, two strong, agile young women and two young men.



Maar er is meer te zien en te beleven. De dolfijnen en walrussen kunnen ook worden bekeken vanuit een ondergronds aquarium. Daarvoor ga je eerst met een lift ongeveer 4 tot 5 meter ondergronds, daar kun je door enorme glazen wanden in de buiten basins kijken en zien hoe deze dieren zwemmen. Als je je van zo dichtbij ziet, dan pas dringt het goed tot je door hoe geweldig mooi ze zijn en wat zij van ons denken mag je zelf raden. Maar dat ze net zo nieuwsgierig zijn als wij, dat geloof ik wel. Deze walrus, ongeveer 1600 kg, beweegt zich kalm en gracieus door het water. En boven water zijn het grappenmakers met hun trainers.

But there is more to see and to experience. The dolphins and walruses can also be examined from an underground aquarium. For that you go firstly with a lift approximately 4 up to 5 meters underground, there you can look through enormous glass partitions in the outside basins and see how these animals swim. When you're so near to them, then you feel and see how terribly beautiful they are. This walrus, approximately 1600 kilogrammes, moves himself calmly and gracieus in the water. And above water they are commedians and joke makers together with their coaches.



Van dit stel heb ik een hele serie foto's gemaakt, maar dat komt een andere keer wel. Ook hier is weer duidelijk te zien hoe deze mensen met deze kolosale en sterke dieren weten om te gaan. Ik heb weer een geweldige ervaring achter me en ben zeker van plan er nog een aantal meer op te doen. Misschien kom ik nog een keer terug op dit onderwerp want ik heb daar in Harderwijk nog wel meer gezien en misschien is het wel leuk om dat ook te vermelden. We zien wel.
Een heel fijn weekend toegewenst.

Of this couple I have made a complete set of photos, but that comes another time, maybe. Here too you can see clearly how these people with these colossus and strong animals work. I have a rich experience behind me and there are certainly a number more to acquire. Perhaps I return again on this subject because I have seen much more in Harderwijk and perhaps is it nice to mention that another time. We'll see, however, a very nice weekend.

The translations cost me an awful LOT of time and I am now exhausted... pffftt.


Monday 27 August 2007

A Last Farewell to Ellen



Photo: Herman Verbrugge

A memorial service celebrating Ellen's life will be held Friday, August 31 at 11:00 a.m. In my thoughts I will be there to support my Dear Friend Curtis and to say Farewell to Ellen.


We All Grieve In Different Ways
If One Tear Could Wash Away The Pain


(Lyrics from: Take That >> song - Reach Out)


On YouTube I found this song by Loreena McKennitt, one of Ellen's favorite singers, she told me once.

Under Menu you find more songs by Loreena McKennitt.

Penelope's Song


A Last Farewell to Ellen



Photo: Herman Verbrugge

A memorial service celebrating Ellen's life will be held Friday, August 31 at 11:00 a.m. In my thoughts I will be there to support my Dear Friend Curtis and to say Farewell to Ellen.


We All Grieve In Different Ways
If One Tear Could Wash Away The Pain


(Lyrics from: Take That >> song - Reach Out)


On YouTube I found this song by Loreena McKennitt, one of Ellen's favorite singers, she told me once.

Under Menu you find more songs by Loreena McKennitt.

Penelope's Song


Thursday 23 August 2007

Ellen


English version

A few hours ago I learned that our Blogfriend Ellen peacefully passed after many years of fighting against an aggressive form of cancer. Although we have never met each other in person, there has grown an enormous link of friendship between us. A friendship arisen from frankly written posts in public as well as in e-mails, concerning everyday items.
Ellen conducted a huge fight against the cancer which had found her. Tireless she fought back, every day and did not want to deliver themselves. Almost daily she let her innumerable blogfriends know how she felt and which plans she had made to obtain as much as possible from life. She had planned to enjoy every moment together with her endless love, her husband Curtis. A love he answered in the same manner and with an inexhaustible strength he has assisted her to the very last moment, but they lost the unequal fight against that devastating sickness. Now Ellen have passung away, unwanted leaving a man behind in grief and lonelyness. It's up to us to mentally support him as much as possible, and for everybody who wants to know more concerning Ellen and Curtis can take a look on

Curtis' Weblog


Now I am writing all this, all kinds of memories to the posts of Ellen's weblog come up. And also to the chats we had in Microsoft's Live Messenger. These meetings were so nice because Ellen could read and understand so well the Dutch language. She learned Dutch from her parents and her older brothers and she maintained it so well. She had an unbelievable feeling for languages. Sometimes, when she felt good enough, she tried to write something in Dutch and she did it so good. She was a clever, emotional and funny sweetheart at the same time.

The way we were communicating went best when I wrote in Dutch and she in English and it was great, we had a lot of fun this way. Such a chat party could take sometimes an hour or more, because we both had so much pleasure in "talking" this way to each other. She told tales which she had heard frpm her father concerning Rotterdam, and I did the same. Sometimes we had heard exactly the same tales told by our fathers, and then she had so much fun. Sometimes there were also emotional moments, then she said: "I have to cry, sorry, I am a "jankerd" (cryer). I am so happy that I have found a new Dutch contact". She felt a strong link with this small country, and it gave us so much pleasure to discuss, share and exchange ideas and experiences with each other. These meetings are unforgetable for me and I will terribly mis her. She asked me, and I promised her that we will continue our friendship with Curtis and stay in contact as long as he wants.

I wish Curtis much strength, I know that he is a realist, but I also know that the coming period is inconceivable sadly for him and I think all his and Ellen's Blogfriends will write almost daily.
Good-bye Ellen and look down so now and then, bless each of us who love you so much with good memories of a wonderful friend.


Dutch version

Een paar uur geleden vernam ik dat onze blogvriendin Ellen vredig is ingeslapen na een jarenlange strijd tegen een agressieve vorm van kanker. Hoewel wij elkaar nooit in persoon hebben ontmoet, is er toch een enorme band van vriendschap gegroeid. Een vriendschap die is ontstaan uit openhartige stukjes die mensen elkaar publiekelijk schrijven over dingen die hen elke dag bezighouden.

Ellen voerde een gigantisch gevecht met de kanker die haar had getroffen. Onvermoeibaar vocht zij dagelijks terug en wilde zich niet overgeven. Bijna dagelijks liet zij haar talloze blogvrienden weten hoe zij er voorstond en welke plannen zij koesterde om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Zij had zich voorgenomen om van elk moment te genieten, samen met haar grootste liefde, haar man Curtis. Een liefde die door hem op dezelfde wijze werd beantwoord. Met een onuitputtelijke kracht heeft hij haar bijgestaan tot het allerlaatste moment. Maar de ongelijke strijd tegen die verwoestende ziekte hebben zij nu verloren. Nu Ellen is heengegaan blijft er een man achter in groot verdriet en het is aan ons om hem zoveel mogelijk mentaal te steunen en wie iets meer wil weten over Ellen en Curtis kan een kijkje nemen op de

Nu ik bezig ben dit te schrijven komen er nu al allerlei herinneringen naar boven aan de geschreven stukjes in Ellen's weblog. En ook aan het chatten wat we wel eens deden met Microsoft's Live Messenger. Dit was zo leuk, want Ellen kon zo goed Hollands lezen en verstaan, iets dat zij van haar ouders en oudere broers had geleerd en de taal goed onderhield. Zij had een geweldig gevoel voor talen. Ook probeerde zij wel eens Hollands te schrijven. Ik zeg bewust Hollands, want daar sprak Ellen ook over. Maar het communiceren ging het beste als ik Hollands schreef en zij voor het gemak Engels. Zo'n chat-partij kon wel eens een uur duren omdat wij er beiden zoveel plezier in hadden. Zij vertelde verhalen die zij van haar Vader had gehoord over Rotterdam, en hetzelfde deed ik. en als dan bleek dat onze vaders precies dezelfde verhalen aan ons hadden verteld, dan had zij de grootste schik. Soms waren er ook emotionele momenten en vertelde zij dat zij tranen in haar ogen had en zo blij was weer contact te hebben met iemand uit Holland. Zij voelde nog steeds een band met dit kleine landje, en mij deed het zoveel plezier om gedachten en ervaringen met elkaar te bespreken en te delen. Ik zal deze ontmoetingen met haar ontzettend gaan missen, maar we hebben elkaar beloofd dat we met Curtis contact zullen blijven houden zolang hij dat zelf wil.
Ik wens Curtis veel kracht toe, ik weet dat het een realist is, maar ik weet ook dat hij onvoorstelbaar verdrietig is in de komende periode en dat al zijn Blogvrienden dagelijks aan hem zullen denken, maar ook zullen schrijven.
Vaarwel Ellen en geniet verder met ons mee als je ons van hierboven over jou hoort en ziet schrijven.

Ellen


English version

A few hours ago I learned that our Blogfriend Ellen peacefully passed after many years of fighting against an aggressive form of cancer. Although we have never met each other in person, there has grown an enormous link of friendship between us. A friendship arisen from frankly written posts in public as well as in e-mails, concerning everyday items.
Ellen conducted a huge fight against the cancer which had found her. Tireless she fought back, every day and did not want to deliver themselves. Almost daily she let her innumerable blogfriends know how she felt and which plans she had made to obtain as much as possible from life. She had planned to enjoy every moment together with her endless love, her husband Curtis. A love he answered in the same manner and with an inexhaustible strength he has assisted her to the very last moment, but they lost the unequal fight against that devastating sickness. Now Ellen have passung away, unwanted leaving a man behind in grief and lonelyness. It's up to us to mentally support him as much as possible, and for everybody who wants to know more concerning Ellen and Curtis can take a look on

Curtis' Weblog


Now I am writing all this, all kinds of memories to the posts of Ellen's weblog come up. And also to the chats we had in Microsoft's Live Messenger. These meetings were so nice because Ellen could read and understand so well the Dutch language. She learned Dutch from her parents and her older brothers and she maintained it so well. She had an unbelievable feeling for languages. Sometimes, when she felt good enough, she tried to write something in Dutch and she did it so good. She was a clever, emotional and funny sweetheart at the same time.

The way we were communicating went best when I wrote in Dutch and she in English and it was great, we had a lot of fun this way. Such a chat party could take sometimes an hour or more, because we both had so much pleasure in "talking" this way to each other. She told tales which she had heard frpm her father concerning Rotterdam, and I did the same. Sometimes we had heard exactly the same tales told by our fathers, and then she had so much fun. Sometimes there were also emotional moments, then she said: "I have to cry, sorry, I am a "jankerd" (cryer). I am so happy that I have found a new Dutch contact". She felt a strong link with this small country, and it gave us so much pleasure to discuss, share and exchange ideas and experiences with each other. These meetings are unforgetable for me and I will terribly mis her. She asked me, and I promised her that we will continue our friendship with Curtis and stay in contact as long as he wants.

I wish Curtis much strength, I know that he is a realist, but I also know that the coming period is inconceivable sadly for him and I think all his and Ellen's Blogfriends will write almost daily.
Good-bye Ellen and look down so now and then, bless each of us who love you so much with good memories of a wonderful friend.


Dutch version

Een paar uur geleden vernam ik dat onze blogvriendin Ellen vredig is ingeslapen na een jarenlange strijd tegen een agressieve vorm van kanker. Hoewel wij elkaar nooit in persoon hebben ontmoet, is er toch een enorme band van vriendschap gegroeid. Een vriendschap die is ontstaan uit openhartige stukjes die mensen elkaar publiekelijk schrijven over dingen die hen elke dag bezighouden.

Ellen voerde een gigantisch gevecht met de kanker die haar had getroffen. Onvermoeibaar vocht zij dagelijks terug en wilde zich niet overgeven. Bijna dagelijks liet zij haar talloze blogvrienden weten hoe zij er voorstond en welke plannen zij koesterde om zoveel mogelijk uit het leven te halen. Zij had zich voorgenomen om van elk moment te genieten, samen met haar grootste liefde, haar man Curtis. Een liefde die door hem op dezelfde wijze werd beantwoord. Met een onuitputtelijke kracht heeft hij haar bijgestaan tot het allerlaatste moment. Maar de ongelijke strijd tegen die verwoestende ziekte hebben zij nu verloren. Nu Ellen is heengegaan blijft er een man achter in groot verdriet en het is aan ons om hem zoveel mogelijk mentaal te steunen en wie iets meer wil weten over Ellen en Curtis kan een kijkje nemen op de

Nu ik bezig ben dit te schrijven komen er nu al allerlei herinneringen naar boven aan de geschreven stukjes in Ellen's weblog. En ook aan het chatten wat we wel eens deden met Microsoft's Live Messenger. Dit was zo leuk, want Ellen kon zo goed Hollands lezen en verstaan, iets dat zij van haar ouders en oudere broers had geleerd en de taal goed onderhield. Zij had een geweldig gevoel voor talen. Ook probeerde zij wel eens Hollands te schrijven. Ik zeg bewust Hollands, want daar sprak Ellen ook over. Maar het communiceren ging het beste als ik Hollands schreef en zij voor het gemak Engels. Zo'n chat-partij kon wel eens een uur duren omdat wij er beiden zoveel plezier in hadden. Zij vertelde verhalen die zij van haar Vader had gehoord over Rotterdam, en hetzelfde deed ik. en als dan bleek dat onze vaders precies dezelfde verhalen aan ons hadden verteld, dan had zij de grootste schik. Soms waren er ook emotionele momenten en vertelde zij dat zij tranen in haar ogen had en zo blij was weer contact te hebben met iemand uit Holland. Zij voelde nog steeds een band met dit kleine landje, en mij deed het zoveel plezier om gedachten en ervaringen met elkaar te bespreken en te delen. Ik zal deze ontmoetingen met haar ontzettend gaan missen, maar we hebben elkaar beloofd dat we met Curtis contact zullen blijven houden zolang hij dat zelf wil.
Ik wens Curtis veel kracht toe, ik weet dat het een realist is, maar ik weet ook dat hij onvoorstelbaar verdrietig is in de komende periode en dat al zijn Blogvrienden dagelijks aan hem zullen denken, maar ook zullen schrijven.
Vaarwel Ellen en geniet verder met ons mee als je ons van hierboven over jou hoort en ziet schrijven.

Monday 20 August 2007

Oud-Zuilen en Westbroekse weg

Dit wordt de afsluiting van ons tochtje naar Oud-Zuilen, het dorpje aan de rivier de Vecht, en het Slot Zuylen. Mijn dochter Marianne wist nog dat deze twee molens in de buurt van Oud-Zuilen moesten staan, dus trokken wij op pad om nog een paar mooie foto's te maken. Ik weet dat ze dit voornamelijk voor mij deed, maar ik merkte dat zij het zelf ook weer leuk vond om met haar Pa op stap te zijn en naar mooie plekjes te zoeken. We troffen het dat de lucht zo afwisselend was. Het ene moment scheen de zon volop, dan weer trokken dikke wolken samen en zag het er dreigend uit. Even een moment hebben we ook nog wat regen over ons heen gekregen, maar onder het bladerdak van een dikke kastanjeboom en bovendien nog een paraplui hebben we onze kleding droog kunnen houden.


Dit huisje viel ons al gauw op, temeer omdat de naam daarvan ons wel aansprak "Beppie's Home", dat is ook de naam van mijn vrouw. Bovendien is het 't type huisje waar ze zich uitstekend in thuis zou voelen. Een mooi knus huisje voor ons tweeën, gelegen in een rustige omgeving met veel natuur. De imposante wolkenformaties gaven deze omgeving nog een extra dimensie.

Plek genoeg om een hengeltje uit te gooien om een visje te verschalken. Of om gewoon even alle drukte van je werk of het jachtige leven van stad achter je te laten. Staren naar je dobber, je gedachten stil zetten, je blik op oneindig gericht in het donkere water, en alles om je heen even vergeten.


Deze mooie plekjes en de twee molens achter ons latend liepen we terug naar de plek waar Marianne haar auto had geparkeerd.

(1) Molen Buitenweg (2) Westbroekse Molen

Op weg naar de auto zagen we nog meer leuke plekjes en passeerden we een veld waarin een ooievaar en een stel reigers stonden te fourageren. Het was voor mij de eerste keer dat ik een ooivaar zo in het open veld zag staan.

Het werd tijd om naar huis te gaan want ik werd moe van al dat lopen en had ook nog een treinreisje tegoed naar huis. Nog een laatste blik over de rivier en in de auto. 's Avonds kwam ik om 21:30 weer thuis aan, moe maar voldaan, want uiteindelijk had mijn dochter mij een geweldig fijne dag bezorgd, door mij rond te rijden en naar de mooiste plekjes in de omgeving van Utrecht te brengen.

Einde verhaal Slot Zuylen.

Oud-Zuilen en Westbroekse weg

Dit wordt de afsluiting van ons tochtje naar Oud-Zuilen, het dorpje aan de rivier de Vecht, en het Slot Zuylen. Mijn dochter Marianne wist nog dat deze twee molens in de buurt van Oud-Zuilen moesten staan, dus trokken wij op pad om nog een paar mooie foto's te maken. Ik weet dat ze dit voornamelijk voor mij deed, maar ik merkte dat zij het zelf ook weer leuk vond om met haar Pa op stap te zijn en naar mooie plekjes te zoeken. We troffen het dat de lucht zo afwisselend was. Het ene moment scheen de zon volop, dan weer trokken dikke wolken samen en zag het er dreigend uit. Even een moment hebben we ook nog wat regen over ons heen gekregen, maar onder het bladerdak van een dikke kastanjeboom en bovendien nog een paraplui hebben we onze kleding droog kunnen houden.


Dit huisje viel ons al gauw op, temeer omdat de naam daarvan ons wel aansprak "Beppie's Home", dat is ook de naam van mijn vrouw. Bovendien is het 't type huisje waar ze zich uitstekend in thuis zou voelen. Een mooi knus huisje voor ons tweeën, gelegen in een rustige omgeving met veel natuur. De imposante wolkenformaties gaven deze omgeving nog een extra dimensie.

Plek genoeg om een hengeltje uit te gooien om een visje te verschalken. Of om gewoon even alle drukte van je werk of het jachtige leven van stad achter je te laten. Staren naar je dobber, je gedachten stil zetten, je blik op oneindig gericht in het donkere water, en alles om je heen even vergeten.


Deze mooie plekjes en de twee molens achter ons latend liepen we terug naar de plek waar Marianne haar auto had geparkeerd.

(1) Molen Buitenweg (2) Westbroekse Molen

Op weg naar de auto zagen we nog meer leuke plekjes en passeerden we een veld waarin een ooievaar en een stel reigers stonden te fourageren. Het was voor mij de eerste keer dat ik een ooivaar zo in het open veld zag staan.

Het werd tijd om naar huis te gaan want ik werd moe van al dat lopen en had ook nog een treinreisje tegoed naar huis. Nog een laatste blik over de rivier en in de auto. 's Avonds kwam ik om 21:30 weer thuis aan, moe maar voldaan, want uiteindelijk had mijn dochter mij een geweldig fijne dag bezorgd, door mij rond te rijden en naar de mooiste plekjes in de omgeving van Utrecht te brengen.

Einde verhaal Slot Zuylen.

Sunday 19 August 2007

Slot Zuylen




Laat ik beginnen met het citeren van wat de folder over Zuylen Castle vertelt. Zo wordt in het Engels het volgende beschreven.

Quote:

Zuylen Castle, built before 1300, is one of the most charateristic medieval castles in the Netherlands. It was inherited by the family Van Tuyll van Serooskerken. Generation after generation in turn increased the possession of family portraits, furniture, china and glass according to the fashion of the time. In this manner a typical collection was formed of articles used to furnish and embellish a nobleman's residence through the ages. The writer Belle van Zuylen (after her marriage with a Swiss: Mme de Charrière) spent a large part of her childhood at Zuylen. She was visited at the castle by James Boswell. Her portraits as well as those of her [arents are kept there. For more information please visit the website:


einde quote.




Om het grondgebied van het kasteel te kunnen betreden moet je eerst door deze toegangspoort. Achter de muur bevind zich de slotgracht en aan de andere kant van de toegangsweg staat een prachtig bijgebouw, dat tegenwoordig wordt bewoond door particulieren.



Wanneer je dit gepasseerd bent en een kleine stenen slotbrug bent overgegaan dan komt je aan de voorkant van het slot met een prachtige open ruimte met een groot gazon. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit en een tuinman die bezig was met onderhoud vertelde dat dit allemaal werd gedaan door vrijwilligers. Mensen die het kasteel een warm hart toedragen en een paar keer per week belangeloos werkzaamheden verrichten. Het slot staat onder beheer van een Stichting die zichzelf in stand moet houden.


Netjes binnen de paden blijven en niets kapot maken, dat is het gevoel dat je krijgt als je op dit mooie stukje oude grond loopt. Aan de overkant van de slotgracht stond achter struiken en bomen dit mooie huis, en aan het einde van het gazon stond deze oude boom die mij deed denken aan bomen die je eerder in een Engels landschap tegenkomt dan hier in Nederland.




Er is ook een gedeelte van de tuinen aangelegd als Engelse tuin en bevat een grote verscheidenheid aan bloemen en insecten, vooral bijen waren ruimschoots vertegenwoordigd. Alles bij elkaar is het daar fijn om in alle rust rond te lopen.



Foto Marianne Verbrugge

Mijn dochter trakteerde mij op een lekkere kop koffie en daarna zijn we vertrokken om nog eens verderop te kijken. Maar dat vertel ik dan de volgende keer als laatste onderdeel van dit reisje.

Fijne dag vandaag.

Slot Zuylen




Laat ik beginnen met het citeren van wat de folder over Zuylen Castle vertelt. Zo wordt in het Engels het volgende beschreven.

Quote:

Zuylen Castle, built before 1300, is one of the most charateristic medieval castles in the Netherlands. It was inherited by the family Van Tuyll van Serooskerken. Generation after generation in turn increased the possession of family portraits, furniture, china and glass according to the fashion of the time. In this manner a typical collection was formed of articles used to furnish and embellish a nobleman's residence through the ages. The writer Belle van Zuylen (after her marriage with a Swiss: Mme de Charrière) spent a large part of her childhood at Zuylen. She was visited at the castle by James Boswell. Her portraits as well as those of her [arents are kept there. For more information please visit the website:


einde quote.




Om het grondgebied van het kasteel te kunnen betreden moet je eerst door deze toegangspoort. Achter de muur bevind zich de slotgracht en aan de andere kant van de toegangsweg staat een prachtig bijgebouw, dat tegenwoordig wordt bewoond door particulieren.



Wanneer je dit gepasseerd bent en een kleine stenen slotbrug bent overgegaan dan komt je aan de voorkant van het slot met een prachtige open ruimte met een groot gazon. Het ziet er allemaal heel verzorgd uit en een tuinman die bezig was met onderhoud vertelde dat dit allemaal werd gedaan door vrijwilligers. Mensen die het kasteel een warm hart toedragen en een paar keer per week belangeloos werkzaamheden verrichten. Het slot staat onder beheer van een Stichting die zichzelf in stand moet houden.


Netjes binnen de paden blijven en niets kapot maken, dat is het gevoel dat je krijgt als je op dit mooie stukje oude grond loopt. Aan de overkant van de slotgracht stond achter struiken en bomen dit mooie huis, en aan het einde van het gazon stond deze oude boom die mij deed denken aan bomen die je eerder in een Engels landschap tegenkomt dan hier in Nederland.




Er is ook een gedeelte van de tuinen aangelegd als Engelse tuin en bevat een grote verscheidenheid aan bloemen en insecten, vooral bijen waren ruimschoots vertegenwoordigd. Alles bij elkaar is het daar fijn om in alle rust rond te lopen.



Foto Marianne Verbrugge

Mijn dochter trakteerde mij op een lekkere kop koffie en daarna zijn we vertrokken om nog eens verderop te kijken. Maar dat vertel ik dan de volgende keer als laatste onderdeel van dit reisje.

Fijne dag vandaag.