Sinte Maarten.

Het was gisteravond koud, nat en een heleboel wind. Maar dat kon de kleintjes er niet van weerhouden om zingend langs de huizen te gaan met hun lampionnen. Een grote plastic zak in hun verkleumde handjes, of zelfs een rugzak over hun schouders, om het opgehaalde snoepgoed droog in te bewaren. Aanbellen, en voordat de deur open ging begonnen zij al hun deuntje te zingen:

Sinte Maaaarten, Sinte Maaaarten,
de koeien dragen staarten,
Hier woont een rijk man,
die veel geven kan,
veel kan niet schelen,
Alles zullen we delen,
Suikergoed of marsepein,
Oh wat zal dat heerlijk zijn! (Met een lange uithaaaaal)

Of een variant op deze indrukwekkende tekst gaat als volgt:

Sinte Sinte Maarten,
De kalv'ren dragen staarten,
De koeien dragen horens,
De kerken dragen torens,
Hier woont een rijke man,
Die veel geven kan,
Veel geven hoef jij niet,
Al is het maar een suikerbiet!

Waar het vooral om gaat is dat de woordjes moeten rijmen en Maarten en Staarten dat gaat altijd goed.

Maar wat denk je van deze?!

Sinte Maarten had een muis,
Die moest naar het ziekenhuis,
Met zijn rooie petje,
Lag-ie in z'n bedje.

En als zo'n kopie van een engeltje voor je deur staat, en onbevangen gewoon naar binnen loopt met haar rugzakje en haar lantaarntje, dan hoeft die voor mij niet eens te zingen. Je wordt er al blij en vrolijk van om naar zo'n schepseltje te kijken.

Als grote broer dan zijn liedje heeft gezongen en meteen het snoepgoed even keurt, dan op naar de volgende deur. En zo gaat het nog even door, totdat Mamma en Pappa het koud krijgen en wel weer naar huis willen waar gauw een bakkie koffie wordt gezet om op te warmen.