Elk jaar weer mooi.

Als je op zo'n warme voorjaarsdag als vandaag op de weg rijdt, dan zie je in de bermen langs de weg heel veel bloemen staan tussen het groene gras. Wat mij altijd opvalt is, dat de meesten fel geel gekleurd zijn. Ik ben geen kenner van al die plantjes en bloemen hoewel ik ze natuurlijk al mijn hele leven ken. Soms wordt het "onkruid" genoemd, maar ik heb eigenlijk nooit begrepen waarom ze die naam hebben gekregen.

Als je deze plantjes eens van dichtbij bekijkt, dan zijn ze zóó mooi en verdienen ze echt een beetje meer aandacht. Er zijn genoeg mensen die al die namen zo uit hun hoofd kunnen opdreunen. Ik kan dat niet, maar daarom vind ik ze niet minder mooi. Het gele bloemetje hieronder noemden wij vroeger altijd een "paardenbloem" of "distel", maar later ontdekte ik dat er nog veel meer variaties van bestaan, dus wat nu de juiste naam is van al die afzonderlijke bloemen is mij niet bekend.

Even verderop stond een exemplaar dat was uitgebloeid. Wat dan overblijft is deze bol met zaadjes wachtend totdat ze worden losgemaakt door de wind en meegevoerd worden naar andere plaatsen, waar zij later weer nieuwe plantjes zullen vormen.

Tegelijkertijd met de eerste paardenbloemen zie je grote partijen "boterbloemen" staan. Die bloemetjes hadden voor mij vroeger een heel bijzondere betekenis, en telkens als ik ze weer in bloei zie staan dan komt die herinnering weer bij mij naar boven.

Ik ben namelijk als kind opgegroeid tijdens de tweede wereldoorlog. Nederland werd bevrijd in mei 1945, ik was toen 7 jaar oud. We hadden een lange periode van kou en honger achter de rug en er werd veel verteld over eten, wat voor de oorlog blijkbaar in voldoende mate voorhanden was. Er werd altijd gesproken over wittebrood, melk, suiker en roomboter. Alleen het praten over die heerlijke dingen was al een feest, hoewel ik helemaal niet wist wat het was, want ik had die dingen nog nooit gezien of geproefd. En dan in het voorjaar van 1945 .... groeide er zomaar "boterbloemen" tussen het gras. En zoals kinderen onder elkaar zijn, maakten we elkaar wijs dat je ze kon eten en dat ze "heerlijk" smaakten. Ik weet niet hoeveel kilo boterbloemen ik in die tijd heb gegeten, maar het waren wel heel veel bloemetjes en ze smaakten ook nog.

Er was nog zo'n bloemetje dat je kon opeten, "klaverbloemen", als je daar de puntige paarse blaadjes uit trok en die leegzoog aan de onderkant, dan smaakte de nectar heerlijk zoet. Dat was voor mij dus allemaal snoepen en snaaien in die tijd. Als ik dat nu vertel zal menigeen zeggen dat ik kierewiet ben.

Ook de "brandnetel" staat weer in bloei en zoals ik vroeger boterbloemen en klaver naar binnen werkte, zo eten nu nog steeds veel mensen "brandnetelsoep". Het zal wel lekker zijn, maar ik heb andere associaties met brandnetels.

En zo stopte ik vanmorgen regelmatig even langs de kant van de weg om iets van al dit moois vast te leggen. Dus op de knietjes, kont omhoog in het gras en mijn fototoestel in stelling gebracht om deze, en nog veel meer resultaten mee te nemen en te laten zien aan al diegenen die het ook leuk vinden. Het voorjaar is er nu definitief en er is zoveel moois om van te genieten.