"Ben je daar weer Herman?", was het eerste wat ze vanmorgen aan mij vroeg toen ik haar kamer binnenkwam. Om wat ruimte te scheppen hadden twee verzorgsters zojuist een kast verplaatst die naast haar bed had gestaan. Nu kunnen ze makkelijker bij haar bed komen om haar te verzorgen. Wassen, eten, drinken en alles wat moet gebeuren wordt nu op haar bed verzorgd.
"We halen haar niet meer uit bed hoor, dat is veel te vermoeiend voor haar", was de toelichting. En ik kon ze alleen maar gelijk geven.
Ik heb haar iets laten drinken, oploskoffie gemaakt voor mijzelf, en gewoon even aan haar bed gezeten. Ze wordt er rustig van als ik dan even met mijn hand over haar gezicht strijk en een knuffel geef. Dat is een geschenk voor haar. En terwijl ik daar zo bij haar zat zei ze: "Het wordt niets meer...", en haar ogen keken in de verte. Even later, toch weer een paar opmerkingen over wie er gisteren nog bij haar op bezoek waren geweest en wat die visite te vertellen had. En zo zie je maar dat ze er nog steeds helemaal bij is.
No comments:
Post a Comment