We zijn er bijna!

De laatste jaren merk ik steeds meer, dat wanneer het jaar op zijn eind loopt, iedereen bezig is met terugblikken. Vroeger viel me dat niet zo op. De een kijkt niet verder terug dan het voorbije jaar, anderen blikken jaren terug of soms een heel leven. Zeker als het gaat om belangrijke of populaire mensen die het afgelopen jaar zijn overledenen. Je wordt er soms een beetje triest van. Alles komt weer voorbij, de orkanen in de V.S. en met name Katrina in New Orleans, Louisiana. Dat was de ergste. Dan in Pakistan en deels in India, die verschrikkelijke aardbeving, waar nu nog steeds mensen overlijden als gevolg van die beving. Ook beelden uit Sudan van uitgehongerde kinderen, mishandeling van mannen, en vrouwen die zijn verkracht. We zien die beelden bijna dagelijks aan ons voorbij trekken op de TV. Ook kranten en tijdschriften staan er nog steeds vol van. Dan alle herdenkingen aan rampen die in eerdere jaren hebben plaatsgevonden passeren weer de revue. Zo op het eind van het jaar worden we ondergedompeld in alle ellende die elk jaar weer over de mensen is uitgestort. En op de laatste dag van het jaar zullen we er nog eens extra op terugblikken en alle narigheid met een flinke borrel of glas wijn wegspoelen. En zoals elk jaar, wensen we elkaar weer opgewekt en optimistisch het allerbeste voor het komende jaar met veel geluk en voorspoed. We verzegelen die wensen met een knuffel of een omhelzing. Maar zal dat jaar weer net zo eindigen als nu het afgelopen jaar? Ik denk het wel...