De laatste fase is ingegaan. De huisarts heeft, in overleg met ons, besloten haar een pijnstillend middel voor te schrijven. De lichamelijke pijn die zij nu begint te lijden wordt ondraaglijk. Er is nauwelijks spierweefsel meer en haar botten doen erg veel pijn door haar huid heen. Nu de pijn, door dat medicijn, iets wegzakt glimlacht ze weer en kijkt ons allemaal nog steeds helder aan. Ze zwaait zelfs nog zwak naar mij als ik iets verder van haar bed sta. Maar dat het einde nu snel nadert is duidelijk. Eten wil ze niet meer en drinken gaat nauwelijks. Dus medicijnen kan ze ook niet meer slikken.
Wat ze fijn vindt is een warme hand op haar wang leggen en haar gezicht zachtjes strelen. "Ah... dat is fijn, lekker warm", zegt ze dan. Daarna wat Eau de Cologne op een zakdoekje en zachtjes over haar sterk vermagerde gezicht deppen. Daar geniet ze nog zichtbaar van. "Ha... lekker", zegt ze dan weer zachtjes.
Gisteren vertelde ze nog dat ze had gedroomd. Coos had een haring en wittebrood voor haar gekocht en die had ze lekker opgegeten. De volgende morgen sprong ze haar bed uit en kon weer gewoon alles doen. Het was een droom, maar ze had er nog schik van.
Af en toe vraag ik me af waarom ik dit allemaal opschrijf. Zomaar, om niet meer te vergeten, zodat iedereen kan lezen hoe de oudste zuster van mijn Moeder naar haar einde toeleeft. Ons, en een leven van ruim 91 jaar achter zich latend. Van de vier kinderen van haar Moeder, was zij de eerstgeborene. Nu staat zij op het punt om als laatste van de vier deze wereld te verlaten. Het is de nauwe verbondenheid met mijn familie die dit afscheid begrijpelijk, maar wel extra moeilijk maakt. Haar generatie eindigt bij haar heengaan.
No comments:
Post a Comment