Circus Belly aus Wien.

Vanmorgen om 07:10 uur was ik alweer op weg met de hond om ons gezamenlijke rondje te lopen. Gewapend met 4 kruiskopschroeven, een latje, een losse kruiskop schroevendraaier en een oplaadbare electrische boormachine annex schroevendraaier. Zo....., dat moest lukken om een nieuw latje tegen het poortje van de opgang van de duinen vast te maken. De bedoeling is om te voorkomen dat de boel vernield gaat worden als gevolg van een klemmend hekje. Één of andere malloot had in een rare bui het bestaande latje eraf getrapt of zoiets. Maar goed, het poortje sluit weer gewoon (al zit het nieuwe latje wel een beetje scheef, maar dat mag geen naam hebben).

Op tijd weer naar huis gegaan want er werd gisteren al gewaarschuwd dat het vandaag nog warmer ging worden dan de afgelopen dagen. Dus was het zaak om mijn hond niet in die brandende zon te laten lopen met die dikke vacht. En zelf ben ik er ook niet zo'n liefhebber van. Zo tegen de avond, dan vind ik het lekker om bij ons achter het huis te zitten, lekker onderuit gezakt met een koel drankje.

Al een paar dagen geleden zag ik dat er een cirsustent werd opgebouwd, even buiten het dorp. Het heeft wel iets. Mensen die in een wagen wonen, werken en alles doen in zo'n kleine woonruimte. Het is heel hard werken en iedereen moet aanpakken om het bedrijf draaiende te houden. Ze zijn naast hun beroep als artiest ook gewoon arbeiders, kaartjesverkopers, dierenverzorgers en noem maar op. In een opwelling dacht ik: "Eigenlijk wel leuk om even te gaan kijken hoever ze met de opbouw van de tent en de inrichting van het terrein zijn".

Dit is Marilyn Zinnecker op haar paard Wagabundo.
Een pracht combinatie.

Vanaf afstand, zag ik in het weiland een Amazone op een prachtig paard allerlei dressuur-oefeningen doen met het dier. Ze zat stevig in het zadel en het was mooi om haar te zien werken met dat paard.

Ze kreeg van een oudere man, allerlei aanwijzingen, zo te zien een heel bekwame trainer.
"Ik stap er gewoon op af en ga wat foto's maken. Als het niet goed is dan word ik wel weggestuurd", dacht ik. Maar niets werd weggestuurd. De jonge vrouw ging gewoon door met haar training.

Dwalend over het terrein, liep ik langs de wagens waar aan de voorkant enkele mannen een rustpauze hadden genomen en in de schaduw iets zaten te drinken. Ik vroeg of ik even langs de dieren mocht lopen. Nou daar was geen enkel bezwaar tegen. Misschien straal ik dan toch nog iets vertrouwelijks uit :-)

Ik had beloofd om een paar afdrukjes van de mijn foto's te komen brengen. Anderhalf uur later heb ik die belofte waargemaakt. Marilyn zat toen alweer achter de "Cassa" kaarten te verkopen. Ze bedankte mij met een blij, lachend gezicht, gaf mij een papiertje met haar geschreven naam en die van het paard. De achterkant bleek een reductiebon te zijn en toen ik wegliep keek ik nog eens achterom. Ze zat nog steeds voorover gebogen naar de foto's te kijken en liet ze door haar handen gaan, om... en...om.