Geleidelijk aan probeer ik terug te komen in mijn dagelijkse ritme. Er ligt een tamelijk hectische tijd achter ons en eerlijk gezegd ben ik er nog lang niet. Maar, ik doe toch mijn best om van alle zorg en nazorg enige afstand te nemen.
Dagelijks komen er nog veel zaken op mij af zoals allerlei administratieve, en financiële afwikkelingen die met een overlijden gepaard gaan. En, dat kan nog wel enige tijd doorgaan. Daar zal ik echter weinig over gaan vertellen, want er zit volgens mij niemand op zoiets te wachten.
Ik begin nu al te lezen dat er veel mensen zijn die de weekenden buitenshuis vieren, weekendhuisjes betrekken, of zelfs korte vakanties gaan houden. Nou, daar moet ik nog even mee wachten.
Het is momenteel prachtig weer, volop zon, 28 graden Celcius. Dus het strand ligt weer vol met het mooiste rode vlees. Allemaal op het rooster van de BBQ , lekker doorbakken graag.
Als ik naar de knalrode buiken en ruggen kijk van de vele Duitsers , dan denk ik: "Nou, beste man, jij zal het vanavond niet lekker hebben". Bovendien is het gevaarlijk, daar worden we toch vaak genoeg voor gewaarschuwd. Maar ja, het is net als met roken, luisteren doen we niet. En ineens merk je dat je beter wel had kunnen luisteren naar goede raad.
Gisteravond, sloot ik mijn PC af en vond dat het veel te lang duurde voor hij afsloeg. Daarom nog maar eens aan gezet en ja hoor, dat kon ik wel vergeten. Het beeldscherm bleef "hangen" zoals het in dat soort vaktermen heet. Ik werd niet bevangen door paniek, want ik heb in de loop der jaren wel gekkere dingen gezien en meegemaakt. Maar toch bekruipt je een vervelend gevoel van irritatie. Zo van: "Nou, moet mij dat ook nog overkomen?". Het was al te laat om het probleem te gaan lokaliseren, dus ben ik naar bed gegaan met de gedachte: "Morgen zal het wel weer over zijn als ik de computer aanzet. Deze dingen lossen zich vaak vanzelf op".
Deze keer dus niet.
Vanmorgen dat ding weer aangezet, in de stille hoop, dat hij zou doorstarten. Maar nee hoor, hetzelfde als gisteravond. Alles bleef muurvast zitten. Nu heb ik er tegenwoordig niet zoveel zin meer in om urenlang in die kast te gaan zitten prutsen. Dus heb ik de PC in mijn autootje gezet en ben naar de Computerdokter gereden. Ik dacht: "Kijk jij het maar even na hoor, ik heb wel wat anders te doen."
De Computerdokter zei: "Wacht even hoor, ik zal eerst eens kijken wat er aan de hand is. Hij prikte de gebruikelijke draadjes in de kast en zette het AAN-knopje om en huppekee, daar ging de computer vrolijk aan de gang. Dus ik stond weer eens voor de bekende Aap in zijn lange onderbroek. Op mijn vraag wat ik hem schuldig was antwoordde hij: "Niets hoor, we zien elkaar wel weer als U iets komt kopen." Ik ging met een vreemd gevoel weer naar huis, en vraag me nog af welke kwelgeest nu weer op mijn schouder heeft meegekeken.
No comments:
Post a Comment