Vanmorgen toen ik wakker werd en door het venster naar buiten keek, zag ik dat het een mooie dag ging worden. Op de daken van huizen en garageboxen lag een laag ijs, maar geen sneeuw. Een strak blauwe lucht en zonneschijn gaven mij meteen een goed gevoel. Na een kop koffie en een licht ontbijt was het tijd om de hond uit te laten.
I woke up this morning, looked outside through the window and I saw it would become a beautiful day. On the roofs of houses and garages I saw an ice layer but no snow. The blue sky and sunshine at the same time gave me a good feeling. After a mug of hot coffee and a light breakfast it was time to walk the dog.
Het eerste wat de hond doet zodra we de deur uitstappen is luid blaffen. Op die manier wordt de dag begroet en weten de buren dat ze er nog te is. Dan lopen we de eerste meters naar de overkant waar enkele struiken staan, daar worden alle kleine takjes en sprietjes aan een minutieus onderzoek onderworpen. Elk blaadje en takje wordt aandachtig besnuffeld en dat kan enige tijd in beslag nemen waarbij ik geduldig toekijk. Dan gaan we verder en herhaalt dit tafereel zich een aantal keren. Dan komt er een moment dat de dagelijkse behoefte moet worden gedaan en dat gebeurt meestal op een vaste plek tussen de struiken. Het is mijn gewoonte om dit op te ruimen in een speciaal plastic zakje en dan in de prullenbak te gooien.
As soon as I open the front door, the first thing the dog does is loud barking. That's the way she welcomes the new day and let the neighbours know that she's still here. It only takes a few seconds. Then we walk to the other side, over the field in front of our house, to the bushes. There all small branches and blades of grass become subjected at a meticulous examination. Each leaf and branch becomes attentive sniffed at and that can take time by which I patiently wait and watch. Then we walk further and this scene repeats itself a few times. Then comes a moment, that the daily need must be done, and that happens mostly on a fixed spot between the bushes. It is my habit to clear away this sh... in a special plastic bag and then throw it in the dustbin.
De zon stond erg laag en scheen mij in de rug. Ik keek naar de lange schaduw die ik, naar het scheen, achterna liep. In een gedachtenkronkel dacht ik een moment aan een verhaal of een gedicht dat ik mij niet meer kan herinneren maar waarvan de essentie was, dat iemand beschreef hoe hij probeerde zijn eigen schaduw in te halen. Een boeiende gedachte..... Tevens vroeg ik mij af hoe lang mijn schaduw was op dit uur van de dag. Ik stopte en keek naar het punt waar het topje van mijn hoofd eindigde op de straat. Dit punt markeerde ik in gedachte en begon te lopen naar dat vaste punt terwijl ik het aantal passen telde. Ik kwam tot 12 flinke stappen, dat is dus ongeveer 12 meter. Als je dat rechtop zet is dat een flinke kerel :-)
The sun stood very low and shine on my back. I looked at the long shadow that I followed in front of me. In twisted thoughts, I thought a moment on a story or a poem, that I can not remember in detail, but the story line was, that someone described how he tried to pass his own shadow, fascinating thoughts....
I also asked myself how long my shadow was on this hour of the day. I stopped and looked at the point on which the top of the shadow of my head ended on the street. I marked this point in my thoughts and began to walk to that fixed point, meanwhile I counted my steps.. I counted 12 robust steps, that's approximately 12 meters. If you put this length upright then you have a robust tall fellow: -)
Ik sloeg rechtsaf een andere straat in en was mijn eigen schaduw kwijt omdat die was verdwenen achter hoge struiken. Ik sloeg weer rechtsaf op weg naar huis, hierbij scheen de zon verblindend pal in mijn gezicht. Ik draaide mij even om terwijl ik probeerde te wennen aan het felle zonlicht. Meteen viel mij op dat mijn schaduw mij nu achtervolgde, het hielp niets of ik nu sneller liep of van mijn pad afweek. De schaduw bleef aan mijn voeten kleven tot ik thuis kwam.
I went into another street on the right and got rid of my own shadow because it was disappeared behind high bushes. On my way home, a little bit further I went again to the right into another street, hereby the sun was dazzling directly my eyes. I turned my head and meanwhile I tried to get used to the fierce sunlight. At the same time I saw that my shadow now pursued me, nothing helped if I walked fast or deviated from my path. The shadow was sticked at my feet, I couldn't get rid of it :-).
De foto heb ik even geleend van het internet want ik had mijn eigen camera even thuis gelaten, maar het effect was precies hetzelfde. De maker van de fot wordt vriendelijk bedankt. :-)
Mmmm. ..... wat een nonsens verhaal, maar uiteindelijk ..... :O)
I borrowed the photograph from someone on the internet for I had left home my own camera, but the effect was exactly the same. The maker of the photo becomes kindly thanks. : -)
Mmmm...... what a nonsens story but after all ..... :O)
No comments:
Post a Comment