De dagen zijn weer gewoon.

Vandaag was het weer een dag zoals die gewoonlijk verloopt voor de meeste mensen. We hebben allemaal zo ons eigen ritme denk ik. Een dag die voor mij meestal begint met vroeg opstaan, wat bewegingsoefeningen doen en fietsen op de hometrainer, douchen, aankleden, eten, ochtendkrantje lezen.

Tussendoor even kijken en luisteren naar het nieuws, dat tegenwoordig eigenlijk geen nieuws meer mag heten omdat het elke dag hetzelfde is. Het lijkt meer op een Videoband die je elke ochtend afspeelt. Het gaat voornamelijk over oorlog voeren. Bombardementen en de daarbij behorende doden en gewonden. Zelfmoordaanslagen en de daarbij behorende doden en gewonden, begeleid door het geluid van sirenes, schreeuwende menigten en huilende vrouwen en kinderen. Daarna volgen de dagelijkse verkeersongelukken op onze overvolle wegen en als het meezit krijgen we nog wat branden te zien, al dan niet in de steden danwel een bos-, duin-, of heidebrandje. En als het helemaal niet tegen zit werd er weer een crimineel geliquideerd in Amsterdam. Zo, dat was het nieuws, en nu de hond even een uurtje laten rennen in het duigebied.

Daar ontmoeten we eerst weer de paardjes, er staan er nu sinds kort weer 6, en die hebben de laatste dagen vastgesteld wie de baas is en wat ieders plaats in de groep is. Soms ging dat even van "dik hout zaagt men planken" en werd er hier en daar een dreun of een knauw uitgedeeld. Maar ja, zo schijnt dat in de paardenwereld te gaan. Op het oog ziet het er nu rustig uit, maar als je goed oplet, dan is bij een enkeling de strijd nog niet definitief gestreden. Maar ook daar gaat alles weer zijn gewone gangetje en ze staan weer trouw te wachten voor het hek op hun snoepje van de dag.

We gaan verder het duingebied in en laten de hond los. Tennisbal weggooien, zij weer terugbrengen en ik weer weggooien. En zo vervolgen we onze weg, de hond en ik. En dan kom je altijd wel weer iemand tegen die je een tijdje niet hebt gezien. Dan hoor je weer eens wat, leuke dingen, of geen leuke dingen. Maar het eind van het liedje is dat het eigenlijk altijd wel goed is. Want we zien elkaar toch weer?

En zo ook vanmorgen. Daar kwam Cor Butter aanrennen. Een atleet, de 50 ruim gepasseerd en bezig met zijn trainingsrondje. Hij stopte, wij begroetten elkaar en de hond kreeg ook de nodige aandacht. We spraken wat over ons beider gezondheid en de probleempjes die daar soms bij optreden. Nu ging alles weer goed en hij had weer een halve marathon gelopen. Normaal loopt hij afstanden van 90 tot 120 kilometer. De loopsport die hij beoefent heet Ultra Running. Man, wat bewonder ik die man. Na het bijpraten rende hij weer verder, en ik vervolgde in mijn weg met de hond in mijn eigen tempo. Jufo keek eens naar mij omhoog en liep rustig achter mij aan. Ik voelde even dat zij met haar neus tegen mijn kuit duwde.

Dan kom je thuis en ruik je de verse koffie. "Koekjedebij?", "JaGraag". En zo is het eerste deel van de dag alweer voorbij.

"Gaan we straks even naar Schagen? Ik moet wat kleren kopen. Of moet ik maar met de bus gaan?". Een reeks vragen die ik simpelweg kon beantwoorden met : "Ja, ik breng je wel naar Schagen en Nee je hoeft dus niet met de bus". Daarop volgde: "Dan eten we maar vroeg vanmiddag".

Na het eten dus naar de "Stad Schagen" en dolend door het winkelcentrum zie je toch wel weer iets aardigs. Een van zand gemaakte beeldengroep. Een sculptuur heet dat toch? Het zijn ware kunstwerkjes. Ik zie dit nu al enkele jaren op dezelfde plek, wel steeds nieuwe motieven natuurlijk. Telkens sta ik er weer vol bewondering naar te kijken. En het is ook boeiend om te zien hoe ze dat zand bij elkaar weten te houden door het te bewerken met een of andere vloeistof.

Terwijl ik naar dit soort dingen kijk is mijn wederhelft bezig in een paar winkels iets aan kleding uit te zoeken, maar ze kon ook deze keer niet beslissen, dus wordt dat volgende week nog een keer geprobeerd, maar dan gaat ze maar met een vriendin, want dat zoeken naar iets dat er niet is ben ik gauw zat.