Dierengevoel.

Zaterdagavond begon onze hond Jufo zichzelf ineens hevig te bijten bij zijn linker achterpoot. Dat werd zo hevig, dat we het niet meer konden aanzien hoe het dier zoveel last had van iets wat wij nog niet konden zien.

Niet langer getreuzeld, en op weg gegaan naar de dierenarts die in het weekend dienst had. Hij keek de hond na en kon niets anders vinden dan een klein wratachtig plekje. Het vermoeden bestond dat dit jeuk veroorzaakte. Maar verder was er niets te zien. Hij gaf een middel mee om dat plekje een aantal keren mee in te smeren. De jeuk of wat voor gevoel het ook was, moest er door worden weggenomen. Als het na het weekend niet beter was geworden, dan moesten we toch weer terugkomen.

De nacht van zaterdag op zondag was heel erg naar. Jufo verging van de jeuk en pijn, bleek later. Ze bleef maar aan haar achterpoot bijten en ze liet het nauwelijks toe toen ik er naar wilde kijken. Er moest dus even stevig worden aangepakt, want het moest duidelijk worden wat er nu aan de hand was. Uiteindelijk kon ik boven aan haar linker achterpoot een plek vinden waar het grote ongemak zat. Dat was echt niet leuk meer om te zien, een grote natte plek van het bijten en een akelig rode geïrriteerde huid onder de dikke vacht.

We zijn de nacht doorgesukkeld, en de volgende ochtend meteen weer de dierenarts gebeld en uigelegd wat er nu gevonden was. Hij zei dat we maar meteen moesten komen, dus weer op weg. Hij keek Jufo nog eens grondig na en ontdekte toen snel onder die dikke vacht aan de achterkant, wat een nare en vervelende plek er zat. Hij vond het verschrikkelijk wat hij zag. Mijn vrouw en ik moesten Jufo stevig vasthouden en hij begon de plek kaal te scheren. Dat moet heel erg veel pijn hebben gedaan want ze gilde het uit. Uiteindelijk was de dikke vacht voldoende uitgedund, en telkens hoorde ik hem zeggen: "Wat verschrikkelijk, dit heb ik nog niet eerder gezien". Hij was er duidelijk mee begaan.


Er volgden drie injecties en er werd een ander middel opgespoten. Allemaal om de pijn, jeuk en infectie tegen te gaan. Om te voorkomen dat ze weer zou gaan bijten moest ze een kap dragen. Dat is voor een dier ook al zoiets naars. Stel je voor dat je zelf jeuk of pijn hebt, dan wil je het ook aanraken.

Nu, na drie dagen gaat het wel beter, maar de kap moet ze nog wel een poosje dragen. Zodra die af is, probeert ze heel onverwacht, toch weer te gaan bijten. Dus het is nog niet over. Na deze gebeurtenis op zondagochtend ben ik voor de afleiding toch maar naar mijn neef gegaan in Friesland. Mijn vrouw wilde niet mee, zij zou voor Jufo zorgen. En dat doet zij fantastisch.


Misschien dat ik morgen nog iets laat weten over het paardje Silver Star. De kans is heel groot dat die uit mijn leven gaat verdwijnen omdat de eigenaresse haar wil gaan verkopen. Dus een beetje afscheid nemen van iets wat helemaal niet van mij is, maar waar ik toch aan gehecht ben geraakt. Ze eet elke dag haar snoepje uit mijn hand en komt al aanrennen met haar maatje Polly zodra ze mijn auto horen. Of één fluitje op mijn vingers is al genoeg. Dus.... ja.... ook niet zo leuk.