Ik weet er nog één!

Ik kan mij nog een ander verhaaltje herinneren en diezelfde grap heb ik later ook zelf zonder succes uitgehaald.

Vroeger, in de oude buurten van Rotterdam, had je huizen met een portiek. In dat portiek kwamen vaak twee of drie deuren uit. Mijn Vader vertelde dan heel smeuig, dat ze die twee of drie deuren met een touw zodanig vastbonden, dat de deuren afzonderlijk net een klein stukje open konden gaan.

Als de deuren goed vastgebonden waren, dan belden ze bij elke bewoner aan en gingen ze op een afstandje staan kijken wat er dan ging gebeuren. Om beurten probeerden de bewoners dan hun deur open te trekken, maar daardoor trok hij meteen de deur van de andere bewoner weer dicht. En dat kon dan een aardig tijdje doorgaan, waarbij het humeur van die buren er niet beter op werd. Maar dat was juist lachen voor die jongens.

Later, toen mijn Vader dat aan mij had verteld, ging ik dat zelf ook maar eens proberen bij mij in de straat. We woonden toen in Den Helder. Met twee vriendjes knoopte ik ook twee deuren aan elkaar, maar wat ik nooit in de gaten had was, dat één buurman door het raam aan de zijkant stond te kijken naar wat we aan het doen waren. Hij liet ons kennelijk even doorgaan, maar was later door de achterdeur van zijn huis naar buiten gegaan en om het huis gelopen.

Ik was nog steeds bezig een paar knopen in het touw te leggen en begon net op de deurbel te drukken. Opeens voelde ik mijzelf een stuk de hoogte ingaan en begreep niet zo gauw wat er aan de hand was, maar ik bungelde in de lucht en hing met mijn kraag in de hand van die sterke buurman. Het moet vast een marinier zijn geweest.

"Wat moet dat?" vroeg hij op barse toon.

"Niets, buurman. We wilden alleen een geintje uithalen", zei ik angstig en ik voelde mij helemaal niet prettig.

"Ik zal je leren", zei hij.
En ik kan me nog goed herinneren dat hij echt goed nijdig was. Hij zette me neer en gaf me een schop onder m'n kont, waarop ik het op een lopen zette, en mijn twee vriendjes waren al lang vertrokken.