Het is weer mistig, regenachtig eigenlijk en er staat een stevige wind. Gewoon vervelend weer waar ik me niet prettig door voel.
En mijn eerste gedachten waren vanmorgen: "Ik heb helemaal geen zin om ook maar iets te doen vandaag. Niets doen, is ook iets doen. Je doet namelijk niks.... Rare redenering eigenlijk".
De reden van dit sombere gevoel zit in het feit dat ik grote problemen op mijn computer heb gecreëerd. 1 Harddisk, die in 2 partities was verdeeld, dus C en D, heb ik samengevoegd tot 1 partitie C.
Wat in partitie 2 (D) stond is op een ingewikkelde manier overgezet naar partitie 1 (C), maar daarbij is iets niet helemaal goed gegaan. Eigenlijk is er iets helemaal niet goed gegaan. Kun je het nog volgen?.... Nou dat gevoel heb ik nu ongeveer. Dus ik zal er verder niemand meer mee lastig vallen.
Alleen nog even vermelden dat wanneer ik plotseling helemaal uit beeld ben, dat het dan komt doordat ik de hele mikmak er van af haal en alles weer opnieuw ga opzetten. Maar het zou leuk zijn als jullie me toch even blijven volgen en kijken wanneer ik in het diepe val. Al was het maar uit leedvermaak en om te kijken hoe ik me uit deze situatie ga redden.
Omdat ik vandaag dus nergens zin in heb, zal ik me dwingen om eerst de hond uit te laten, daarna de markt even ga afstruinen, eten en heeeel misschien doe ik dan toch nog wat vandaag.
15:30 uur.
Ik heb mijn voornemens omgedraaid. Eerst heb ik over de markt lopen drentelen. Het was nat en druilerig, maar gaandeweg werd het lichter en mijn tegenzin om wat te doen verdween ook geleidelijk aan. Kwam het doordat er veel mensen naar de markt waren gekomen? Ik denk dat de uitkeringen en salarissen weer waren uitbetaald want het publiek was behoorlijk kooplustig.
Het draaiorgel overstemde het roepen van de marktkooplui. Ik pakte mijn kleine camera en schoot een paar foto's. Leuk voor mijn weblogvrienden in Canada en Amerika, dacht ik.
"Are you British?", vroeg de orgelman die even pauze had omdat zijn collega stond te draaien.
"Nee hoor", zei ik in plat Nederlands. "Barst", zei de orgelman lachend, maar heel duidelijk. Hij schrok van zijn eigen vergissing.
Het is waar, dat iedereen die in Holland foto's maakt van draaiorgels, klompen, tulpen en molens, wordt aangezien voor een buitenlander. De orgelman kon natuurlijk wel aan mij zien dat ik geen Japanner was, dus deed hij een gok. Als je British bent kun je zowat overal ter wereld vandaan komen. Maar dat ik van zo dichtbij kwam overrompelde hem.
Mijn humeur werd gaandeweg steeds beter, de zon deed verschrikkelijk zijn best om door de nevel heen te breken. Ik vind het heerlijk om mensen en dieren te observeren.
Op een hoek stond een oudere Heilsoldate van het Leger Des Heils met een vriendelijk lachend gezicht geduldig te wachten tot er mensen langskwamen die iets over hadden voor haar "Strijdkreet". Niet dat ze luidruchtig stond te schreeuwen, maar het blad dat zij aanbood heet zo.
Nadat ik alles zo'n beetje had gezien en nog even een kop koffie was gaan drinken ben ik weer naar huis gereden. Op de heenweg waren mij de bloeiende narcissen al opgevallen en omdat ik ze voor het eerst dit jaar echt in bloei zag, moest ik dat beeld op de terugweg toch nog maar even vastleggen.
Gisteren had ik de lammetjes in de wei ook al even gezien in het voorbijgaan. Om nu toch echt te gaan geloven dat de Lente is begonnen moest dit ook maar worden meegenomen om te laten zien. En de zon schijnt nu ook volop om het verhaal helemaal af te maken. Bovendien heb ik door al dit moois een geweldig goed humeur gekregen. Ik lach, en hou weer van het leven. En die rot computer, dat gaat toch gewoon goed komen te zijner tijd?
Een fijn weekend
No comments:
Post a Comment