De Goudvogel

Kunstwerk van Remco Sterk

De griep is eigenlijk wel over, maar het weer is niet optimaal. Veel regen, en alles voelt koud en nat aan. Geen weer om er even lekker op uit te trekken.

Wat doe je dan? Ik zit op iets te broeden om te vertellen over vroeger toen ik nog een klein kereltje was van een jaar of negen.

Het zal ongeveer 1947 zijn geweest. Mijn Vader vertelde in die tijd leuke verhalen over wat hij vroeger voor kattekwaad uithaalde als Rotterdamse straatbengel. Hij kwam uit een groot gezin, Vader, Moeder en 10 kinderen, 5 jongens en 5 meiden.

Het verhaal speelde zich af in de jaren twintig in Rotterdam.
Hij vertelde mij een verhaal over het vangen van een "Goudvogel". Dat ging ongeveer als volgt;

Hij liep met een stel vrienden door de buurt en ze vonden een hoop verse, dampende paardendrollen op straat. Daar moest toch iets leuks mee te doen zijn. Één van die gastjes kreeg het idee om er iemand mee te grazen te nemen en ging bij een kruidenier vragen of hij een kartonnen doos voor hem had. En ja hoor, hij kreeg een prachtig exemplaar mee. De paardenvijgen werden in de doos gedaan en het stel ging op weg om een slachtoffer te zoeken. Niet lang daarna hadden ze er een op het oog en de boosdoeners gingen zich verspreiden. Ze verstopten zich in portieken en achter muurtjes en keken van afstand wat er ging gebeuren.

Degene die de doos paardenvijgen droeg riep het slachtoffer en zei dat hij een vogel had gevangen. Hij vroeg: "Wil jij even op deze doos passen want er zit een Goudvogel in. Ondertussen ga ik een vogelkooi thuis ophalen, want in deze doos gaat hij vast en zeker dood." Die jongen wilde dat wel doen. De ander plaatste de doos ondersteboven op de stoep en zei: "Denk er om dat je de doos niet optilt als ik weg ben, want dan vliegt hij weg". "Nee, ik zal er niet aanzitten hoor. Maar mag ik nu wel even kijken?"

Dat was precies waar de ander op had gewacht en zei;
"Nou... hééél even dan, maar dan moet je precies doen wat ik zeg hoor, want anders zijn we hem kwijt. Ik zal snel de doos optillen en dan pak jij meteen de Goudvogel voordat hij kan wegvliegen. Afgesproken?".
"Ja, ik zal hem meteen pakken", zei de ander.

Voorzichtig pakte de booswicht de doos vast.... Trok hem snel half omhoog en schreeuwde: "Pak hem dan! Pak hem dan! Vlug!". Waarop het slachtoffer heel zenuwachtig antwoordde: "Maar dat is stront!". De ander schreeuwde weer: "Pak hem dan!". Het arme slachtoffer wist helemaal niet meer wat hij deed en schoot met zijn hand onder de doos en greep middenin de warme "Goudvogel". Onder gierend gelach kwamen de andere boosdoeners nu ook weer tevoorschijn en terwijl de arme jongen bijna huilend zijn handen aan de muur stond schoon te vegen, vertrok het hele gezelschap weer.

Welke rol mijn Vader in dit verhaaltje heeft gespeeld is mij nooit duidelijk geworden, maar er moet ook iets te raden overblijven. Ik kan mij nog wel herinneren, dat als hij het vertelde, de tranen hem nog in de ogen sprongen....