Vissen

Vroeger was ik ook een verwoed hengelaar maar daar ben ik helemaal van genezen en daarvoor in de plaats heb ik andere hobbies gekregen. Toch vind ik het nog steeds leuk om even een praatje te maken als ik hengelaars aan de waterkant zie. Meestal begint zo'n gesprek met:
"En?.... Vangt het nog een beetje?" of, "Willen ze nog bijten vandaag? Het meest voor de hand liggende antwoord luidt dan: "Ja, het gaat wel".
Voor de verandering vroeg ik nu: "Heb je al wat gevangen?"
"Ja hoor, ik heb er al een paar." en de hengelaar wees op het enorme leefnet dat hij naast zijn luxe visserstoeltje had vastgemaakt.
Nieuwsgierig keek ik eens naar het leefnet dat in het water hing maar ik zag niets, het zal wel aan mijn ogen hebben gelegen.

Ik keek langs de waterkant en zag een stuk of twaalf hengelaars hun lijntjes uitgooien en weer binnenhalen. Ze zaten op onderlinge afstand van zo'n 10 meter uit elkaar, dus gezellig met elkaar kletsen op die afstand lukt ook niet. Een buurman van mijn hengelaar pakte zijn thermosfles en schonk zich een mok koffie in en kwam er ook even bij staan, en met zijn drieën keken we naar het topeind van de hengel.

En warempel!... Wammes, daar dook het topeind een stuk naar voren en in een reflex hoekte de hengelaar en begon de lijn binnen te halen. Aan het wateroppervlak glinsterde de zilverachtige witte buik van een voorn, Nou ja voorn, een kleintje dus.

Voorzichtig werd het visje van het haakje gehaald en verdween in het gapende gat van het onwijs grote leefnet, waar het visje de tijd moest doden met wachten op een onzeker lot. Ik vroeg: "Laat je hem niet vrij?", waarop de hengelaar antwoorde: "Niet eerder dan dat we de vis hebben gewogen, want we houden een viswedstrijd,". "Oh...", zei ik en keek nog eens in het net of ik het visje zag, maar nee... het was kennelijk helemaal naar beneden gezwommen naar de andere slachtoffers.

Op een soort bijzettafeltje werdt het aas bewaard, honderden krioelende maden die zich rondwentelden in fijn zaagsel. Ze stonden klaar om onmiddelijk geserveerd te worden aan de vissen. Ja, zo gaat dat in deze wereld van vissen. Eten en gegeten worden.

Ik liep een stukje door en ging eens kijken hoe het er bij de andere deelnemers aan de viswedstrijd aan toeging. Het viel me op dat ze allemaal ongeveer hetzelfde waren toegerust, grote schepnetten, leefnetten, comfortabele stoeltjes, kostbaar ogende super lichte hengels met geruisloze werpmolens, hulpstukken om de beweging van het topje eerder op te merken en nog ontelbare andere hulpmiddelen. Die uitrusting gaat dan voor het grootste deel weer in foedralen en in een enorme aluminium kist of koffer. Om dat weer te kunnen meenemen heb je ook een grote ruime auto nodig om het allemaal te vervoeren want dat krijg je namelijk nooit mee achter op een fiets.

Onwillekeurig moest ik even terugdenken aan de tijd dat ik een jongetje was. Wij maakten een hengel van een afgebroken boomtak, gebruikten een stukje snijtouw en kregen bij hoge uitzondering een haakje. In een kurk prikten we in met een spijker een gaatje en peuterden daar het stokje en het touwtje door, dan hadden we een dobber. Touwtje met dobber en haakje aan de tak vastbinden en klaar was mijn hengel. Menig stekelbaarsje en witvisje heeft het leven gelaten aan mijn hengel. Wat kan de wereld in één mensenleven toch veranderen.