Ecomare - Texel

Van de week ben ik nogmaals naar Texel overgestoken. Ik liep al een tijdje met de gedachte rond om het centrum voor Wadden en Noordzee "Ecomare" te bezoeken. Speciaal met de bedoeling om het zeehonden opvangcentrum eens van dichtbij te zien. Als ik goed ben geïnformeerd, dan bestaat het centrum Ecomare nu 40 jaar en ik was er nog nooit geweest.

Eerst de overtocht met de veerboot naar Texel gemaakt. Bij aankomst op Texel ingestapt in de reeds wachtende streekbus. Toen volgde een leuke rondrit over een flink deel van het eiland. Via Den Burg en de Koog naar het in de duinen gelegen Ecomare. In deze tijd van het jaar is het door de week uitzonderlijk rustig op het eiland, maar over enkele weken begint de eerste toeristenstroom alweer op gang te komen en is het gedaan met al die rust. Zo werd mij verteld door de buschauffeur die wat aanspraak wilde hebben en een kletspraatje met mij aanging.

Vanaf de bushalte is het een paar honderd meter lopen naar de gebouwen van Ecomare. Bij de ingang een toegangsbewijsje gekocht, en de vriendelijke juffrouw aan de kassa gaf nog wat informatie en tips om de tijd daar nuttig door te brengen. Ondertussen had ik wel trek gekregen in een lekkere kop koffie en ik stiefelde daarom eerst maar het restaurant binnen, waar op dit vroege tijdstip slechts 1 echtpaar met een kindje te zien was. Zelfbediening.... Koffie tappen aan het buffet, een koekje erbij, afrekenen en met het dienblad een zonnig plekje gekozen.

Na de koffie op pad gegaan, eerst wat rondgekeken en ik kwam al snel tot de ontdekking dat Ecomare meer is dan zeehonden opvangen, verzorgen en weer vrijlaten in de Waddenzee. Er zijn exposities over allerlei onderwerpen die te maken hebben met de Noordzee en de Waddenzee. Er wordt met behulp van archeologische vondsten aangetoond hoe de eilandbewoners in de oudheid leefden. Maar ook welke levensvormen er in de oudheid waren en welke er nu nog zijn. Natuurlijk heb ik ondertussen heel veel foto's gemaakt. Een aantal zal ik hier tussen de tekst plaatsen, maar de rest kun je in de Sidebar hiernaast vinden onder het Flickr logo. Dus bedien jezelf als je dat leuk vind.

Vitrines vol met geprepareerde diersoorten en opgezette vogelsoorten. Alles ruimschoots voorzien van informatie. Zoveel zelfs, dat je een keuze moet maken uit de hoeveelheid aangeboden onderwerpen anders kom je tijd tekort. Mijn keuze stond vooraf al vast, ik kwam voor de zeehonden en wilde zien hoe de gewonde dieren worden opgevangen en in leven worden gehouden. Aandoenlijk zijn de "huilers", jonge zeehondjes die hun moeder op een of andere manier zijn kwijtgeraakt. Nu zaten er een stuk of drie, volgens de verzorger sterk vermagerd. Hij vertelde dat zij nu ongeveer 25 kilo wogen, maar op deze leeftijd eigenlijk 40 kilo moesten wegen. Om ze op gewicht te krijgen worden ze doorlopend gevoerd om ze snel op gewicht te krijgen. Naar verwachting zullen deze in mei worden vrijgelaten op het Wad en kunnen zij verder voor zichzelf zorgen.

Opmerkelijk was dat de diertjes totaal geen angst toonden voor mensen. Wel zijn ze oplettend, maar als je rustig aan de kant blijft staan vertonen zij geen angst, dan zie je wel de speelsheid van die jonge dieren. Een leuk spelletje schijnt rugzwemmen te zijn, ze draaien zich op hun rug en zwemmen ondersteboven rondjes door de grote bak met gezuiverd zeewater. En dat ze het naar hun zin hebben is duidelijk te zien aan hun gedrag.

Niet alleen jonge zeehonden worden opgevangen en verzorgd, maar vooral ook oude zeehonden. Vaak blind geworden door de ouderdomsziekte "staar" en daardoor niet meer staat om in open zee te overleven. De oudste zeehond die verzorgd wordt in Ecomare is 39 jaar oud en al die tijd verblijft hij daar! Het is ongelooflijk om te zien hoe die beesten met elkaar omgaan en schijnbaar feilloos hun weg vinden in de grote basins. Ik zag er niet één die zich aan de wand stootte of dat ze tegen elkaar botsten.

Heel leuk om te zien is het voeren van de zeehonden. Ze kennen de verzorger op een prikkie en de blinde zeehonden gaan recht op het geluid van zijn stem af, wetend dat er vis aankomt. Ze blijven langs de kant, vlak in de buurt van die bekende stem. Hier en daar gooide hij een vis vlak voor hun neus in het water en zij pikten die wel op. Ook kon hij de vissen gewoon in hun bek voeren, maar hij zei altijd goed te moeten opletten omdat de blinde dieren geen onderscheid kunnen maken tussen een vinger en een vis.

Deze zeehond zag werkelijk niets, maar was volledig vertrouwd met de stem van de verzorger en het geluid van de emmer waarin de vissen zaten. Hij sprong met het grootste gemak op de rand van het basin en wachte geduldig tot er een haring werd voorgehouden. Dit was ook het moment waarop de verzorger zei, dat niemand anders naar hem moest wijzen of proberen te aaien. alleen gewoon meekijken. Dit kunstje doet de zeehond al jarenlang en twee keer per dag.

Na het voeren van de zeehonden ben ik afgedaald in het hoofdgebouw en kwam daar in een ondergrondse grote zaal terecht waar diverse open en gesloten aquaria waren opgesteld. Heel boeiend waren de glazen wanden waardoor je in het grote basin onder water kon kijken. Af en toe scheerde een zeehond voorbij de glazen ruit. Onderstaand exemplaar kliefde ruggelings door het water als een grote duikboot.

Of de volgende, die net op tijd met een sierlijke bocht van koers veranderde. Het zijn geweldige zwemmers en ze voelen zich in deze omgeving best op hun gemak. Wat is het toch een vreemde wereld waarin wij leven. Op de ene plek op aarde worden ze door mensen met honderdduizenden afgeslacht en op de andere plek worden de zieke en noodlijdende dieren liefdevol opgevangen en verzorgd zodat zij nog een goed leven kunnen lijden.

In de aquariumbakken kon je op nagebootste zeebodem, verschillende kleine levensvormen zien. Het gaat niet altijd om de grote, imposante levensvormen, maar ook om het nietige en schijnbaar onbelangrijke. Maar alles bij elkaar vormt het één geheel, en als je dat teveel verstoort, dan is het snel gedaan en gaat er veel verloren. Wat ik mag hopen is, dat toekomstige generaties beseffen wat het betekent als je al dit soort leven maar blijft bedreigen en uitroeien. Wat is een wereld zonder al dit moois?

Naast de opvang van zeehonden is er ook een gedeelte waar gewonde vogels worden opgevangen, Voornamelijk zijn dat zeevogels maar ook wel wat bijzondere exemplaren zoals een ooievaar en Jan-van-Gent. Hier worden ze weer opgelapt en zodra ze kunnen, worden ze weer vrijgelaten.

Er is daar zo ontzettend veel om van te leren, maar het lukt nooit om dat allemaal in 1 dag te bevatten. Het nodigt uit tot meerdere bezoekjes en dat ga ik zeker doen. Mijn apartement is al gereserveerd.

En tot slot dit.... Ik twijfel ontzettend of ik zal doorgaan met het schrijven van post in mijn weblog. Er gaat zoveel tijd en moeite in zitten en de respons is zo summier, dat ik eigenlijk niet goed weet voor wie ik dit nu zit te doen. Het lijkt een soort self-kicken en in feite heb ik daar de leeftijd niet meer voor. Ik overweeg om meer tijd te gaan steken in het fotograferen en daar mijn creativiteit in te gaan botvieren. Zo af en toe zal ik nog wel iets schrijven... misschien..., maar op dit ogenblik overweeg ik serieus om te gaan stoppen. Wie weet..... tot een volgende keer, maar niet meer zo snel of zo uitgebreid als ik tot nu toe heb gedaan. Mij een e-mail sturen kan altijd en dat vind ik nou weer leuk. :-)