Kerken van binnenuit gezien.

Christoforuskerk te Schagen.

Het is wel heel erg lang geleden dat ik een kerk aan de binnenkant heb bekeken. Tenminste een Katholieke kerk als deze, de Christoforuskerk in Schagen, Noord-Holland. Als kind moest ik altijd met mijn Oma mee naar de kerk. Dat was in de oorlogsjaren 1940 - 1945. In 1942 - 1944 woonden we in Amsterdam, en elke ochtend sleepte zij mij mee naar de kerk in de Watergraafsmeer, Amsterdam. Zo'n H. Mis duurde ongeveer een half uur en dan weer terug naar huis. En 's zondags naar de Hoogmis, maar dat duurde wel even te lang. Dan was je gauw een uur of vijf kwartier onderweg in de kerk, en voor een kind is dat toch wel een erg lange tijd.

HH. Martelaren van Gorcum te Amsterdam

Hoe de kerk er aan de buitenkant uitzag en het interieur ben ik nooit vergeten. En ik heb de nodige informatie en wat foto's op internet teruggevonden. Wat mij het meest is bijgebleven is het grote altaar. Oudere Katholieke kerken zijn vaak gebouwd in de vorm van een kruis en precies op de kruising stond dat enorme altaar wat op mij als kind een geweldige indruk maakte.

Het imposante Altaar.

Wat ik ook altijd erg mooi vond, dat waren de glas in lood beschilderde ramen. In de afbeeldingen staan altijd verhalen, maar het mooiste vond ik de kleuren. Dus overdag, als het licht van buiten naar binnen valt, dan zijn die ramen op zijn mooist. En dan die felle kleuren blauw, rood en groen. Vanzelfsprekend ga je dan ook beter kijken naar het tafereel dat wordt afgebeeld.

In die tijd en later ook vlak na de oorlog, werden er in Amsterdam nog processies gehouden, lange optochten waar honderden mensen aan deelnamen. Ik kan mij nog herinneren dat er in Amsterdam behoorlijk veel katholieken woonden. De kerk waar ik mee naar toe werd genomen zat 's zondags een keer of drie behoorlijk vol.

Later in de jaren 60, toen ik inmiddels getrouwd en verhuisd was en kinderen had, lieten velen het geloof voor wat het was. Ook ik behoorde tot die groep. Er veranderde teveel en in een veel te hoog tempo. Je kreeg de indruk dat je al die jeugdjaren naar verhalen had geluisterd waarin je stellig geloofde maar waarvan bleek dat je er eigenlijk niet zo zwaar aan moest tillen. Tijdens die periode van veranderingen in de jaren 60 begon de twijfel toe te slaan. En dat is funest voor een geloof want bij twijfel houdt geloven op.

Toen ik vanmorgen nog eens door Schagen liep, werd ik ook aangetrokken om nog eens door de open deuren van de Christoforuskerk te wandelen. De deur naar de Mariakapel staat altijd open. Toen ik daar in die kleine ruimte binnenstapte, kreeg ik weer even datzelfde gevoel van vroeger. Het voelde wel erg vertrouwd aan. Ik stond er wat rond te kijken en na te denken over wat ik nu heb opgeschreven. Ik liep naar voren, pakte een kaarsje en heb dat aangestoken voor iemand. Ik heb aan iets en iemand gedacht en hoop nu maar dat het uitkomt.

Toch heeft het geloof uit mijn jeugd mij zeker geen kwaad gedaan. Mijn oude Oma heeft mij veel waarden bijgebracht zoals bijvoorbeeld respect hebben voor anderen en hun afwijkende meningen, respect voor dieren en alles wat leeft. Eerlijkheid, en behulpzaam zijn daar waar dat mogelijk is. Dat lukt niet altijd natuurlijk, maar streef het wel na. Zoiets wordt ongeveer een tweede natuur. Soms best een beetje lastig hoor.

Wat mij ook altijd is bijgebleven was het gevoel dat je gebedje verhoord kon worden door Maria, of een andere heilige. Maria vroeg je om hulp en voorspraak, de H. Antonius riep je te hulp als je wat kwijt was. Soms zeg ik het nog wel eens: "Heilige Antonius goede vrind, maak alstublieft dat ik mijn sleutels weer vind". (Moet ik ze wel eerst kwijt zijn natuurlijk). En verdraaid.... ik vind ze ook steeds weer :-)