Computer-toestanden.

Vanmorgen met mijn PC naar de computerdokter geweest en deze constateerde, net als ik zelf al had gedaan, een ernstige afwijking in het gedrag van mijn goede vriendin. Zij, de PC dus, had ze namelijk niet goed meer op een rijtje staan. Een kwaal die zich bij een Windows Computer vroeg of laat kan manifesteren.

Ik heb het oorspronkelijke verhaaltje gewijzigd want het drong tot me door dat ik misschien de kwaal verkeerd beschreven had. Het oorspronkelijke verhaaltje zou je ook op mensen kunnen projecteren en dat was niet de bedoeling. Het gaat inmiddels al een stuk beter met de PC. Alles komt goed.

Tot spoedig weerziens.

Mysterieuse signalen.

's Morgens om precies 10:57 uur gaat er een soort alarmsignaal af in mijn nieuwe auto. En precies 1 minuut later, dus om 10:58 uur stopt dat signaal. Ik heb de auto er wel eens voor aan de kant gezet om te achterhalen waar dat gekke geluidje toch vandaan komt, maar ik kan het met geen mogelijkheid thuisbrengen. Maar als je telkens een dergelijk alarmerend geluid hoort dan begin je je toch af te vragen wat er aan de hand kan zijn. Zou er iets niet goed werken, want tegenwoordig stoppen ze overal computergestuurde onderdelen in. Er zal vast iets verkeerd zitten.

Dus wat deed ik een dag of twaalf geleden? Ik reed op zaterdagochtend even langs de garage en vroeg aan de automonteur, die toevallig net buiten stond, of hij misschien wist waar dat geluid vandaan kon komen. "Héé, dat is vreemd", zei hij. "Dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt". Hij trok een bedenkelijk gezicht, wreef zich eens over zijn kin en dacht heel diep na. Je kon aan hem zien dat hij er onder leed er geen verklaring voor te kunnen geven. "Komt U volgende week gewoon even langs, dan kijken we er uitgebreid naar. Misschien is er iets niet goed ingesteld bij het programmeren". Hij zocht dus duidelijk een uitweg om wat bedenktijd te vinden. Misschien heb ik die man zijn weekend wel verknoeid....

Omdat er verder niets met de rijkwaliteit van mijn autootje aan de hand was, liep dat bezoekje aan de garage iets uit. Tot vanmorgen dus, mijn vrouw en ik moesten een boodschap doen in de stad. En ik moest nu toch ook voor een gratis 10-punten controlebeurt naar de garage. Dus kon ik het signaalprobleem ook weer ter sprake brengen.

Ik ging langs de verkoper in de showroom en deed mijn verhaal weer. Ook hij trok nu een verbaasd gezicht. "Wat vreemd", zei hij. "Daar heb ik nog nooit iets van gehoord. Wacht even", zei hij en pakte zijn mobieltje. "Frank, wil jij even kijken wat er aan de hand is met meneer zijn auto? Er zit een vreemd geluid in", en hij sloot zijn mobieltje af. "Gaat U maar even naar de receptie, daar staat Frank de chef monteur, die kijkt er wel even naar".

Nadat ik weer had uitgelegd wat er aan de hand was ging het zo verder:
"Heeft U er al op gelet of dat geluid nu ook afgaat om 10:57 uur? De klok is namelijk een uur vooruit gezet", zei Frank.
"Nee, eerlijk gezegd heb ik daar nu nog niet op gelet. Ik zit niet altijd op dat tijdstip in de auto", zei ik.
"Nou het is nu 09:45 uur. Als U straks tegen 10:45 uur even terugkomt, dan wil ik dat zelf ook wel eens horen", zei Frank.

Mijn vrouw en ik stapten in de auto en reden weg om onze boodschappen te doen.

We kwamen terug op de afgesproken tijd en Frank reed de auto de werkplaats in. Samen gingen we er in zitten en moesten een minuut of 5 wachten voordat het 10:57 uur was. Intussen stonden er, buiten Frank gerekend, een stuk of drie monteurs rond mijn auto want iedereen wilde wel eens weten wat voor een bijzondere auto ik had. Zie je het plaatje voor je?

"Ik denk, dat je het contact wel even moet aanzetten. Misschien moet ook de motor wel draaien, want het signaal komt altijd als ik onderweg rijd", zei ik ter verduidelijking.
"We wachten het even af", zei Frank en samen keken we gespannen naar het klokje in de auto.

Pats... 10:57 uur en...... Niets dus. Doodse stilte.... Ik voelde mij niet goed. Ik stond voor aap.
"Misschien is hij nu afgegaan om 09:57", zei Frank.
"Dat moet haast wel. Zo gaat het nu altijd", zei ik.
"Als het nu weer gebeurt, dan komt U gewoon de volgende dag hier weer even langs, want ik ben er toch wel erg nieuwsgierig naar", zei Frank.
"Dat zal ik doen", zei ik.
"We gaan nu Uw auto even controleren op alle veiligheidspunten, dus neemt U maar een lekkere kop koffie".

Tijdens deze koffiepauze drentelde ik wat heen en weer en bekeek alle uitgestalde prullaria die was uitgestald in de vitrines in de showroom. Mijn vrouw bekeek wat tijdschriften en schreef een hele reeks adressen op om te bekijken op het internet.

Ik schonk mijn derde kopje koffie in en ging weer even zitten. Ineens kreeg ik een kleur als een biet, of werd ik bleek?.... Er schoot mij iets te binnen waar ik in tijden niet aan had gedacht.
Mijn electronische kompas.... Dat had ik toch in de auto gelegd.... Je kon maar nooit weten. Dekens in de auto, netjes opgevouwen in de bergruimte boven de zitplaatsen. Daartussen verborgen mijn electronische kompasje waar een klokje in zit met alarmering en nog meer toeters en bellen. Dus echt zo'n onnuttig geval wat je eerst eens bekijkt, daarna opbergt en gewoon vergeet waar je zo'n ding stopt.


Ik vertelde mijn vrouw waar ik net aan had gedacht. Niet beseffend dat iedereen duidelijk kon horen wat ik zei. Een luid geschater weerklonk vanachter een computer achter de desk van de showroom. De receptioniste lag voorover op het toetsenbord van het lachen. Die computer bleek het later ook niet meer te doen.

Ik ging naar de verkoper en vertelde ook aan hem wat mijn vermoeden was. Hier een vergelijkbare reactie. En daar kwam Frank om mij te vertellen dat de auto was nagekeken en dat alles in orde was. Hij overhandigde mij de autosleutels en ik vertelde hem waar dat geluid waarschijnlijk vandaan kwam. Ook hier lachen....


Op weg naar huis, het is inmiddels 11:57 uur en.... piep,piep,piep,piep.....piep,piep,piep,piep.... daar ging het alarmsignaal van mijn verborgen kompas af. Probleem en mysterie opgelost.

Tot de volgende keer.

De kaboutertjes.

De moeilijkheden met mijn computer zijn nog lang niet verholpen. Meestal ben ik niet voor 1 gat te vangen met die dingen, maar nu heb ik echt hulp nodig om dit probleem op te lossen. Ik zit al op de kaboutertjes te wachten want die gaan mij waarschijnlijk vrijdag een handje helpen. Het zal er wel op neerkomen dat ik alle software opnieuw moet gaan installeren.

Dit is mij in jaren niet overkomen, Het geeft zo'n heerlijk computergevoel en in ieder geval word je weer getraind in geduld uitoefenen en hardnekkig volhouden. Herhalen en opnieuw proberen en herhalen en nog eens proberen. Uren lang kun je daar mee doorgaan.
Maar mijn vrouw heeft er geen probleem mee en is er niet ontevreden over want het houd me van de straat.

Ik hoop tot gauw. En ach.... stuur eens een e-mail naar me om mij te steunen in deze barre tijd.

Wat een dag!

09:30 uur.
Het is weer mistig, regenachtig eigenlijk en er staat een stevige wind. Gewoon vervelend weer waar ik me niet prettig door voel.

En mijn eerste gedachten waren vanmorgen: "Ik heb helemaal geen zin om ook maar iets te doen vandaag. Niets doen, is ook iets doen. Je doet namelijk niks.... Rare redenering eigenlijk".

De reden van dit sombere gevoel zit in het feit dat ik grote problemen op mijn computer heb gecreëerd. 1 Harddisk, die in 2 partities was verdeeld, dus C en D, heb ik samengevoegd tot 1 partitie C.

Wat in partitie 2 (D) stond is op een ingewikkelde manier overgezet naar partitie 1 (C), maar daarbij is iets niet helemaal goed gegaan. Eigenlijk is er iets helemaal niet goed gegaan. Kun je het nog volgen?.... Nou dat gevoel heb ik nu ongeveer. Dus ik zal er verder niemand meer mee lastig vallen.

Alleen nog even vermelden dat wanneer ik plotseling helemaal uit beeld ben, dat het dan komt doordat ik de hele mikmak er van af haal en alles weer opnieuw ga opzetten. Maar het zou leuk zijn als jullie me toch even blijven volgen en kijken wanneer ik in het diepe val. Al was het maar uit leedvermaak en om te kijken hoe ik me uit deze situatie ga redden.

Omdat ik vandaag dus nergens zin in heb, zal ik me dwingen om eerst de hond uit te laten, daarna de markt even ga afstruinen, eten en heeeel misschien doe ik dan toch nog wat vandaag.


15:30 uur.
Ik heb mijn voornemens omgedraaid. Eerst heb ik over de markt lopen drentelen. Het was nat en druilerig, maar gaandeweg werd het lichter en mijn tegenzin om wat te doen verdween ook geleidelijk aan. Kwam het doordat er veel mensen naar de markt waren gekomen? Ik denk dat de uitkeringen en salarissen weer waren uitbetaald want het publiek was behoorlijk kooplustig.

Het draaiorgel overstemde het roepen van de marktkooplui. Ik pakte mijn kleine camera en schoot een paar foto's. Leuk voor mijn weblogvrienden in Canada en Amerika, dacht ik.

"Are you British?", vroeg de orgelman die even pauze had omdat zijn collega stond te draaien.
"Nee hoor", zei ik in plat Nederlands. "Barst", zei de orgelman lachend, maar heel duidelijk. Hij schrok van zijn eigen vergissing.

Het is waar, dat iedereen die in Holland foto's maakt van draaiorgels, klompen, tulpen en molens, wordt aangezien voor een buitenlander. De orgelman kon natuurlijk wel aan mij zien dat ik geen Japanner was, dus deed hij een gok. Als je British bent kun je zowat overal ter wereld vandaan komen. Maar dat ik van zo dichtbij kwam overrompelde hem.

Mijn humeur werd gaandeweg steeds beter, de zon deed verschrikkelijk zijn best om door de nevel heen te breken. Ik vind het heerlijk om mensen en dieren te observeren.

Op een hoek stond een oudere Heilsoldate van het Leger Des Heils met een vriendelijk lachend gezicht geduldig te wachten tot er mensen langskwamen die iets over hadden voor haar "Strijdkreet". Niet dat ze luidruchtig stond te schreeuwen, maar het blad dat zij aanbood heet zo.

Nadat ik alles zo'n beetje had gezien en nog even een kop koffie was gaan drinken ben ik weer naar huis gereden. Op de heenweg waren mij de bloeiende narcissen al opgevallen en omdat ik ze voor het eerst dit jaar echt in bloei zag, moest ik dat beeld op de terugweg toch nog maar even vastleggen.

Gisteren had ik de lammetjes in de wei ook al even gezien in het voorbijgaan. Om nu toch echt te gaan geloven dat de Lente is begonnen moest dit ook maar worden meegenomen om te laten zien. En de zon schijnt nu ook volop om het verhaal helemaal af te maken. Bovendien heb ik door al dit moois een geweldig goed humeur gekregen. Ik lach, en hou weer van het leven. En die rot computer, dat gaat toch gewoon goed komen te zijner tijd?

Een fijn weekend

Nationale Boomplantdag

Vanaf vandaag is het ook in Callantsoog een bijzondere dag. Gisteren waren er bij ons voor de deur al een aantal voorbereidingen getroffen voor het aanplanten van de nieuwe bomen. En vanmorgen vlak voordat de bomen zouden worden geplant, werden de laatste voorbereidingen getroffen onder het toeziend oog van de de heer Broekema van de Gemeente Zijpe.


Eerder dit jaar, om precies te zijn vanaf 10 januari, werd begonnen alle 16 bomen die tussen onze huizen stonden te kappen. Dat was even slikken, want het doet je toch wat als je zulke gigantische dingen omgehaald ziet worden. Maar het nuchtere verstand krijgt snel de overhand, want bij keiharde novemberstormen hield je soms ook de adem in. Je moest er niet aan denken dat er zo'n heen en weer zwiepende kanjer op je dak zou komen als hij omwaaide. Gelukkig is dat er nooit van gekomen. Ook werd regelmatig de toestand van de bomen door de Gemeente Zijpe in de gaten gehouden en werden we gerust gesteld dat er niets zou gebeuren. Maar toen ze werden weggehaald gaf dat toch een vreemd gevoel.


Nu... Vandaag, de lente is net begonnen en het is Nationale Boomplantdag. En juist op deze dag werden er nieuwe exemplaren aangeplant door kinderen van de Openbare Lagere School "Frankendael". Ik denk dat het kinderen uit de hoogste groep waren die dit klusje mochten klaren.

Eerst werd er door wethouder Blonk uitgelegd wat de betekenis is van bomen voor mensen in hun leefomgeving en hoe belangrijk de natuur voor ons allemaal is. Een stukje educatie dus en juf Els stond ook aandachtig te luisteren.


Er volgden nog wat plichtplegingen en daarna kwam de vraag van de wethouder "Zijn we er klaar voor?" Een luid "JAAAAH" van de groep kinderen was het antwoord. Er werden scheppen, harken en werkhandschoenen uitgedeeld. Toen werd onder toezicht en met hulp van enkele sterke mannen de eerste boom in de kuil gezet.

Wethouder Blonk koos een sterke meid uit om hem te helpen en de nodige grond werd om de nieuwe boom geschept en aangestampt. Zo... die eerste klus zat er op en gingen de andere kinderen ook aan de gang met de resterende bomen en rozenstruiken aanplanten.

Het was, en is nog steeds, schitterend mooi weer. Wel weer wat koud, maar er is ons beloofd dat het vanaf nu hogere temperaturen gaan worden. Laten we hopen dat het zo is want dan groeien de nieuwe bomen straks weer tot in de hemel.

Ik ben er weer geloof ik...

Na een uurtje rommelen met de PC en wat heen en weer geschuif ben ik geloof ik alweer zover dat ik terug ben. Nu de rest van de programma's nog terugzetten, dat kost iets meer tijd, maar ik ben in ieder geval weer online :-)

Harddisk er bij geplaatst, Partitie op Schijf C vergroot, dus nu weer ruimte genoeg. Nog wel een aantal probleempjes oplossen, maar dat komt goed zei de optimist...

Tot de volgende keer :-)

Er gaat iets gebeuren!

Vandaag een dagje naar mijn dochter geweest. Dat was al ongeveer anderhalf jaar geleden dat wij bij haar thuis waren, maar het weer was goed en ik voelde mij goed, dus konden we dat reisje wel wagen.


Een van de redenen was dat zij na heel lang sparen in staat is geweest om een vleugel te kopen. En wij wilden dat toch graag zien en horen. Wat een geweldig mooi instrument en zij speelt er de sterren mee van de hemel.


Ze is er zo enorm trots op dat zij dat voor elkaar heeft gekregen en dat zijn wij ook. Muziek is haar leven, teksten schrijven, componeren, de muziek zelf ten gehore brengen met zingen en instrumenten bespelen. Teveel om op te noemen en het vergt enorm veel energie.

Maar nu komt het:

De kans bestaat dat ik even van het scherm verdwijn. De reden daarvan is, dat mijn Harddisk zo vol loopt met allerlei software dat ik genoodzaakt ben deze Harddisk opnieuw te partitioneren en er een tweede schijf bij te plaatsen. Deze ingreep zal ongetwijfeld tot een heleboel narigheid gaan leiden. Dat weet ik uit ervaring. Een aantal programma's zal opnieuw moeten worden geïnstalleerd. En hoe snel ik het voor elkaar heb om alles weer werkend te krijgen, kan ik nu nog niet voorzien.

Maar ik kom terug! En duim even voor me.

Hug

Vandaag alleen een hug van het paardje en daar moeten we het de rest van de dag even mee doen. Die zachte neus aaien is werkelijk het einde en achter haar oren krabben is net zo fijn, daar gaat ze echt even goed voor staan.

Love You! Mmmmah

Monument op de Afsluitdijk.

Gisteren reed ik naar het dorp Anna Paulowna en zag schuin voor mij over het water de molen. Ik stopte even om er een plaatje van te maken want ik moest ongewild aan iemand denken die het wel leuk zou kunnen vinden om dat plaatje hier te zien. Eens kijken of het opvalt :-)


En door die stop kwam ik op het idee om vandaag weer eens naar het Monument op de Afsluitdijk te rijden. Ik ben er wel vaak langs gereden maar verder nooit meer gestopt, dat is bijna 40 jaar geleden, dat we daar met het hele gezin zijn geweest. Vreemd eigenlijk, dat je precies weet waar alles te vinden is maar je gaat er domweg aan voorbij. De kinderen waren nog heel klein en Opa en Oma waren er nog bij. De kinderen zijn nu volwassen mensen, Opa en Oma zijn alweer jaren geleden overleden, en zelf zijn wij nu Opa en Oma geworden.


Onderweg passeer je Hypolitushoef, dan Den Oever en ga je over de Stevinsluizen. Dan zie je de 32 kilometer lange dijk voor je die in een rechte lijn naar Kornwerderzand voert. Na een aantal kilometers zie je in de verte de grote witte toren en de voetgangersbrug van het Monument opdoemen.


Er is voldoende parkeerruimte om je auto even neer te zetten. Ik nam de tijd om wat foto's te maken en dan komen er vanzelf weer heel wat herinneringen naar boven, soms een beetje weemoedigheid, maar dat hoort erbij denk ik. Het viel mij heel sterk op, dat er nauwelijks iets is veranderd. Alles is nog precies hetzelfde als ik mij kan herinneren. Heel apart.

Maar wel nieuw voor mij was dit beeldje van de stenenzetter. Een beeld je dat door Koningin Beatrix is onthuld in 1982. Dus kun je nagaan dat ik in al die voorbije jaren nooit meer heb stilgestaan bij deze gedenkwaardige plek.

Toen ik vanmiddag de toren beklom en daar weer boven stond op de balustrade, keek ik uit over het IJselmeer aan de rechterkant en over de Waddenzee links. Ik moest even denken hoe we hier met mijn ouders hebben gestaan, op precies dezelfde plek en hetzelfde uitzicht. Er is nog een 8-mm filmpje waarop we allemaal te zien zijn in die tijd. Maar dat is allemaal voorbij.


Ik ben het torentje weer afgedaald en schoof het kleine restaurant binnen, waar je onder andere een lekkere verse kop koffie kon bestellen, dus dat heb ik gedaan want het was buiten best wel koud, vooral met die ijskoude wind over het water. Prachtig mooi weer, heldere lucht maar KOUD.. brrr. Het opspattende water bevroor aan de stijgers en leek als slingers in de wind te waaien.


Na dat kopje koffie de auto weer ingestapt. Vroeger was het dan zo dat je eerst helemaal moest doorrijden naar Kornwerderzand waar je kon keren om weer terug te rijden naar huis. Maar wist ik veel dat je halverwege een tankstation van Texaco hebt. Toen ik in het voorbijrijden nog eens goed keek zag ik dat je daar kunt keren! Jammer dan, ik was net te laat dus moest ik helemaal doorrijden naar Friesland om het volgende keerpunt te nemen. Nou, dat heb ik ook weer geleerd.

Tot de volgende keer.

De Ark van Johan

De zon staat aan een helder blauwe hemel en het is nog maar half tien in de ochtend. Het vriest een paar graden. Als ik uit het raam over de daken van de garageboxen kijk, dan ligt er een stevige plak ijs op die nog niet wil wijken voor het zonlicht. Even naar buiten gelopen om te kijken hoe het aanvoelt. Nou... best wel fris met die strakke Zuid-Oosten wind. Maar eigenlijk is het prachtig weer om er straks nog eens op uit te trekken.


En onderweg ontdekte ik tussen de beschutting van wat hoge struiken toch datgene waar ik een paar weken geleden al over dagdroomde.... De eerste sneeuwklokjes en crocussen die in het wild ineens volop in bloei staan, ondanks de vrieskou. Op de open velden nog steeds die gele gloed van opkomende crocussen, die wachten nog op wat meer warmte. Maar ineens gaat het toch een keer gebeuren.


In het weekend las ik in de Plus bijlage van het Noord-Hollands Dagblad over de man in Schagen, die in zijn eentje een soort replica aan het bouwen is van de Ark van Noach. Hij wordt daarbij wel geholpen door zijn zoon, maar het idee en het grootste deel van de uitvoering daarvan komt voor zijn rekening.


Het verhaal gaat over Johan Huibers, die zichzelf ten doel heeft gesteld, helemaal alleen, de Ark van Noach na te bouwen. Als de Ark klaar is wil hij daarmee zijn geloof gaan verkondigen. Dat is zijn missie. Hij heeft alle berekeningen klaar en uitgewerkt om door alle vaarwegen, bruggen en sluizen te kunnen varen om zijn reis door Nederland te kunnen maken.


Dit bijzondere idee heeft al uitgebreid de TV rubriek 2-Vandaag gehaald, waarin Karel van de Graaf verslag heeft gedaan. Als je er meer over wil weten over de beweegredenen van Johan Huibers en zijn motivatie om dit huzarenstuk te voltooien, dan kun je kijken en luisteren naar de uitzending van dat verslag op deze link:

De Ark van Johan

Tot de volgende keer.

Iets leuks gevonden.

De laatste dagen flink in de weer geweest met allerlei dingen, privé maar ook met zoeken op internet. Dat heeft mij er van afgehouden om wat te schrijven in mijn Blog. Maar soms lopen de de dingen zo, dat je prioriteiten moet stellen. Maar ik heb best een aantal leuke dingen gevonden, bekeken en geïnstalleerd op mijn pc. Ik zal er hier in ieder geval 1 noemen waar ik veel plezier aan beleef.

Over Podcasten hebben we allemaal wel gehoord en mogelijk doen we er allemaal wel wat mee. Op zich al heel erg leuk om te doen. Maar nu heb ik een freeware programma gevonden waarmee je zowel Podcasts als Vodcasts kunt ontvangen. Over dat laatste had ik wel eens gehoord maar nog nooit gezien. Dit is echt leuk! Je kunt op allerlei VideoCasts inschrijven en je ziet er bijvoorbeeld spectaculaire opnames over skisprongen en snowboarden. De achtergrondmuziek is niet altijd even leuk om te horen, maar een simpele druk op de volumeregelaar om het geluid uit te zetten lost dat op. Je vindt er ook nieuws, games, films, shows, geproken boeken (dus voorlezen) en noem maar op.

Je kunt onder andere inschrijven op Video Nieuws, Video Sprookjes voor kinderen maar ook op Podcasts met allerlei onderwerpen. In feite teveel om het in een paar woorden samen te vatten. Wie het eens wil bekijken kan het programma gratis downloaden op:

www.im.com

IM staat voor InterMedia. 't Is maar dat je het weet :-)

Ben ik daar eigenlijk niet te oud voor vraag ik me nu af? Maar ach, wat is leeftijd, voor mij is het alleen maar een getal. En dit soort vindingen boeit mij elke dag weer.

Veel plezier er mee en tot de volgende keer.

Prikjes halen.

Vandaag moest Jufo haar jaarlijkse cocktail en een prik tegen kennelhoest halen bij de dierenarts. Dat betekent een ritje in een heel andere richting dan ze gewend is. Met het gevolg dat het eerste enhousiaste geblaf omslaat in een pieperig en klaaglijk gejank. Madam heeft meteen door dat ze weer naar die akelige man, in die witte jas moet en dat is helemaal niet leuk.


Bij de ingang van de Dierenartspraktijk aangekomen sloeg de onrust weer hevig toe. Eerst ging het vrouwtje naar binnen om te verkennen hoe lang het nog duurde voor we aan de beurt waren. Zodra het onze beurt was haalde ik Jufo uit de auto en samen renden we naar binnen, want hoe eerder we geholpen werden des te beter.


En ja hoor, op de plek des onheils aangekomen stond daar die reus met zijn witte jas al te grijnzen. Langzaam op Jufo aflopend en haar vleiend toesprekend, dat ze zo braaf was en zo, probeerde hij haar gerust te stellen. Het enige wat ze wilde was zo snel mogelijk uit die verschrikkelijke ruimte weg zien te komen. Wat doe je dan? Je begint te scheuren en te trekken, zet een keel op en hoopt maar dat het helpt. Maar nee hoor, alles tevergeefs. Met een resolute beweging werd ze op de weegschaal gezet en gewogen. 22 Kg, mooi gewicht hoor. Ja, en toen kwam die injectiespuit er weer aan. Argwanend keek ze de dierenarts van opzij aan en verstijfde, maar haar hartje klopte snel tegen mijn hand die haar vasthield. De dierenarts pakte haar huid en tjoep, daar ging het eerste naaldje onder haar vacht in de huidplooi en werd de inhoud ingespoten. Oh jee, en daar kwam er nog een. Nou dat was wel weer genoeg voor vandaag. Snel maken dat je wegkomt en naar de veilige auto gerend.


Thuisgekomen werd er eerst een flink slok water gedronken en alle emoties werden er in anderhalve minuut uitgeblaft. Je moet toch even laten blijken dat je het een rot streek vond. Toen alles weer een beetje bijgedraaid was ging ze lekker op haar kleedje liggen wachten op wat lekkers. Nou, hier heb je een kluifje, ga maar lekker even dutten.

Tot de volgende keer.

Eerbetoon aan mijn Vader.

1937

Toen ik gisteren mijn volledige naam in de Search regel van Google plaatste en op Enter drukte, kreeg ik een enorme hoeveelheid informatie voorgeschoteld over allerlei personen en bedrijven die dezelfde naam dragen als ik. Maar er stond ook een verwijzing naar iets heel anders, dus niet direct naar mijn naam. En zoiets maakt mij dan extra nieuwsgierig, dus klikte ik die Link aan. Ik was heel erg verbaasd dat ik op een site terecht kwam die ging over een Japans Krijgsgevangenenkamp uit de 2de Wereldoorlog. Het ging hier om het Camp Fukuoka #17.

Ik was meteen heel erg geboeid door het feit dat ik op deze site terecht kwam. Mijn vader is namelijk Japans krijgsgevangene geweest en heeft op een Japans eiland in een kamp gezeten. Daar moest hij werken in een kolenmijn. Hij heeft daar het geluk gehad dat hij bovengronds moest werken en heeft daardoor de oorlog overleefd. De naam van dat eiland heeft hij mij nooit genoemd, dat wist hij niet meer of heeft het nooit willen vertellen. Ik ging dus meteen op zoek op deze site naar informatie. En jawel hoor, hier vond ik heel erg veel informatie over het kamp zelf maar ook mijn vadres naam en ook het nummer wat hij droeg in dat kamp, 881.

1941

De mogelijkheid bestond om contact op te nemen met de Project Manager om gegevens uit te wisselen. Dat contact heb ik inmiddels gemaakt en afspraken gemaakt om zoveel mogelijk informatie over mijn overleden vader door te geven. Deze gegevens zullen worden verwerkt en daarmee wil men bereiken dat deze mensen op waardige wijze worden herdacht en geëerd. Dat doet me goed en daarom zal ik er volledig aan meewerken om mijn Vader in ere te houden. Wat hij heeft meegemaakt is met geen pen te beschrijven. Hij wilde over die periode uit zijn leven ook bijna nooit iets kwijt.

Voor diegenen die interesse hebben voor de genoemde site volgt hierbij de URL die er naar verwijst. Kopiëer dan de volgende regel en plaats die in je Browser:

www.myweb.cableone.net/lv/fukuoka/17.html

1945

Mijn Vader is overleden op 2 januari 1995.

Even wegdromen

Vanmorgen in de auto gestapt en ben wat gaan rondrijden, de wolken waren weer heel erg boeiend om naar te kijken.


En misschien is het raar, maar ik kon de verleiding niet weerstaan om er een paar foto's van te maken. Dat kleine fototoestel heb ik altijd bij me, net zoals ik altijd mijn autopapieren en huissleutels meeneem. Het is een vaste gewoonte geworden en hij is ook al eens van pas gekomen toen mijn auto beschadigd raakte. Even een fotootje maken van de situatie en de verzekerings maatschappij kon de plaatjes goed gebruiken.


De Kop van Noord-Holland is ongekend mooi als je er maar oog voor hebt en het wil zien. De meest eenvoudige zaken kunnen soms heel bijzonder worden als zich iets afspeelt in de lucht. Al die wolkenformaties doen je soms fantaseren dat je bergen ziet of figuren. Je creëert een eigen wereld en dat is best leuk. Vooral kinderen kunnen er heerlijk in wegdromen doordat zij er allerlei sprookjesachtige figuren in ontdekken.


Ook aan de behoefte om nog even langs de Helderse haven te rijden kon ik niet weerstaan. Op de momenten dat de wolken wegdreven en de zon doorbrak dacht ik: "Laat ik er nog even langs rijden. Het is zaterdag, de vissersvloot ligt binnen en er is vast wel iets te zien."


Een meeuw zat geduldig te kijken of er nog wat te halen viel, maar dat viel tegen, want iedereen was naar huis. Na een poosje vloog hij op en verdween over het water tot ik hem uit het oog verloor.


Op de terugweg naar huis kwam ik langs het Marine Museum en stopte daar om de onderzeeboot "Tonijn" te fotograferen. Gek eigenlijk. Je rijdt er in al die jaren duizenden keren langs, je kijkt er altijd naar en je vervolgt je weg. Maar nu heb ik dan toch de moeite genomen om hem
vast te leggen. Het wordt ook weer eens tijd dat ik het museum binnen ga, dat is alweer een hele tijd geleden dat ik daar heb rondgekeken.


Tot de volgende keer.