Vriendschap.

Waar ik dit mooie plaatje vandaan heb, weet ik niet meer, maar ik vind die tekst zo goed.

Er zijn van die momenten dat elk mens behoefte heeft aan een vriendelijk woord of een gebaar van genegenheid. Als je daarvan langere tijd verstoken blijft, dan bestaat de kans dat er een gevoel van eenzaamheid ontstaat. Als je dat laat merken, dan ben je al gauw naar het oordeel van de echte stoere doordouwers, een watje, een doetje, een softie, en wat voor kwalificaties er nog meer aan worden gegeven. Je moet niet zeuren, je bent depressief, je denkt teveel, je moet er niet zo zwaar aan tillen. Ja, ja.... er worden heel wat oordelen geveld en adviezen gegeven. Maar helpen die dan ook echt als je daar naar luistert?....

Ik hoor het al zeggen, zonder iemand te zien.... "Die zit geloof ik ook in een depressie". En dat klinkt dan ook nog als een verwijt. Nou ik zal jullie gerust stellen: "Ik voel mij uitstekend, zo goed als nu, heb ik mij de laatste 4 jaar nog niet gevoeld. Dus laat dat vast staan en gezegd zijn.

Wel ben ik op dit onderwerp gekomen omdat er weer een artikeltje in de krant stond over eenzaamheid die vooral onder jongeren te constateren valt. Veel stress door hoge eisen op school of op het werk, of pesterijen op die plekken, spanningen thuis met ouders of partners. Dit alles leidt tot ongelooflijk veel verborgen verdriet. Verdriet en eenzaamheid die wordt weggedrukt achter een façade van stoer, onverschillig of geweldadig gedrag, waaronder ook suicidaal gedrag. Het ultieme uiterste.

We leven in een ijskoude maatschappij en we worden geacht niet over onze diepere gevoelens te praten, in feite mag je er zelfs niet goed over nadenken, want dat is zwakte. Wie zich kwetsbaar opstelt gaat ten onder in de huidige samenleving. Maar wie verlangt er diep in zijn hart niet naar veiligheid en geborgenheid? Hoe rustgevend is dat eigenlijk, en hoevelen kunnen het opbrengen om een vriendschap voor altijd te koesteren? Als we al begrijpen wat vriendschap betekent.