Wednesday 30 May 2007

Seminar "Adobe Live", Amsterdam.


Vemoeid, maar voldaan ben ik weer thuis na een dagje Amsterdam. Vanmorgen ben ik vanuit Schagen met de trein van 08:33 uur vertrokken en zou volgens het reisplan om 10:08 op het station Amsterdam RAI aankomen. Dat was ruimschoots op tijd om de eerste voordracht om 10:30 bij te wonen.
Maar wat is er bij de Nederlandse Spoorwegen veel veranderd, veel dingen ten goede, maar ook zaken waarbij ik even mijn wenkbrouwen heb opgetrokken. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik voor het laatst in een trein had gezeten en ik voelde mij toch wat onzeker. Ten eerste moest ik een kaartje kopen, maar wist helemaal niet hoe dat ging met zo'n automaat, dus toch maar even het stationsgebouw binnengegaan en gevraagd of ze mij aan een retourtje konden helpen.
"Geen probleem.", zei de loketjuffrouw. "En U bent ouder dan 60 jaar, dus hoeft U daar niet extra voor te betalen."
"Nou, bof ik even", antwoorde ik beleefd. Ik was al lang blij dat ik op de ouderwetse manier
geholpen kon worden.


De treinen zijn wel mooi geworden vond ik, dubbeldeks en de stoelen waren voorzien van mooie bekleding. Het leek mij wel leuk om de laagste coupé te kiezen dan kon ik vanuit het raam laag over het perron kijken en vond dat wel grappig. De coupé's lijken wel op het interieur van een klein vliegtuig. Voor iemand die dagelijks met de trein reist is dit allemaal niets bijzonders, maar voor mij was het nieuw.


Er was nog iets veranderd in de loop der jaren. Vroeger kon je blijven zitten tot je op de plaats van bestemming was, tenminste in de meeste gevallen. Maar nu moest ik twee keer overstappen op dat korte stukje, eerst in Amsterdam Sloterdijk en daarna nog een keer op het station van luchthaven Schiphol. Het was dus goed opletten geblazen, anderszijds was er het voordeel dat ik gelegenheid had om de nieuwe perrons eens goed te bekijken en er een plaatje van te schieten.


Vanuit het station Amsterdam RAI was het ongeveer 10 minuten lopen naar het RAI-gebouw, waar Adobe een tweedaags seminar houdt.


Groots opgezet en vertoningen op enorme projectieschermen. Bekende fotografen en Photoshop corifeeën zoals Matt Kloskowski en Katrin Eismann die een geweldige uitleg gaven over de vele nieuwe mogelijkheden van Photoshop CS3. En Jason Levine die een spetterende voordracht verzorgde over het vernieuwde Adobe Premiere CS3 programma voor Video editing.



Ik behoor niet tot het genre paparazzi fotografen, dus liet de flitser van mijn kleine HP fotocamera meestal uit staan om de boel niet te verstoren, maar een enkel plaatje heb ik wel gemaakt om een indruk te geven van deze dag. Het is een dag geweest waarop ik weer veel nieuwe dingen heb gezien en veel wetenswaardigheden heb opgepakt en daar ga ik zeker nog iets mee doen.



Tussen de vele theaters stonden natuurlijk ook veel bedrijven die producten aanboden die gerelateerd zijn aan de programma's van Adobe.

Al met al weer een fijn uitstapje gemaakt. En nu ga ik lekker slapen, en als het meezit morgen gezond weer op.

Seminar "Adobe Live", Amsterdam.


Vemoeid, maar voldaan ben ik weer thuis na een dagje Amsterdam. Vanmorgen ben ik vanuit Schagen met de trein van 08:33 uur vertrokken en zou volgens het reisplan om 10:08 op het station Amsterdam RAI aankomen. Dat was ruimschoots op tijd om de eerste voordracht om 10:30 bij te wonen.
Maar wat is er bij de Nederlandse Spoorwegen veel veranderd, veel dingen ten goede, maar ook zaken waarbij ik even mijn wenkbrouwen heb opgetrokken. Het is zeker 8 jaar geleden dat ik voor het laatst in een trein had gezeten en ik voelde mij toch wat onzeker. Ten eerste moest ik een kaartje kopen, maar wist helemaal niet hoe dat ging met zo'n automaat, dus toch maar even het stationsgebouw binnengegaan en gevraagd of ze mij aan een retourtje konden helpen.
"Geen probleem.", zei de loketjuffrouw. "En U bent ouder dan 60 jaar, dus hoeft U daar niet extra voor te betalen."
"Nou, bof ik even", antwoorde ik beleefd. Ik was al lang blij dat ik op de ouderwetse manier
geholpen kon worden.


De treinen zijn wel mooi geworden vond ik, dubbeldeks en de stoelen waren voorzien van mooie bekleding. Het leek mij wel leuk om de laagste coupé te kiezen dan kon ik vanuit het raam laag over het perron kijken en vond dat wel grappig. De coupé's lijken wel op het interieur van een klein vliegtuig. Voor iemand die dagelijks met de trein reist is dit allemaal niets bijzonders, maar voor mij was het nieuw.


Er was nog iets veranderd in de loop der jaren. Vroeger kon je blijven zitten tot je op de plaats van bestemming was, tenminste in de meeste gevallen. Maar nu moest ik twee keer overstappen op dat korte stukje, eerst in Amsterdam Sloterdijk en daarna nog een keer op het station van luchthaven Schiphol. Het was dus goed opletten geblazen, anderszijds was er het voordeel dat ik gelegenheid had om de nieuwe perrons eens goed te bekijken en er een plaatje van te schieten.


Vanuit het station Amsterdam RAI was het ongeveer 10 minuten lopen naar het RAI-gebouw, waar Adobe een tweedaags seminar houdt.


Groots opgezet en vertoningen op enorme projectieschermen. Bekende fotografen en Photoshop corifeeën zoals Matt Kloskowski en Katrin Eismann die een geweldige uitleg gaven over de vele nieuwe mogelijkheden van Photoshop CS3. En Jason Levine die een spetterende voordracht verzorgde over het vernieuwde Adobe Premiere CS3 programma voor Video editing.



Ik behoor niet tot het genre paparazzi fotografen, dus liet de flitser van mijn kleine HP fotocamera meestal uit staan om de boel niet te verstoren, maar een enkel plaatje heb ik wel gemaakt om een indruk te geven van deze dag. Het is een dag geweest waarop ik weer veel nieuwe dingen heb gezien en veel wetenswaardigheden heb opgepakt en daar ga ik zeker nog iets mee doen.



Tussen de vele theaters stonden natuurlijk ook veel bedrijven die producten aanboden die gerelateerd zijn aan de programma's van Adobe.

Al met al weer een fijn uitstapje gemaakt. En nu ga ik lekker slapen, en als het meezit morgen gezond weer op.

Monday 28 May 2007

Schooltijd



Schoolfoto van de 3de klas Lagere School, St. Jozef (1947). De leraar links op de foto was meester Achenbach. Ik sta op de achterste rij precies in het midden.

Het is alweer een maand geleden dat ik een paar herinneringen beschreef uit mijn jongensjaren. Mijn dochter reageerde daarop met: "Wat leuk weer een verhaal van vroeger te lezen!". Waarop ik meteen dacht: "Hebben jullie dan nooit naar mij geluisterd toen jullie nog klein waren, of heb ik te weinig aan jullie verteld over mijzelf?". Daar heb ik echt even een poosje over lopen nadenken. En wat doe je dan, je graait nog eens in die oude schoenendoos met foto's van heel lang geleden. Dan komen weer die oude schoolfoto's tevoorschijn waarop allemaal bekende gezichten staan. Sommige van die gezichten weet je nog heel goed te herinneren, zelfs nog hun namen schieten je weer te binnen. En hoe langer je naar die gezichten kijkt, hoe meer je gaat herinneren van die klas. 1947... Toen hadden we een hete zomer en een strenge winter, en van beide jaargetijden weet ik mij nog veel te herinneren, juist omdat je leven zich in de buitenlucht afspeelde. Ik was 's zomers altijd op het water of aan de waterkant te vinden, en 's winters op het ijs. Je vermaakte je met vriendjes buiten, en je verzon samen allerlei spelletjes en haalde samen kattekwaad uit.


Hier een foto uit diezelfde tijd, samen met een buurmeisje, Henny B., en een Duits meisje Gertrud, die bij ons een paar maanden in het gezin was opgenomen. Zij was hier om aan te sterken van de na-oorlogse gevolgen in Duitsland, waar toen heel veel armoede en honger werd geleden. Dat was dus de omgekeerde wereld van wat ik als kind had doorgemaakt tijden de oorlog. De foto is gemaakt vlak voor de deur van ons huis aan de Binnenhaven in Den Helder. Ik kom er nog vaak langs en kijk dan altijd naar het huisje waar wij woonden. Het ziet er aan de buitenkant nog precies zo uit.



Schoolfoto van de klas, maar nu een paar jaar later. Dit is een foto van de 6de klas van dezelfde lagere jongensschool St. Jozef in Den Helder (1949). Helemaal links staat de hoofdonderwijzer meester Zijp, een indrukwekkende man die altijd "ouderwets" was gekleed en een klein snorretje droeg, dat mij altijd deed denken aan die bekende Duitser. Maar dat was de enige uiterlijke gelijkenis die je kon maken want meester Zijp was een vriendelijke, strenge en rechtvaardige man. Zo herinner ik mij hem. Op de foto sta ik precies achter hem op het muurtje, met mijn arm omhoog om mij vast te houden.


In 1950 zijn mijn ouders verhuisd naar Utrecht en inmiddels zat ik op de "Ambachtschool". Een school waar ik mij allesbehalve thuis voelde. Ik moest daar dingen leren waar ik totaal geen interesse voor had. Het enige succes dat ik daar geboekt heb was een optreden op 13-jarige leeftijd (1951) in het grote "Tivoli- theater" in Utrecht.
Ja...., kun je nagaan. En dat ter gelegenheid van een stel nep-sinterklazen. Maar dat doet er niet toe, ik heb dus werkelijk ooit eens in het theater gestaan om mijn muzikale kunsten op een mondharmonica ten gehore te brengen, hahaha! En nog eens, Ja... de zaal zat stampvol. En weer stond ik precies in het midden, valt mij nu pas op.



En omdat ik absoluut niet kon aarden op die ambachtschool, heb ik mijn ouders de oren van de kop gezeurd om naar een internaat te mogen waar ik een opleiding tot "varensgezel" wilde volgen. Dat was op het "van Kinsbergen" internaat. Ik wilde in de voetsporen treden van mijn Vader en wilde net als hij gaan varen en iets van de wereld zien. Daarmee kon ik mij meteen aan het schrikbeeld onttrekken van werken in een staalfabriek in Utrecht. Dat had ik niet overleefd. Uiteindelijk stemden zij toe en na de opleiding tot varensgezel kon ik de wijde wereld in op zoek naar avontuur, want dat bestond nog in die tijd. Op deze foto was ik 14 jaar oud (1952) en ik zit nu eens helemaal links op de voorste rij naast mijn maatje Dick Bosch (alleen zo'n naam al vergeet je nooit!)



Het was een keiharde opleiding daar op dat internaat, er werd discipline bijgebracht met een militaire aanpak. Appèls, aantreden, houding aannemen, sporten... hééél veel sporten. Hoe vaak ik in die boom heb moeten klimmen die daar links staat, dat weet ik niet meer. Wel kan ik mij dat lange, dikke scheepstouw herinneren dat heel hoog in die boom was vastgemaakt. Minstens twee keer per dag werden we naar boven gejaagd, dus enige spierkracht werd wel opgebouwd. Onze groep sliep op de bovenste verdieping, rechts bij de laatste drie ramen. Jongens wat een tijd was dat, ik houd wel van een beetje duidelijkheid en wat dat betreft kwamen we daar goed aan ons trekken.



En hier was de opleiding bijna voltooid (1953), ter afsluiting werd een laatste tocht gemaakt door de binnenvaart vaarwegen van Nederland, een tochtje van ongeveer 2 weken, waarbij alle belangrijke vaarwegen werden bevaren en werd gekeken hoe we het er afbrachten. Op deze foto ben ik bijna 15 jaar oud en staan we op het punt naar huis te gaan om een weekend thuis te vieren. De jongen helemaal links is het maatje waar ik later mijn eerste zeereisje naar Kristinehamn in Zweden zou gaan maken. Hij als kok-lichtmatroos en ik als lichtmatroos. En kijk nou toch eens.... Sta ik weer in het midden!
Tot een volgende keer, misschien vertel ik dan nog wel weer eens iets uit mijn verleden :-)

Schooltijd



Schoolfoto van de 3de klas Lagere School, St. Jozef (1947). De leraar links op de foto was meester Achenbach. Ik sta op de achterste rij precies in het midden.

Het is alweer een maand geleden dat ik een paar herinneringen beschreef uit mijn jongensjaren. Mijn dochter reageerde daarop met: "Wat leuk weer een verhaal van vroeger te lezen!". Waarop ik meteen dacht: "Hebben jullie dan nooit naar mij geluisterd toen jullie nog klein waren, of heb ik te weinig aan jullie verteld over mijzelf?". Daar heb ik echt even een poosje over lopen nadenken. En wat doe je dan, je graait nog eens in die oude schoenendoos met foto's van heel lang geleden. Dan komen weer die oude schoolfoto's tevoorschijn waarop allemaal bekende gezichten staan. Sommige van die gezichten weet je nog heel goed te herinneren, zelfs nog hun namen schieten je weer te binnen. En hoe langer je naar die gezichten kijkt, hoe meer je gaat herinneren van die klas. 1947... Toen hadden we een hete zomer en een strenge winter, en van beide jaargetijden weet ik mij nog veel te herinneren, juist omdat je leven zich in de buitenlucht afspeelde. Ik was 's zomers altijd op het water of aan de waterkant te vinden, en 's winters op het ijs. Je vermaakte je met vriendjes buiten, en je verzon samen allerlei spelletjes en haalde samen kattekwaad uit.


Hier een foto uit diezelfde tijd, samen met een buurmeisje, Henny B., en een Duits meisje Gertrud, die bij ons een paar maanden in het gezin was opgenomen. Zij was hier om aan te sterken van de na-oorlogse gevolgen in Duitsland, waar toen heel veel armoede en honger werd geleden. Dat was dus de omgekeerde wereld van wat ik als kind had doorgemaakt tijden de oorlog. De foto is gemaakt vlak voor de deur van ons huis aan de Binnenhaven in Den Helder. Ik kom er nog vaak langs en kijk dan altijd naar het huisje waar wij woonden. Het ziet er aan de buitenkant nog precies zo uit.



Schoolfoto van de klas, maar nu een paar jaar later. Dit is een foto van de 6de klas van dezelfde lagere jongensschool St. Jozef in Den Helder (1949). Helemaal links staat de hoofdonderwijzer meester Zijp, een indrukwekkende man die altijd "ouderwets" was gekleed en een klein snorretje droeg, dat mij altijd deed denken aan die bekende Duitser. Maar dat was de enige uiterlijke gelijkenis die je kon maken want meester Zijp was een vriendelijke, strenge en rechtvaardige man. Zo herinner ik mij hem. Op de foto sta ik precies achter hem op het muurtje, met mijn arm omhoog om mij vast te houden.


In 1950 zijn mijn ouders verhuisd naar Utrecht en inmiddels zat ik op de "Ambachtschool". Een school waar ik mij allesbehalve thuis voelde. Ik moest daar dingen leren waar ik totaal geen interesse voor had. Het enige succes dat ik daar geboekt heb was een optreden op 13-jarige leeftijd (1951) in het grote "Tivoli- theater" in Utrecht.
Ja...., kun je nagaan. En dat ter gelegenheid van een stel nep-sinterklazen. Maar dat doet er niet toe, ik heb dus werkelijk ooit eens in het theater gestaan om mijn muzikale kunsten op een mondharmonica ten gehore te brengen, hahaha! En nog eens, Ja... de zaal zat stampvol. En weer stond ik precies in het midden, valt mij nu pas op.



En omdat ik absoluut niet kon aarden op die ambachtschool, heb ik mijn ouders de oren van de kop gezeurd om naar een internaat te mogen waar ik een opleiding tot "varensgezel" wilde volgen. Dat was op het "van Kinsbergen" internaat. Ik wilde in de voetsporen treden van mijn Vader en wilde net als hij gaan varen en iets van de wereld zien. Daarmee kon ik mij meteen aan het schrikbeeld onttrekken van werken in een staalfabriek in Utrecht. Dat had ik niet overleefd. Uiteindelijk stemden zij toe en na de opleiding tot varensgezel kon ik de wijde wereld in op zoek naar avontuur, want dat bestond nog in die tijd. Op deze foto was ik 14 jaar oud (1952) en ik zit nu eens helemaal links op de voorste rij naast mijn maatje Dick Bosch (alleen zo'n naam al vergeet je nooit!)



Het was een keiharde opleiding daar op dat internaat, er werd discipline bijgebracht met een militaire aanpak. Appèls, aantreden, houding aannemen, sporten... hééél veel sporten. Hoe vaak ik in die boom heb moeten klimmen die daar links staat, dat weet ik niet meer. Wel kan ik mij dat lange, dikke scheepstouw herinneren dat heel hoog in die boom was vastgemaakt. Minstens twee keer per dag werden we naar boven gejaagd, dus enige spierkracht werd wel opgebouwd. Onze groep sliep op de bovenste verdieping, rechts bij de laatste drie ramen. Jongens wat een tijd was dat, ik houd wel van een beetje duidelijkheid en wat dat betreft kwamen we daar goed aan ons trekken.



En hier was de opleiding bijna voltooid (1953), ter afsluiting werd een laatste tocht gemaakt door de binnenvaart vaarwegen van Nederland, een tochtje van ongeveer 2 weken, waarbij alle belangrijke vaarwegen werden bevaren en werd gekeken hoe we het er afbrachten. Op deze foto ben ik bijna 15 jaar oud en staan we op het punt naar huis te gaan om een weekend thuis te vieren. De jongen helemaal links is het maatje waar ik later mijn eerste zeereisje naar Kristinehamn in Zweden zou gaan maken. Hij als kok-lichtmatroos en ik als lichtmatroos. En kijk nou toch eens.... Sta ik weer in het midden!
Tot een volgende keer, misschien vertel ik dan nog wel weer eens iets uit mijn verleden :-)

Friday 25 May 2007

Zandsculpturenfestival 2007


Eergisteren (woensdag), ben ik naar het Zandsculpturenfestival geweest. In Vijfhuizen, een plaatsje bij Haarlem, staat het gebouw waar voorheen de Floriade werd gehouden, een enorme expositieruimte die nu in gebruik is genomen door sand carvers vanuit de hele wereld.


Het thema is de herdenking en eerbetoon aan Michiel de Ruyter, die dit jaar 400 jaar geleden werd geboren. Admiraal Michiel de Ruyter wordt algemeen gezien als een Nederlandse zeeheld uit de 17de eeuw, ook wel de Gouden Eeuw genoemd.



In televisieprogramma's en op foto's heb ik de beelden uit zand natuurlijk wel eens bewonderd, maar wanneer je ze in werkelijkheid ziet, dan krijg je toch wel heel veel bewondering voor de kunstenaars die ze hebben gemaakt. Het mag al een wonder heten dat het allemaal overeind blijft staan.


De beelden zijn opgebouwd uit speciaal rivierzand en water, en ze zijn zo gedetaileerd dat ze levensecht lijken. Houding en gelaatsuitdrukkingen zijn heel indrukwekkend uitgevoerd. Daarom heb ik er flink wat foto's van gemaakt om te bewaren want in september wordt de boel weer afgebroken en is het weg.


Er zijn heel veel taferelen te bewonderen en ik maak maar een greep uit al die kunstwerken en toon een paar details om te laten zien hoe serieus er aan is gewerkt.


Vooral de zeeslag die is uitgebeeld is een indrukwekkend tafereel. Ik vroeg mij af hoe zij al die afzonderlijke beelden in die grote zandhoop hebben kunnen maken zonder de andere beelden te beschadigen.



Dit was weer zo'n ervaring waar ik vroeger eigenlijk nooit aan toekwam. Nu ben ik toch weer een ervaring rijker en heb echt genoten vand de fantasie en het vakmanschap van deze kunstenaars. Het is een aanrader om ook eens te gaan kijken als zoiets bij jou in de buurt is. En nu met een grote knal er uit.


De hele fotoserie zet ik binnenkort wel weer in een fotoalbum in "Flickr" en wie nu nog iets meer wil weten over het festival klikt maar op onderstaande link.


Zandsculpturenfestival 2007


Eergisteren (woensdag), ben ik naar het Zandsculpturenfestival geweest. In Vijfhuizen, een plaatsje bij Haarlem, staat het gebouw waar voorheen de Floriade werd gehouden, een enorme expositieruimte die nu in gebruik is genomen door sand carvers vanuit de hele wereld.


Het thema is de herdenking en eerbetoon aan Michiel de Ruyter, die dit jaar 400 jaar geleden werd geboren. Admiraal Michiel de Ruyter wordt algemeen gezien als een Nederlandse zeeheld uit de 17de eeuw, ook wel de Gouden Eeuw genoemd.



In televisieprogramma's en op foto's heb ik de beelden uit zand natuurlijk wel eens bewonderd, maar wanneer je ze in werkelijkheid ziet, dan krijg je toch wel heel veel bewondering voor de kunstenaars die ze hebben gemaakt. Het mag al een wonder heten dat het allemaal overeind blijft staan.


De beelden zijn opgebouwd uit speciaal rivierzand en water, en ze zijn zo gedetaileerd dat ze levensecht lijken. Houding en gelaatsuitdrukkingen zijn heel indrukwekkend uitgevoerd. Daarom heb ik er flink wat foto's van gemaakt om te bewaren want in september wordt de boel weer afgebroken en is het weg.


Er zijn heel veel taferelen te bewonderen en ik maak maar een greep uit al die kunstwerken en toon een paar details om te laten zien hoe serieus er aan is gewerkt.


Vooral de zeeslag die is uitgebeeld is een indrukwekkend tafereel. Ik vroeg mij af hoe zij al die afzonderlijke beelden in die grote zandhoop hebben kunnen maken zonder de andere beelden te beschadigen.



Dit was weer zo'n ervaring waar ik vroeger eigenlijk nooit aan toekwam. Nu ben ik toch weer een ervaring rijker en heb echt genoten vand de fantasie en het vakmanschap van deze kunstenaars. Het is een aanrader om ook eens te gaan kijken als zoiets bij jou in de buurt is. En nu met een grote knal er uit.


De hele fotoserie zet ik binnenkort wel weer in een fotoalbum in "Flickr" en wie nu nog iets meer wil weten over het festival klikt maar op onderstaande link.