Spakenburg.

Zaterdagochtend. Tijdens het uitlaten van de hond in het duingebied kwam zomaar de gedachte bij mij op, om eens terug te gaan naar onze vorige woonplaats Spakenburg. 18 Jaar geleden (1988) zijn wij daar weggegaan en we zijn er nooit eerder naar teruggegaan. Het vreemde is dat we wel in al die jaren contact hebben gehouden met een aantal mensen, dus werden we regelmatig via de telefoon op de hoogte gehouden over de dingen die in dat vissersdorp gebeurden en wat er aan andere nieuwtjes te melden was.
Maar nu, bij het klimmen der jaren is het aantal bekenden steeds kleiner geworden doordat er zoveel zijn overleden of ook verhuisd zijn. Aan dergelijke dingen loop je soms te denken als je alleen met de hond buiten loopt. En ineens wilde ik zomaar weer eens gaan kijken en zelf waarnemen wat er allemaal veranderd was.

Bij het naderen van het dorp was het al even wennen. Er is zoveel bijgebouwd, huizen, bedrijven, rotondes, nieuwe wegen en natuurlijk.... kerken. Want Spakenburgers zijn over het algemeen zeer gelovige mensen, maar in hun geloven verschillen ze enorm. Ze geloven allemaal hetzelfde maar er bestaan vele opvattingen over hoe de leer moet worden uitgelegd. Dus maak je allemaal je eigen kerkgebouw, en dat zijn er heel wat.

Wat bijna niet was veranderd, was het huis dat wij daar hebben achtergelaten. Aan de buitenkant zag het er eigenlijk allemaal nog precies zo uit, als toen wij het indertijd hebben achtergelaten. Daar was ik echt verbaasd over. Het was net of ik nooit was weggeweest, de deuren, het tegelpad, het hekje om het huis, en de zonwering had alleen een ander kleurtje gekregen, van oranje naar groen.

Toen ik mijn auto op de parkeerstrook had neergezet, kwamen de overburen meteen op me af toen ze ontdekten dat ik het was. Ze herkenden mij meteen en ik werd begroet alsof ik nooit was weggeweest.
Er gebeurde ineens heel veel tegelijk. Met veel kabaal trok een lange stoet trucks en andere zware voertuigen voorbij. De buren schreeuwden in mijn dove oren dat elk jaar die voertuigen gehandicapte kinderen een leuke rit bezorgden. De claxons brulden het uit en met een oorverdovend lawaai trok de stoet voorbij. Als je meer dan honderd van die voertuigen voorbij ziet, maar vooral hoort gaan, dan is praten even niet mogelijk. De kinderen in de cabines van de trucks hadden het grootste plezier en zwaaiden naar iedereen die langs de kant stond te kijken.

Ik besloot om eerst maar wat foto's te gaan maken en een stukje video opnemen, daarna zou ik teruggaan om bij de ex-buren een "Bakkie te doen". Maar voordat ik vertrok vroeg ik aan een echtpaar, die stoelen en een tafeltje op het trotoir hadden gezet: "Wordt U niet doof hier aan de kant met al dat lawaai?" Waarop de mevrouw antwoordde: "Wat zegt U?" Haar man barste in lachen uit.

Dus toog ik op weg via de Spakenburgse markt, naar de haven. Kwam langs de scheepswerf waar de Spakenburgse Botters worden gemaakt en gerepareerd. Nog steeds druk in bedrijf, alleen niet op zaterdag en zondag.

Op weg naar het havenhoofd passeerde ik de toegang tot de jachthaven waar kostbare luxe jachten liggen aangemeerd.

Van en naar de havenmond voeren pleziervaartuigen elkaar tegemoet, de één naar buiten, en anderen kwamen weer terug. Ook eigenlijk nog steeds hetzelfde, weinig of niets aan veranderd.

Aangekomen bij de haveningang lagen daar nog meer grotere plezierschepen. Ik dacht nog bij mezelf: "Een schip hoort toch te varen, waarom liggen er toch zoveel aan de kant met dit mooie weer?" Eerlijk gezegd kan het me ook niet schelen, ik verkeer niet in de positie om met dergelijk duur speelgoed om te gaan. Maar ik vind ze wel heel erg mooi om naar te kijken.

Verderop langs de waterkant zat een jonge vrouw. Ze had twee Golden Retrievers bij zich en die waren aan het ravotten in het water. Dat was zo'n leuk gezicht dat ik daar een hele poos naar heb zitten kijken. Alleen al de uitdrukking die deze jonge hond uitstraalde maakte je aan het lachen. Die hond ging helemaal uit zijn dak en had de grootste lol daar in die grote plas.

Terug naar de buren en daar werd heel wat bijgepraat, ja wat wil je als je elkaar 18 jaar niet hebt gezien of gesproken. Het was een heel leuke ervaring en misschien krijgt dit nog wel een vervolg.... over weer 18 jaar?