Paarden.

Altijd heb ik veel ontzag gehad voor paarden, dat wil zeggen dat ik in feite altijd een beetje bang voor ze was. En waarom eigenlijk? Nou, gewoon de enorme kracht die ze uitstralen, het schrikachtige gedrag als je in hun ogen een onverwachte beweging maakt. Je moet dus gewoon kennis hebben van het gedrag van deze prachtige dieren. En die kennis ontbreekt mij, maar ze oefenen wel een grote aantrekkingskracht op mij uit. Wat een onzekerheid moet ik dan uitstralen naar die dieren! Daar worden ze natuurlijk al nerveus van. Maar er is de laatste maanden toch iets veranderd. Een buurman van mij heeft veel met paarden gewerkt in zijn militaire diensttijd. Zijn vrouw heeft een paard en met dat paard heb ik ook kennis mogen maken. Een echte Friese merrie, met een prachtige zwarte glans, mooie lange manen en lange staart maar bovenal een heel lief en geduldig karakter. Die buurman kan goed vertellen over paarden en hun gedrag, en in feite heeft hij veel begrip bijgebracht over het gedrag van paarden en hoe je ze het beste kan benaderen en vooral hoe zij jou zien en jouw gedrag beoordelen.

Daar waar ik mijn auto 's morgens parkeer als ik de hond ga uitlaten, staan permanent vier paardjes, twee Fjordenpaardjes en twee Shetlanders. Door al zijn verhalen is het mij gelukt een soort band op te bouwen met deze dieren. Ik neem dagelijks iets mee, een suikerklontje, een worteltje, een appeltje of een stukje brood. Als ze mijn auto zien, dan zie ik ze al in een drafje aankomen om mij te begroeten, maar vooral om hun lekkernij op te halen. Ze pakken met die grote zachte mond hun snoepje van mijn vlakke hand en staan toe dat ik ze even over die grote zachte neus mag aaien. Ik heb nooit geweten dat dit zo'n fijn gevoel kan geven. Ze zijn echt geweldig. Als ik dan ook zie hoe makkelijk en onbevangen kinderen met die grote dieren kunnen omgaan, dan besef ik goed, vroeger iets gemist te hebben. Maar ik ben het nu aan het goed maken denk ik.