Listen to this! Paul Potts, a new Star is born

What do you think of his voice? Remember his name, wait and see when he becomes famous.

Listen to this! Paul Potts, a new Star is born

What do you think of his voice? Remember his name, wait and see when he becomes famous.

Old stories

Buiten is het grijs en grauw, dus een saaie vervelende zondagmiddag. Geen weer dat uitnodigt om er eens lekker op uit te trekken en foto's te maken of mensen te ontmoeten. Dit is zo'n dag waarop ik mij na het hond uitlaten en de maaltijd, lekker stil terugtrek en dan mijn oude foto's eens ga sorteren op de computer. Eerder heeft dat al eens geleid tot enkele verhaaltjes over vroeger, de tijd waarin ook ik jong was. Ik realiseer mij nu dat er eigenlijk geen hond geïnteresseerd is in dat verleden van mij. En daarom rakel ik zo af en toe uit mijzelf maar eens een herinnering op, eerder om mijzelf een plezier te doen dan anderen. De afstand naar mijn jonge jaren wordt steeds groter. en voordat ik helemaal dement ben moet ik toch iets over mijzelf hebben prijsgegeven?

Utrecht 1955

Als ik zo die oude fotootjes terug zie moet ik glimlachen en bedenk dan hoe snel de tijd is verstreken. Hier sta ik in Utrecht op een brug over de Oude Gracht, tegenover het Gemeentehuis. Het was in de tijd dat ik de koopvaardij achter mij had gelaten en bij de Marine had getekend voor 6 jaar. We waren net een paar weken in opleiding in het Marine Opleidings Kamp in Hilversum en mochten voor het eerst de kazernepoort weer uit. Dit fotootje dateert uit eind 1955, dat is dus meer dan een halve eeuw geleden. Natuurlijk sta ik weer in het midden tussen mijn vrienden uit die tijd, links op de foto Piet Hoogland en rechts Jules van der Sluis. Hoe zal het hen zijn vergaan in het leven, vraag ik mij af.

Leningrad (St. Petersburg) 1956

Ach... wat kom ik hier weer tegen! Na enkele maanden opleiding in een streng kamp werd ik geplaatst op een marineschip, de "Rotterdam", een splinternieuw schip uit de jagersklasse. Na wat proefvaarten kwam het serieuzere werk en maakten we korte reisjes naar Noorwegen, Zweden, Schotland, Rusland (Leningrad) en Engeland. En zoals dat er bij hoorde kwam je dan wel eens een mooi, lief meisje tegen en op je 18de ben je snel verliefd. Hier liggen we op de rivier de Newa in Leningrad, het huidige St. Petersburg, tegenover het wereldberoemde museum "Hermitage". Het was midden in de koude oorlog en eigenlijk heel bijzonder dat we hier mochten zijn. Het was soms spannend, maar heel erg leuk ook want we werden door de mensen heel vriendelijk onthaald. Ze sleepten je overal mee naartoe door de stad, lieten je mooie gebouwen zien, je weet wel met die koepels en prachtige kleuren. Ze sleepten je mee door de geweldige metro, waarin elk station uit een bepaald materiaal is gemaakt, koper, glas en mooie steensoorten. Natuurlijk ook de Hermitage bezocht met heel veel schilderijen van Nederlandse schilders, maar vooral van Rembrandt. En dan die parken, eigenlijk waren het meer lange lanen waar lange stoeten mensen doorheen liepen, wandellanen die je wel eens op schilderijen ziet. Toen we even gingen zitten op een bankje kwamen deze mensen naast ons zitten, probeerden met ons in gesprek te komen, maar helaas... ik spreek ook geen Russisch, maar met handen en voeten, kun je veel uitbeelden. De baby werd me in de armen geduwd, maar heeft met mij verder niets te maken :-)

Leningrad (St. Petersburg) 1956

Hieronder een fotootje met twee blonde Zweedse meisjes waarmee zojuist een afspraakje was gemaakt onder het werk. 's Avonds mee op stap geweest. Man, wat een leuke tijd was dat. Maak je maar niet druk, want ook dit kan geen kwaad meer. Dit is ook alweer 51 jaar geleden en mijn vrouw leerde ik pas een jaar later kennen.

Stockholm 1956

Maar 1 meisje ben ik nooit vergeten uit die tijd. Zij was een Engelse, woonde op het eiland Guernsey en volgde een opleiding in Weymouth aan de zuidkust van Engeland. Jennifer Baker, wat was ze mooi en wat maakte ze een indruk op die 18-jarige jongen uit Holland die bijna geen woord Engels sprak (toen al niet). We hebben nog een tijdje geprobeerd contact te houden via briefjes en kaarten schrijven, maar dat ging zo moeizaam , dat we daarmee maar zijn gestopt en dat was niet leuk.

Weymouth 1956

Een paar maanden later liepen we zelf over het eiland Guernsey. toen kon ik zelf zien waar zij vandaan kwam. Een prachtig eiland met een heel bijzondere geschiedenis omdat de eilanden Jersey en Guernsey in feite helemaal binnen Frans grondgebied liggen. Ook namen de eilanden een heel bijzondere positie in tijdens de tweede wereldoorlog. Het was het enige Engelse grondgebied dat door de Duitsers bezet is geweest.

Guernsey 1957

Ook mijn vrouw heeft dit soort herinneringen aan de tijd voordat wij elkaar hebben ontmoet. en laten we eerlijk zijn, wie heeft niet van dit soort herinneringen uit lang vervlogen dagen. En wie denkt niet graag terug aan de tijd dat je zo jong was en alles in de wereld aankon. Later bedaar je wel en worden de dagen wel eens wat saaier, net als het weer.

Old stories

Buiten is het grijs en grauw, dus een saaie vervelende zondagmiddag. Geen weer dat uitnodigt om er eens lekker op uit te trekken en foto's te maken of mensen te ontmoeten. Dit is zo'n dag waarop ik mij na het hond uitlaten en de maaltijd, lekker stil terugtrek en dan mijn oude foto's eens ga sorteren op de computer. Eerder heeft dat al eens geleid tot enkele verhaaltjes over vroeger, de tijd waarin ook ik jong was. Ik realiseer mij nu dat er eigenlijk geen hond geïnteresseerd is in dat verleden van mij. En daarom rakel ik zo af en toe uit mijzelf maar eens een herinnering op, eerder om mijzelf een plezier te doen dan anderen. De afstand naar mijn jonge jaren wordt steeds groter. en voordat ik helemaal dement ben moet ik toch iets over mijzelf hebben prijsgegeven?

Utrecht 1955

Als ik zo die oude fotootjes terug zie moet ik glimlachen en bedenk dan hoe snel de tijd is verstreken. Hier sta ik in Utrecht op een brug over de Oude Gracht, tegenover het Gemeentehuis. Het was in de tijd dat ik de koopvaardij achter mij had gelaten en bij de Marine had getekend voor 6 jaar. We waren net een paar weken in opleiding in het Marine Opleidings Kamp in Hilversum en mochten voor het eerst de kazernepoort weer uit. Dit fotootje dateert uit eind 1955, dat is dus meer dan een halve eeuw geleden. Natuurlijk sta ik weer in het midden tussen mijn vrienden uit die tijd, links op de foto Piet Hoogland en rechts Jules van der Sluis. Hoe zal het hen zijn vergaan in het leven, vraag ik mij af.

Leningrad (St. Petersburg) 1956

Ach... wat kom ik hier weer tegen! Na enkele maanden opleiding in een streng kamp werd ik geplaatst op een marineschip, de "Rotterdam", een splinternieuw schip uit de jagersklasse. Na wat proefvaarten kwam het serieuzere werk en maakten we korte reisjes naar Noorwegen, Zweden, Schotland, Rusland (Leningrad) en Engeland. En zoals dat er bij hoorde kwam je dan wel eens een mooi, lief meisje tegen en op je 18de ben je snel verliefd. Hier liggen we op de rivier de Newa in Leningrad, het huidige St. Petersburg, tegenover het wereldberoemde museum "Hermitage". Het was midden in de koude oorlog en eigenlijk heel bijzonder dat we hier mochten zijn. Het was soms spannend, maar heel erg leuk ook want we werden door de mensen heel vriendelijk onthaald. Ze sleepten je overal mee naartoe door de stad, lieten je mooie gebouwen zien, je weet wel met die koepels en prachtige kleuren. Ze sleepten je mee door de geweldige metro, waarin elk station uit een bepaald materiaal is gemaakt, koper, glas en mooie steensoorten. Natuurlijk ook de Hermitage bezocht met heel veel schilderijen van Nederlandse schilders, maar vooral van Rembrandt. En dan die parken, eigenlijk waren het meer lange lanen waar lange stoeten mensen doorheen liepen, wandellanen die je wel eens op schilderijen ziet. Toen we even gingen zitten op een bankje kwamen deze mensen naast ons zitten, probeerden met ons in gesprek te komen, maar helaas... ik spreek ook geen Russisch, maar met handen en voeten, kun je veel uitbeelden. De baby werd me in de armen geduwd, maar heeft met mij verder niets te maken :-)

Leningrad (St. Petersburg) 1956

Hieronder een fotootje met twee blonde Zweedse meisjes waarmee zojuist een afspraakje was gemaakt onder het werk. 's Avonds mee op stap geweest. Man, wat een leuke tijd was dat. Maak je maar niet druk, want ook dit kan geen kwaad meer. Dit is ook alweer 51 jaar geleden en mijn vrouw leerde ik pas een jaar later kennen.

Stockholm 1956

Maar 1 meisje ben ik nooit vergeten uit die tijd. Zij was een Engelse, woonde op het eiland Guernsey en volgde een opleiding in Weymouth aan de zuidkust van Engeland. Jennifer Baker, wat was ze mooi en wat maakte ze een indruk op die 18-jarige jongen uit Holland die bijna geen woord Engels sprak (toen al niet). We hebben nog een tijdje geprobeerd contact te houden via briefjes en kaarten schrijven, maar dat ging zo moeizaam , dat we daarmee maar zijn gestopt en dat was niet leuk.

Weymouth 1956

Een paar maanden later liepen we zelf over het eiland Guernsey. toen kon ik zelf zien waar zij vandaan kwam. Een prachtig eiland met een heel bijzondere geschiedenis omdat de eilanden Jersey en Guernsey in feite helemaal binnen Frans grondgebied liggen. Ook namen de eilanden een heel bijzondere positie in tijdens de tweede wereldoorlog. Het was het enige Engelse grondgebied dat door de Duitsers bezet is geweest.

Guernsey 1957

Ook mijn vrouw heeft dit soort herinneringen aan de tijd voordat wij elkaar hebben ontmoet. en laten we eerlijk zijn, wie heeft niet van dit soort herinneringen uit lang vervlogen dagen. En wie denkt niet graag terug aan de tijd dat je zo jong was en alles in de wereld aankon. Later bedaar je wel en worden de dagen wel eens wat saaier, net als het weer.

De zomer is er weer.

Bij wijze van testje had ik deze video van vorig jaar naar een blogvriend gestuurd. In antwoord daarop kreeg ik een e-mail waarin ik er aan werd herinnerd dat het precies op de dag was dat de zomer officieel was begonnen. Het zou leuk zijn om het filmpje nog een keer te tonen. Nou, bij deze dan. Maar mijn korte filmpjes kun je ook altijd hierboven terugvinden in "Mijn Video Archief".

Fijn weekend en een mooie zomer toegewenst.

De zomer is er weer.

Bij wijze van testje had ik deze video van vorig jaar naar een blogvriend gestuurd. In antwoord daarop kreeg ik een e-mail waarin ik er aan werd herinnerd dat het precies op de dag was dat de zomer officieel was begonnen. Het zou leuk zijn om het filmpje nog een keer te tonen. Nou, bij deze dan. Maar mijn korte filmpjes kun je ook altijd hierboven terugvinden in "Mijn Video Archief".

Fijn weekend en een mooie zomer toegewenst.

Nieuwe vrienden

Al een keer eerder melding gemaakt over de Ark van Noach.

Vorig jaar, 13 maart 2006, heb ik deze foto gemaakt van de Ark van Noach in Schagen. Een geweldige klus voor 1 man en zijn zoon die deze Ark aan het bouwen waren. Die man heet Johan Huibers, 47 jaar, misschien inmiddels 48, heeft in navolging van Noach deze replica gebouwd.

Het was vanmorgen een natte grauwe ochtend, veel grijze bewolking en er hing zo'n kleffe, natte warme deken over het land. Af en toe viel er een regenbui, eerst zo'n miezerig buitje en ineens overgaand in een fikse plensbui. Toch weerhield het mij niet om nog eens richting Schagen te rijden, integendeel, want gisteren op de terugweg naar huis, zag ik aanwijsborden naar de "Ark van Noach". Hij moest dus nu wel toegankelijk zijn voor het grote publiek.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik wilde nu wel eens gaan bekijken wat het resultaat was al die arbeid. Alleen al het feit dat 1 man zoiets heeft kunnen bouwen, met hulp van zijn zoon, mag een uitzonderlijke prestaie worden genoemd.

Ik ging mijn auto parkeren op de parkeerplaats bij de haven van Schagen en terwijl ik nog iets uit mijn auto haalde om mee te nemen, zag ik een auto met een Nederlands nummerbord staan wachten. Kennelijk op mij, want toen ik rondkeek was er verder niemand. Terwijl ik de auto passeerde ging het portierraampje voorzichtig open en de vrouw achter het stuur vroeg in duidelijk verstaanbaar Amerikaans of ik wist waar de Ark van Noach lag. Toen ik zei dat ik daar zelf ook naar toe ging keek ze mij vriendelijk vragend aan zonder iets te zeggen, maar ik begreep dat ze even geholpen wilden worden. Ik nodigde het vijftal in de auto uit om samen met mij de Ark op te zoeken. Zichtbaar opgelucht parkeerde zij snel en kwam met de rest van het gezelschap uit de auto. De korte kennismaking die volgde, maakte duidelijk dat zij vanmorgen pas waren aangekomen op Schiphol uit de U.S. uit de staat Virginia. Zij zijn hier voor een week en het eerste dat zij wilden bezoeken was de Ark van Noach, want daar hadden zij in Amerika al het een en ander over gehoord en gelezen. Zij wilden graag eens zien hoe die Ark er zou hebben uitgezien in vroeger dagen.

Nadat we eerst nog de verkeerde richting waren gelopen kwamen we uiteindelijk toch bij de opgang en liepen de trap op waar je naar binnen kon. De € 5.00 entree vonden ze bijzonder schappelijk en met een blij gezicht gingen ze naar binnen, alles met veel interesse in zich opnemend. Natuurlijk waren de dieren niet echt, maar ze zijn zo mooi nagemaakt dat het absoluut niet storend is. Het ligt wel in de bedoeling een aantal levende dieren aan boord te nemen zoals schapen, geiten, paarden en nog een aantal kleindieren, waarmee waarschijnlijk konijntjes en hamsters worden bedoeld. Speciaal voor de kinderen wordt dat gedaan. Verder is er een grote ruimte waar films vertoond kunnen worden en natuurlijk hoorde daar het bijbelverhaal over Noach ook bij dat als tekenfilm werd vertoond.

Er worden bovendien veel verwijzingen getoond naar Bijbelse verhalen zoals naar Mozes en de Ark van het Verbond en het Wonder van Canaan waarin water veranderde in wijn, en nog veel meer verwijzingen naar Bijbelse verhalen. Er staan beeldschermen opgesteld waarmee je kan worden rondgeleid door verhalen op een interactieve manier, je stuurt dus zelf aan wat je wilt zien en horen. Ik ga natuurlijk niet alles vertellen, maar ik probeer alleen aan te geven dat het best interessant is, of je nu gelovig bent of niet, Jood, Christen of Moslim bent, de verhalen uit het Oude Testament zijn nagenoeg bij iedereen bekend, dus moet het wel interessant zijn om hier kennis van te nemen.

Terwijl wij verder over de Ark liepen en de geschilderde voetsporen op het dek volgeden die ons verder de weg wezen, kwamen we langs de slaapplaats van Noach die uitgebreid lag te pitten na al dat zware werk.

Onderwijl we over de Ark liepen en bij al die fragmenten stilstonden, stelden wij ons meer en meer aan elkaar voor door informatie aan elkaar uit wisselen. E-mail adressen en voornamen werden uitgewisseld, dat sprak wat makkelijker. Het was voor mij een heel bijzondere ervaring want ik twijfel altijd zo erg over mijn Engelse uitspraak. Ook vind ik het heel erg moeilijk om de Engelse grammatica onder de knie te krijgen. Door al die remmingen lijk ik soms wel geblokkeerd. Maar wat nu zo bemoedigend was waren de vriendelijke opmerkingen en aanmoedigingen om gewoon te praten want ik werd heel goed verstaan en begrepen. Volgens deze Amerikaanse mensen sprak ik beter dan menig Amerikaans ingezetene, die voornamelijk Spaans spreken. Nou, daar doe ik het dan maar mee en zeg gewoon hoe het mij over de lippen komt. Als ze mij niet verstaan, dan krijg ik het wel te horen.

Dus misschien hoor ik nog eens iets terug van John, John, Kiki, Sherrie and Chipper. Wat een leuke ontmoeting was dat. Oh ja..... tenslotte ben ik ze nog even vooruit gereden om ze de weg te wijzen naar het centrum van Schagen. Ze hadden ondertussen trek gekregen in wat eten. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan, maar dat kon ik niet maken want thuis werd er ook weer op mij gewacht.

Voor wie nog even wil terugblikken of nog meer informatie wil vergaren maak ik hier een link waar je verder kunt rondkijken:

LINK NAAR INFORMATIE OVER DE ARK VAN NOACH

Nieuwe vrienden

Al een keer eerder melding gemaakt over de Ark van Noach.

Vorig jaar, 13 maart 2006, heb ik deze foto gemaakt van de Ark van Noach in Schagen. Een geweldige klus voor 1 man en zijn zoon die deze Ark aan het bouwen waren. Die man heet Johan Huibers, 47 jaar, misschien inmiddels 48, heeft in navolging van Noach deze replica gebouwd.

Het was vanmorgen een natte grauwe ochtend, veel grijze bewolking en er hing zo'n kleffe, natte warme deken over het land. Af en toe viel er een regenbui, eerst zo'n miezerig buitje en ineens overgaand in een fikse plensbui. Toch weerhield het mij niet om nog eens richting Schagen te rijden, integendeel, want gisteren op de terugweg naar huis, zag ik aanwijsborden naar de "Ark van Noach". Hij moest dus nu wel toegankelijk zijn voor het grote publiek.

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik wilde nu wel eens gaan bekijken wat het resultaat was al die arbeid. Alleen al het feit dat 1 man zoiets heeft kunnen bouwen, met hulp van zijn zoon, mag een uitzonderlijke prestaie worden genoemd.

Ik ging mijn auto parkeren op de parkeerplaats bij de haven van Schagen en terwijl ik nog iets uit mijn auto haalde om mee te nemen, zag ik een auto met een Nederlands nummerbord staan wachten. Kennelijk op mij, want toen ik rondkeek was er verder niemand. Terwijl ik de auto passeerde ging het portierraampje voorzichtig open en de vrouw achter het stuur vroeg in duidelijk verstaanbaar Amerikaans of ik wist waar de Ark van Noach lag. Toen ik zei dat ik daar zelf ook naar toe ging keek ze mij vriendelijk vragend aan zonder iets te zeggen, maar ik begreep dat ze even geholpen wilden worden. Ik nodigde het vijftal in de auto uit om samen met mij de Ark op te zoeken. Zichtbaar opgelucht parkeerde zij snel en kwam met de rest van het gezelschap uit de auto. De korte kennismaking die volgde, maakte duidelijk dat zij vanmorgen pas waren aangekomen op Schiphol uit de U.S. uit de staat Virginia. Zij zijn hier voor een week en het eerste dat zij wilden bezoeken was de Ark van Noach, want daar hadden zij in Amerika al het een en ander over gehoord en gelezen. Zij wilden graag eens zien hoe die Ark er zou hebben uitgezien in vroeger dagen.

Nadat we eerst nog de verkeerde richting waren gelopen kwamen we uiteindelijk toch bij de opgang en liepen de trap op waar je naar binnen kon. De € 5.00 entree vonden ze bijzonder schappelijk en met een blij gezicht gingen ze naar binnen, alles met veel interesse in zich opnemend. Natuurlijk waren de dieren niet echt, maar ze zijn zo mooi nagemaakt dat het absoluut niet storend is. Het ligt wel in de bedoeling een aantal levende dieren aan boord te nemen zoals schapen, geiten, paarden en nog een aantal kleindieren, waarmee waarschijnlijk konijntjes en hamsters worden bedoeld. Speciaal voor de kinderen wordt dat gedaan. Verder is er een grote ruimte waar films vertoond kunnen worden en natuurlijk hoorde daar het bijbelverhaal over Noach ook bij dat als tekenfilm werd vertoond.

Er worden bovendien veel verwijzingen getoond naar Bijbelse verhalen zoals naar Mozes en de Ark van het Verbond en het Wonder van Canaan waarin water veranderde in wijn, en nog veel meer verwijzingen naar Bijbelse verhalen. Er staan beeldschermen opgesteld waarmee je kan worden rondgeleid door verhalen op een interactieve manier, je stuurt dus zelf aan wat je wilt zien en horen. Ik ga natuurlijk niet alles vertellen, maar ik probeer alleen aan te geven dat het best interessant is, of je nu gelovig bent of niet, Jood, Christen of Moslim bent, de verhalen uit het Oude Testament zijn nagenoeg bij iedereen bekend, dus moet het wel interessant zijn om hier kennis van te nemen.

Terwijl wij verder over de Ark liepen en de geschilderde voetsporen op het dek volgeden die ons verder de weg wezen, kwamen we langs de slaapplaats van Noach die uitgebreid lag te pitten na al dat zware werk.

Onderwijl we over de Ark liepen en bij al die fragmenten stilstonden, stelden wij ons meer en meer aan elkaar voor door informatie aan elkaar uit wisselen. E-mail adressen en voornamen werden uitgewisseld, dat sprak wat makkelijker. Het was voor mij een heel bijzondere ervaring want ik twijfel altijd zo erg over mijn Engelse uitspraak. Ook vind ik het heel erg moeilijk om de Engelse grammatica onder de knie te krijgen. Door al die remmingen lijk ik soms wel geblokkeerd. Maar wat nu zo bemoedigend was waren de vriendelijke opmerkingen en aanmoedigingen om gewoon te praten want ik werd heel goed verstaan en begrepen. Volgens deze Amerikaanse mensen sprak ik beter dan menig Amerikaans ingezetene, die voornamelijk Spaans spreken. Nou, daar doe ik het dan maar mee en zeg gewoon hoe het mij over de lippen komt. Als ze mij niet verstaan, dan krijg ik het wel te horen.

Dus misschien hoor ik nog eens iets terug van John, John, Kiki, Sherrie and Chipper. Wat een leuke ontmoeting was dat. Oh ja..... tenslotte ben ik ze nog even vooruit gereden om ze de weg te wijzen naar het centrum van Schagen. Ze hadden ondertussen trek gekregen in wat eten. Ik werd uitgenodigd om mee te gaan, maar dat kon ik niet maken want thuis werd er ook weer op mij gewacht.

Voor wie nog even wil terugblikken of nog meer informatie wil vergaren maak ik hier een link waar je verder kunt rondkijken:

LINK NAAR INFORMATIE OVER DE ARK VAN NOACH

De kermis komt!

Na dagenlang veel te lang achter de computer te hebben gezeten, was ik het vanmorgen even helemaal zat. Ik heb wat spullen bij elkaar geraapt en ben in mijn auto gestapt om gewoon naar buiten te gaan en andere dingen te zien dan beeldschermen en oplichtende lampjes in de computerkast.

Wegrijden in je auto, zonder vooraf een bestemming te bepalen. Ik heb gemerkt dat je dan erg dicht bij huis strandt. Ik kwam niet verder dan Schagen en toen ik het stadje binnenreed zag ik een drukte van belang. Allemaal vrachtwagens, hijs-, en takelwerktuigen en werkmensen die bezig waren allerlei kermisattracties op te bouwen. Het is duidelijk dat het komende weekend volop en uitbundig kermis wordt gevierd. Voor Schagen een jaarlijkse happening waar drank rijkelijk bij zal vloeien, maar vooral wordt gedronken in het anders toch rustige stadje.

Zelf ben ik geen enthousiaste kermisbezoeker, hoewel ik als kind toch erg graag naar de kermis ging. Alleen in die tijd waren de attracties natuurlijk anders dan tegenwoordig. Ik kan mij de steile wand rijders herinneren. Mannen en vrouwen die in een houten ronde kooi op motoren steil tegen de wand rondjes reden. Het ging voor mijn gevoel met een behoorlijke snelheid en je was bang dat ze naar beneden zouden vallen of over de rand zouden vliegen. Maar dat gebeurde natuurlijk nooit. In de cilinder waarin ze rondreden hing altijd een blauwe walm van rook uit de motoren en de geur van benzine en olie.

Dan was er ook nog een attractie waar een grote houten schijf ronddraaide, daarop stond dan een man en een mooie dame die samen rondjes draaiden. De kunst was het om op die ronddraaiende schijf te blijven staan terwijl die steeds sneller zijn rondjes aflegde. Die twee hadden dat natuurlijk heel goed onder de knie en haalde allerlei kunstjes uit. Op zeker moment mochten er kinderen en ook wel ouders proberen zo lang mogelijk op die steeds sneller rondraaiende schijf te blijven staan, en dat lukte de een beter dan de ander. Uiteindelijk kreeg degene die het langst op de schijf bleef een beloning.

Dan waren er het vlooientheater en mensen met een lichamelijke misvorming die tentoongesteld werden, ja dat bestond toen nog in die tijd. Botsauto's, draaimolens, spookhuis, suikerspin en oliebollen, gierende sirenes en harde muziek. Elke tent had zijn eigen muziek, dus een heidens kabaal door elkaar, maar gezellig dat het was!.... Je had weinig of geen geld, maar toch had je veel plezier en kon je uren over de kermis dwalen. Vooral 's avonds was het leuk met al die verlichting en soms mocht ik daar een paar uurtjes zijn van mijn ouders.

Veel van die attracties zag ik nog terug, wel in een andere vorm, maar toch. Een soort spookhuis, een ballengooitent, iets wat op een draaimolen leek, maar nog meer draaiende dingen. Wat dat betreft zal er niet zo veel zijn veranderd, wel veel moderner en vaak ook veiliger. Alleen de steile wand rijders en de draaiende schijf ben ik niet meer tegengekomen. Misschien ga ik in het weekend toch even kijken, want na al die jaren is het misschien toch wel weer eens leuk om die sfeer te proeven.

Voorlopig was het nog even hard doorwerken op en rond het kerkplein, waar tot voor enkele jaren geleden nog elke week schapenmarkt werd gehouden. Rond de Grote Kerk vinden 's-zomers nog wel veel evenementen plaats en daar is de kermis er één van.

Alles moet er spic and span uitzien, dus werd de laatste hand gelegd aan de mooie uitspanningen.

Prettig weekend voor iedereen en misschien komen we elkaar wel tegen op de kermis.

De kermis komt!

Na dagenlang veel te lang achter de computer te hebben gezeten, was ik het vanmorgen even helemaal zat. Ik heb wat spullen bij elkaar geraapt en ben in mijn auto gestapt om gewoon naar buiten te gaan en andere dingen te zien dan beeldschermen en oplichtende lampjes in de computerkast.

Wegrijden in je auto, zonder vooraf een bestemming te bepalen. Ik heb gemerkt dat je dan erg dicht bij huis strandt. Ik kwam niet verder dan Schagen en toen ik het stadje binnenreed zag ik een drukte van belang. Allemaal vrachtwagens, hijs-, en takelwerktuigen en werkmensen die bezig waren allerlei kermisattracties op te bouwen. Het is duidelijk dat het komende weekend volop en uitbundig kermis wordt gevierd. Voor Schagen een jaarlijkse happening waar drank rijkelijk bij zal vloeien, maar vooral wordt gedronken in het anders toch rustige stadje.

Zelf ben ik geen enthousiaste kermisbezoeker, hoewel ik als kind toch erg graag naar de kermis ging. Alleen in die tijd waren de attracties natuurlijk anders dan tegenwoordig. Ik kan mij de steile wand rijders herinneren. Mannen en vrouwen die in een houten ronde kooi op motoren steil tegen de wand rondjes reden. Het ging voor mijn gevoel met een behoorlijke snelheid en je was bang dat ze naar beneden zouden vallen of over de rand zouden vliegen. Maar dat gebeurde natuurlijk nooit. In de cilinder waarin ze rondreden hing altijd een blauwe walm van rook uit de motoren en de geur van benzine en olie.

Dan was er ook nog een attractie waar een grote houten schijf ronddraaide, daarop stond dan een man en een mooie dame die samen rondjes draaiden. De kunst was het om op die ronddraaiende schijf te blijven staan terwijl die steeds sneller zijn rondjes aflegde. Die twee hadden dat natuurlijk heel goed onder de knie en haalde allerlei kunstjes uit. Op zeker moment mochten er kinderen en ook wel ouders proberen zo lang mogelijk op die steeds sneller rondraaiende schijf te blijven staan, en dat lukte de een beter dan de ander. Uiteindelijk kreeg degene die het langst op de schijf bleef een beloning.

Dan waren er het vlooientheater en mensen met een lichamelijke misvorming die tentoongesteld werden, ja dat bestond toen nog in die tijd. Botsauto's, draaimolens, spookhuis, suikerspin en oliebollen, gierende sirenes en harde muziek. Elke tent had zijn eigen muziek, dus een heidens kabaal door elkaar, maar gezellig dat het was!.... Je had weinig of geen geld, maar toch had je veel plezier en kon je uren over de kermis dwalen. Vooral 's avonds was het leuk met al die verlichting en soms mocht ik daar een paar uurtjes zijn van mijn ouders.

Veel van die attracties zag ik nog terug, wel in een andere vorm, maar toch. Een soort spookhuis, een ballengooitent, iets wat op een draaimolen leek, maar nog meer draaiende dingen. Wat dat betreft zal er niet zo veel zijn veranderd, wel veel moderner en vaak ook veiliger. Alleen de steile wand rijders en de draaiende schijf ben ik niet meer tegengekomen. Misschien ga ik in het weekend toch even kijken, want na al die jaren is het misschien toch wel weer eens leuk om die sfeer te proeven.

Voorlopig was het nog even hard doorwerken op en rond het kerkplein, waar tot voor enkele jaren geleden nog elke week schapenmarkt werd gehouden. Rond de Grote Kerk vinden 's-zomers nog wel veel evenementen plaats en daar is de kermis er één van.

Alles moet er spic and span uitzien, dus werd de laatste hand gelegd aan de mooie uitspanningen.

Prettig weekend voor iedereen en misschien komen we elkaar wel tegen op de kermis.