Strandwandeling

Vanaf de dag dat ik niet meer met mijn hond Jufo flinke wandelingen mag maken in het duingebied, zit ik veel te veel thuis. Het weer werkte ook niet mee de laatste tijd, en alles bij elkaar werd ik er behoorlijk neerslachtig en lui van. Toen ik gisteren merkte dat ik ook nog een paar kilo was aangekomen, besloot ik er nu serieus wat aan te gaan doen. Op deze manier gaat het niet dacht ik.

As from the day that I can not make considerable long walks in the dune area with my dog Jufo, I stayed at home far too much. Also the weather was not encouraging to go out and all together I became considerable dejected and quite lazy of it. When I saw that I also grew a few kilos, then I decided seriously to do something about it. This way of living does not work.

En wat een opluchting.... Toen ik gisterochtend uit bed stapte was het duidelijk dat het mooi weer zou worden. Dus na het dagelijkse ochtendritueel heb ik mijn jas aangetrokken, mijn fototoestel gepakt en ben ik de deur uitgegaan, Jufo hevig blaffend achterlatend. Ik keek nog eens achterom en moest mijzelf dwingen om door te lopen. Dit heb ik nog niet eerder gedaan en Jufo begreep er volgens mij ook helemaal niets van. Ik ging met een hoofd vol negatieve gedachten de deur uit en een lange wandeling zou mij goed doen en moeten helpen om mijn hoofd leeg te maken. Lang lopen en fysiek goed moe worden, dat had ik mij voorgenomen om te gaan doen.

And what a relief... When I awoke yesterday morning I saw it would become a clear nice day, at last. After the daily morning ritual, I got my coat, took my camera and went out the door, leaving behind a loud barking Jufo. I looked back over my shoulder and forced myself to walk on. This was something I did not do before and Jufo did not understand why I walked away without her. (Jufo is a female dog, that's why I call her a She).
I left the house, my head filled with negative thoughts and the intention to make a long walk to become physically tired and to make my head empty.

Op diverse plaatsen kom je informatieborden tegen over wandel-, en fietstochten en ik koos voor een wandeling van mijn huis in Callantsoog naar het strand bij Groote Keeten. Dat is ongeveer 4,5 km. Heen en terug dus 9 km.

Along the road there are various signs with information for walking- and bicycle tours. I had chosen for a walk from my house in Callantsoog to the beach by Groote Keeten (Large Sheds). That is approximately 4.5 km. Away and back thus 9 km.

De heenweg koos ik er voor om over het verharde fietspad te lopen en aan het eind daarvan links af te slaan in de richting van het strand.

The first part to Groote Keeten I chose to walk over the bicycle path and at the end of it to the left in the direction of the beach.

In de verte zag ik het lichtbaken "Falga", maar zover hoefde ik niet te lopen om bij het strand te komen. Op de plek waar ik deze foto maakte kon ik linksaf en na enkele honderden meters door een smalle strook duingebied kwam ik aan bij het strand.

In the distance I saw light beacon called "Falga", but I did not need to walk that far to the beach. On the spot where I shot this photograph I went leftward and after a few hundred meters through a narrow strip dune territory I came at the beach.

De zon scheen volop, maar de temperatuur kwam toch niet hoger dan 5°C en met de stevige wind er bij moest je toch wel goed gekleed gaan. Het strand was op veel plaatsen bedekt met een dikke laag schuim. Ik meen te weten dat dit te maken heeft met fosfaat in het zeewater en algengroei, maar het fijne weet ik er niet van en kan er weinig over vertellen. Kinderen vinden het wel leuk om er mee te spelen.

It became a sunny day, but the temperature came not above 5°C and with the sturdy wind I surely had to wear warm clothes. On several locations the beach was covered with a thick foam layer. As far as I know it has something to do with phosphate in the seawater and algae growth and that it is harmless, but I do not know exactly what it is. All I know is that children play nicely and make fun with the foam.

De zon, de wind, het geruis van de zee en de branding deden mij alles vergeten wat er in mijn hoofd omging. Telkens hoorde ik gekraak als ik over het harde zand langs de vloedlijn liep, dan keek ik achterom mij om te zien waar dat geluid vandaan kwam, maar ik zag niets.... Totdat ik in de gaten kreeg dat ik dat zelf deed als ik op schelpen stapte, die knarsend onder mijn schoenzolen braken. Een geluid dat ik in jaren niet meer had gehoord, maar nu ik gehoorapparaatjes draag, ervaar ik deze geluiden allemaal weer als nieuw.

The sun, the wind and the sounds of the sea made me forget everything what went on in my head. As I walked on the hard sand along the tide line, each time I heard a cracking sound. Then I looked behind me to see where that crunchy sound came from, but I saw nothing... Until I realized that the sound came from under my own shoes. When I stepped on shells I crushed them under my shoe soles. A sound, that I had not heard in years, since I have hearing devices, I experience all these sounds as new.

In het zand zie je sporen die paarden achterlaten en als je goed kijkt, dan ontdek je hoe het paard gelopen heeft. Dit paard heeft gewoon gelopen, dus het ene been voor het andere gezet.

In the sand you see these horse trails, have a good look at them you can see and discover how the horse has walked. This horse has walked normally, thus one foot after the other.

En hier hebben twee paarden naast elkaar gegaloppeerd. De achterbenen landen ongeveer op dezelfde plaats als de voorbenen.

And here two horses galloped next to each other. The hind legs landing approximately on the same place as the furrow legs.

Toen ik opkeek uit mijn overpeinzingen zag ik twee ruiters langs de vloedlijn aankomen, gezeten op twee kleine paarden. Hoe sterk zijn die dieren eigenlijk, dat ze dat gewicht zo lang kunnen dragen, dacht ik bij mezelf Bij het passeren groetten we elkaar envervolgden we ieder ons weg.

When I awoke from my meditations I saw two riders along the tide line, each riding a small horse. I was thinking; "How strong are these animals actually that they can carry that weight over such long distances?". When we passed each other we exchanged greetings and continued our own way.

Hoog boven mij vloog een zeemeeuw op zoek naar iets eetbaars. Ik volgde hem met de camera en drukte af. Daarna mijn weg naar huis vervolgend, want ik begon ondertussen vermoeid te raken en kreeg trek in een kop sterke koffie.

High above me flew a seagull searching something edible. I followed him with the camera and shot this picture. After doing that I continued my way home, because I got tired and wanted a mug hot strong coffee.

Thuis aangekomen werd ik weer luid blaffend begroet door Jufo die mij met een verbaasde blik aankeek. Niet begrijpend waarom ze thuis moest blijven en ik was weggegaan zonder haar. We horen immers samen weg te gaan en dan is het niet te bevatten dat ze moest thuisblijven. Ze begreep er werkelijk niets van, vandaar die blik vol onbegrip.

When I arrived at home a load barking Jufo greeted me. Jufo who looked at me with this amazed look. Not understanding why she had to stay at home, while I was going away without her. We have to stay together. She really understood nothing of it, hence that look full incomprehension.