De Tandarts.

Een week geleden ben ik tussendoor ook nog naar de tandarts geweest. Er was een vulling losgeraakt of een stukje van een kies afgebroken en dat moest worden behandeld. In combinatie met die behandeling werd ook meteen de halfjaarlijkse gebitscontrole gedaan. Daarbij kwam aan het licht, dat er nog een paar kiezen onderhanden genomen moesten worden. Ik ben altijd een trouwe bezoeker geweest van de tandarts en heb mijn gebit altijd op tijd laten controleren. Ik ben namelijk niet iemand die snel zegt dat er kiezen getrokken moeten worden. IJdelheid? Ja, ik denk het wel. Maar dat er nu meer onderhoud moet worden gedaan zal wel iets met leeftijd te maken hebben. Een ouwe fiets komt ook een keer op de schroothoop terecht, hoe goed je hem ook onderhoudt. Dus... een afspraak voor een uitgebreide revisiebeurt werd gemaakt en zo gebeurde het dat ik gisteren weer richting tandarts toog.

In de wachtkamer pakte ik het eerste het beste tijdschrift van een grote stapel die daar lag. Het was zo'n typisch vrouwenblad "Vriendin" of zoiets. Gewoonlijk lees ik dit soort bladen niet, maar uit nieuwsgierigheid bladerde ik er eens doorheen. Allerlei onderwerpen die ik doorgaans niet zo boeiend vind. De meeste verhaaltjes en afbeeldingen gingen over relaties tussen moeders en dochters, dameskleding, lingerie, make-up en prijskaartjes die aan al dat moois hingen.

Plotseling werd ik uit mijn dromerij weggerukt door de barse stem van de tandarts die, vanuit de behandelkamer met donderende stem riep: "Meneer Verbrugge!!...."
"Dat ben ik..", zei ik zachtjes, stond op van mijn stoel en ging naar binnen.
Daar werd ik begroet met een uitgestoken grote hand en een grijns op zijn gezicht. Zijn assistente zat achter de computer en bekeek de status van mijn gebit en de röntgenfoto's die de vorige keer al waren gemaakt.
"Gaat U maar liggen", zei de tandarts en wees op de tandartsstoel die er uitzag als een smalle ligbank.

"Stap er maar op vanaf de zijkant", zei hij, dit om te voorkomen dat ik er vanaf het voeteneinde op mijn knieën op zou kruipen. Eerst ging ik dus zitten aan de zijkant van de stoel, trok mijn benen op en lag ze op de bank. Langzaam liet ik mij achterover zakken tot ik helemaal gestrekt en heerlijk comfortabel in de stoel lag.

Een grote lamp werd boven mijn hoofd getrokken en ik keek recht in het heldere licht. Automatisch deed ik mijn mond open toen hij met zijn spiegeltje en een soort haaknaald boven mijn gezicht hing.

Hij rommelde wat, kraste en trok wat aan vullingen met zijn haakje. Gek eigenlijk... je ligt te wachten tot hij met dat metalen ding een gevoelig plekje raakt, maar dat bleef gelukkig uit. Desondanks betrapte ik mijzelf er op dat ik toch in mijn handen lag te knijpen, bedacht op die pijnlijke scheut, maar die kwam niet. Terwijl hij daarmee bezig was begon hij te zingen met zijn diepe-, zware basstem. Nou ja, zingen... het is meer grommen en brommen en het werkt op mijn lachspieren. Dat is goed want dan verdwijnt ook meteen de spanning.
"Zullen we maar even verdoven?", vroeg hij.
"Nou, als U denkt dat het nodig is, dan doet U dat maar", zei ik.
"Lijkt me wel een goed idee. Ik moet nogal diep gaan om die oude vulling te verwijderen".

De assistente kwam achter de PC vandaan en wisselde enige vaktaal met de tandarts waar ik natuurlijk niets van begreep. Ondertussen poetste de tandarts zijn leesbrilletje nog eens op en pakte de verdovingsspuit. Weer ging mijn mond automatisch open toen hij met opgeheven verdovingsspuit richting mijn mond ging. Ik zag nog net de naald voor die in mijn mond verdween. Ik voelde dat hij de naald links boven in mijn tandvlees prikte, en nog eens, en nog eens. Even vloestof bijvullen en toen naar de rechter bovenkant. Weer voelde ik de prikken en hoopte dat de verdoving snel zijn werk ging doen.

Terwijl de tandarts naar de computer liep en samen met zijn assistente de gegevens op het beeldscherm bekeek, voelde ik mijn bovenlip tintelen. Dat was het teken dat de verdoving goed werkte. Hij kwam naast de stoel zitten en bracht de felle lamp weer in positie. In zijn ene hand hield hij "de boor" en in de andere hand een afzuigslang om overtollig speeksel en misschien wel bloed weg te halen. Met beide attributen kwam hij in de buurt van mijn gezicht en weer ging automatisch mijn mond open. Behendig nam de assistente het afzuigslangetje over en begon meteen mijn mond op te ruimen terwijl de tandarts de snerpende en gierende boor op één van de kiezen plaatste.

Na de eerste kies volgde spoedig de de tweede, boor en afzuigslang woelden door mijn mond. Ik voelde uitgeboorde stukjes vulling (of waren het stukjes van mijn kies?) in mijn mond tot achter in mijn keel. Er werd heel wat afgerommeld in mijn mond en je hebt er geen weet van wat er allemaal gebeurt. UV-lamp, boren, slangen, haakjes en nieuwe vulling aanbrengen. En dan te bedenken dat elke handeling apart moet worden betaald. Ondertussen lig je daar machteloos met je hoofd naar achteren. Het enige dat je kunt doen is met je ogen draaien en kijken naar de handen van de tandarts aan de ene kant, en naar de andere kant in de hemelsblauwe ogen van zijn assistente. Terwijl zij aan het werk waren en ik van links naar rechts keek, werd er gelachen en gepraat en tussendoor klonk het grommende en brommende gezang van de tandarts. Toen de behandeling klaar was, ging ik rechtop zitten en wilde meteen opstaan.
"Even blijven zitten hoor, we moeten kijken of U niet duizelig bent van de verdoving". Nou misschien een beetje, maar dat was snel over en kon ik weer vertrekken met een stevige handdruk. En bij het verlaten van het pand hoorde ik zijn zware stem weer roepen: "Mevrouw van Dijk!!.....

Ik heb het nog niet helemaal opgegeven om wat te schrijven dus....