Teruggevonden.

gedateerd 1952

Jarenlang heeft een origineel van deze tekening vroeger bij mijn ouders aan de wand gehangen. Ik kan mij dat nog herinneren als de dag van gisteren. Het was een houtskooltekening, getekend door de op één na jongste broer van mijn Vader, Oom Guus.

Oom Guus werd gezien als een "buitenbeentje", hij was anders dan zijn 4 broers en 5 zusters en is altijd bij zijn ouders blijven wonen tot hun dood. Daar voelde hij zich veilig en geborgen. Hij werd in die tijd ook meestal door jongere mensen gewoon bij zijn voornaam aangesproken en dat vond ik vreemd, want hij was mijn oom. Ik sprak hem altijd aan met "Oom Guus" en met "U" en ik weet, dat hij dat heeft gewaardeerd. Voorzover ik mij kan herinneren was hij een kunstenaar en werd door zijn ouders, broers en zusters erg gewaardeerd om wat hij maakte. Hij heeft een aantal schilderijen gemaakt, maar aan wie die zijn verkocht of, waar ze zijn gebleven dat weet ik niet.

Maar wat nu zo leuk is, is dat één van mijn nichten iets in gang heeft gezet om de wijd verspreide familie weer een beetje met elkaar in contact te brengen. Dat heeft er toe geleid dat bij de laatst levende broer van Oom Guus deze tekening weer boven water is gekomen. Een neef van mij, Marcel Verbrugge, die zelf ook beeldend kunstenaar is, heeft die oude tekening weer hersteld en er deze prachtige kopie van gemaakt. Marcel heeft mij ook een exemplaar cadeau gegeven en je zult begrijpen dat ik daar heel erg blij mee ben.

Zo kwam er ook nog een foto van een tekening tevoorschijn bij mijn nicht . Het is een ontwerp van een "glas in lood schildering" voor een kerk. Het beeldt het verhaal uit van Jeanne d'Arc die uiteindelijk haar leven op de brandstapel eindigde. Ook deze tekening van Oom Guus heb ik vroeger in werkelijkheid gezien en ook dit is weer heel bijzonder om terug te zien. Wie weet wat er nog boven water komt als dit nog even doorgaat.

Teruggevonden.

gedateerd 1952

Jarenlang heeft een origineel van deze tekening vroeger bij mijn ouders aan de wand gehangen. Ik kan mij dat nog herinneren als de dag van gisteren. Het was een houtskooltekening, getekend door de op één na jongste broer van mijn Vader, Oom Guus.

Oom Guus werd gezien als een "buitenbeentje", hij was anders dan zijn 4 broers en 5 zusters en is altijd bij zijn ouders blijven wonen tot hun dood. Daar voelde hij zich veilig en geborgen. Hij werd in die tijd ook meestal door jongere mensen gewoon bij zijn voornaam aangesproken en dat vond ik vreemd, want hij was mijn oom. Ik sprak hem altijd aan met "Oom Guus" en met "U" en ik weet, dat hij dat heeft gewaardeerd. Voorzover ik mij kan herinneren was hij een kunstenaar en werd door zijn ouders, broers en zusters erg gewaardeerd om wat hij maakte. Hij heeft een aantal schilderijen gemaakt, maar aan wie die zijn verkocht of, waar ze zijn gebleven dat weet ik niet.

Maar wat nu zo leuk is, is dat één van mijn nichten iets in gang heeft gezet om de wijd verspreide familie weer een beetje met elkaar in contact te brengen. Dat heeft er toe geleid dat bij de laatst levende broer van Oom Guus deze tekening weer boven water is gekomen. Een neef van mij, Marcel Verbrugge, die zelf ook beeldend kunstenaar is, heeft die oude tekening weer hersteld en er deze prachtige kopie van gemaakt. Marcel heeft mij ook een exemplaar cadeau gegeven en je zult begrijpen dat ik daar heel erg blij mee ben.

Zo kwam er ook nog een foto van een tekening tevoorschijn bij mijn nicht . Het is een ontwerp van een "glas in lood schildering" voor een kerk. Het beeldt het verhaal uit van Jeanne d'Arc die uiteindelijk haar leven op de brandstapel eindigde. Ook deze tekening van Oom Guus heb ik vroeger in werkelijkheid gezien en ook dit is weer heel bijzonder om terug te zien. Wie weet wat er nog boven water komt als dit nog even doorgaat.

Nostalgie

Soms worden we verrast met heel oude TV-beelden van toneelstukken, revues, films en documentaires. Bekende Nederlanders die lang geleden zijn overleden verschijnen weer op het TV-scherm en herhalen hun grappen en kunsten alsof ze er nog zijn. Ook nog levende bekende personen komen terug, maar zien er 30 of 40 jaar jonger uit.

Het vreemde is eigenlijk dat al die mensen uit vervlogen tijd zo herkenbaar zijn gebleven en hun kunsten, grappen of liedjes zulke prettige herinneringen oproepen. Zo waren er vandaag stukjes te zien uit shows van "Doris" (Tom Manders). De onvergetelijke artiest met zijn brilletje, onwijs grote zwarte snor, zijn zwervershoed en ouwe regenjas. Bekende liedjes en scenes, zoals die met zijn uitvinding "De muizenval" waarmee hij de Zilveren Roos in Montreux heeft gewonnen. Maar ook "De kindervriend" waarin dat kleine meisje haar liedje "Poesie mauw!" zingt en eindeloos doorgaat en er zelfs een eigen draai aan geeft met haar improvisaties. Volgens mij zijn die beelden over honderd jaar nog leuk.

Dan was er nog een show waarin ter gelegenheid van de 65ste verjaardag van Joop van den Ende, beelden werden getoond uit shows rond André van Duin. Beelden uit het begin van zijn carriere tot vandaag de dag. Ook al zo iemand waar je vroeger verschrikkelijk om moest lachen. Allemaal artiesten die iets totaal nieuws brachten. Ik kan me nog herinneren hoe wij in de jaren zeventig met onze kinderen naar een aantal revues zijn geweest van André van Duin. Onvergetelijk is die tijd.

Elk jaar ontvallen ons weer mensen die zoveel mooie dingen hebben gemaakt en bij hun heengaan een leegte achterlaten. Zo ook gisteren weer de filmregiseur Fons Rademakers die op 86-jarige leeftijd is overleden. Een respectabele leeftijd, maar toch.... En ik vind het soms een beetje moeilijk om de moderne humor te kunnen waarderen. Lachen om mannen die elkaar recht in de mond kwatten vind IK niet leuk. Ik word er kotsmisselijk van.

Nostalgie

Soms worden we verrast met heel oude TV-beelden van toneelstukken, revues, films en documentaires. Bekende Nederlanders die lang geleden zijn overleden verschijnen weer op het TV-scherm en herhalen hun grappen en kunsten alsof ze er nog zijn. Ook nog levende bekende personen komen terug, maar zien er 30 of 40 jaar jonger uit.

Het vreemde is eigenlijk dat al die mensen uit vervlogen tijd zo herkenbaar zijn gebleven en hun kunsten, grappen of liedjes zulke prettige herinneringen oproepen. Zo waren er vandaag stukjes te zien uit shows van "Doris" (Tom Manders). De onvergetelijke artiest met zijn brilletje, onwijs grote zwarte snor, zijn zwervershoed en ouwe regenjas. Bekende liedjes en scenes, zoals die met zijn uitvinding "De muizenval" waarmee hij de Zilveren Roos in Montreux heeft gewonnen. Maar ook "De kindervriend" waarin dat kleine meisje haar liedje "Poesie mauw!" zingt en eindeloos doorgaat en er zelfs een eigen draai aan geeft met haar improvisaties. Volgens mij zijn die beelden over honderd jaar nog leuk.

Dan was er nog een show waarin ter gelegenheid van de 65ste verjaardag van Joop van den Ende, beelden werden getoond uit shows rond André van Duin. Beelden uit het begin van zijn carriere tot vandaag de dag. Ook al zo iemand waar je vroeger verschrikkelijk om moest lachen. Allemaal artiesten die iets totaal nieuws brachten. Ik kan me nog herinneren hoe wij in de jaren zeventig met onze kinderen naar een aantal revues zijn geweest van André van Duin. Onvergetelijk is die tijd.

Elk jaar ontvallen ons weer mensen die zoveel mooie dingen hebben gemaakt en bij hun heengaan een leegte achterlaten. Zo ook gisteren weer de filmregiseur Fons Rademakers die op 86-jarige leeftijd is overleden. Een respectabele leeftijd, maar toch.... En ik vind het soms een beetje moeilijk om de moderne humor te kunnen waarderen. Lachen om mannen die elkaar recht in de mond kwatten vind IK niet leuk. Ik word er kotsmisselijk van.

Haven van Kristinehamn

Ellen heeft mij gevraagd om het verhaal over mijn eerste zeereis nog iets uit te breiden. Nou, daar gaan we dan, want ik vind het zelf eigenlijk ook wel grappig om die oude herinneringen terug te roepen en vast te leggen in mijn blog.

Nadat we hadden aangelegd in de haven van Kristinehamn, werden we direct bezocht door een paar stevige kerels die kennelijk wisten met wie zij te doen hadden. De kapitein ontving ze tenminste heel joviaal en ik wist echt niet wat er tussen dat drietal werd gesproken. Ik verstond en sprak alleen Hollands. Of ze dus Engels of Zweeds met elkaar spraken dat kan ik me niet meer herinneren.

Op een gegeven ogenblik ging de kapitein via het stuurhuis naar zijn slaaphut en die twee grote kerels gingen achter hem aan. Even later kwamen ze weer tevoorschijn met een enorme mandfles tussen zich in die voorzichtig aan dek werd gezet. Daarna ging het stel nog een keer naar binnen en kwamen met zo'n zelfde gevaarte terug die naast de andere werd gezet. Even later werden de twee mandflessen aan wal gebracht en in een soort bestelauto geladen, daarna reden beide mannen weg, de kapitein grinnekend achterlatend. De kapitein was zichtbaar opgetogen en moest zijn plezier met ons delen. Hij legde gniffelend aan ons uit dat hij een leuke deal had gemaakt want die twee mandflessen zaten vol met Hollandese jenever. En in die tijd was 1 liter jenever goud waard in Zweden. Dus twee van die grote mandflessen was denk ik samen ongeveer 100 liter. Die ouwe vent was zo brutaal als de duvel. Zijn reisje naar Zweden had hij al verdiend, de smokkelaar.

Het laden van het hout in het scheepsruim en aan dek, duurde onwaarschijnlijk lang. Ik meen mij te herinneren dat we daar ongeveer een week lagen voordat alles aan boord was geladen en vastgesnoerd. We hebben dus voldoende tijd gehad om door Kristinehamn te lopen en wat doe je op de leeftijd van 15 jaar... Ja hoor, je gaat voor het eerst passagieren en je kijkt je ogen uit naar al die mooie blonde Zweedse meisjes. Maar ik was nog te bleu om verder te gaan dan wat verlegen kijken en wist ook niet wat ik moest zeggen. Maar wat waren het mooie, giegelende, onverstaanbare wezens. Volgens mij kwamen ze van Venus.

Nadat alles was vastgesjord, werd het tijd om de terugreis te beginnen. We gingen dezelfde route terug over het Vänernmeer, de rivier af en de sluizen door, op weg naar Göteborg. Daar verlieten we de haven zonder oponthoud en gingen langs de Zweedse en Deense kust weer richting Kielerkanaal om weer op de Noordzee uit te komen.

Geleidelijk aan sloeg het weer om en kwamen we in echt slecht weer terecht. Het was ook meteen de eerste storm die ik meemaakte op zee. Het scheepje was nu afgeladen en volgestouwd met houten planken en op dek ook nog een flinke lading hout. Vele uren later en in het stikkedonker voeren we naar de Hollandse kust. Het schip stampte tegen de golven in en we werden telkens omhoog geslingerd en dan zag je de boeg daarna naar beneden duiken, zich diep in die aanstormende golven borend. Moeizaam, trillend en schuddend kwam de boeg weer uit die enorme kolkende massa tevoorschijn. En mensen nog aan toe, wat was ik zeeziek!

Ter hoogte van West-Terschelling werd ik toch echt wel bang, want het kostte steeds meer moeite om het schip op koers te houden en het zou niet de eerste keer zijn dat er een schip kon stranden op Terschelling. Het werd nog spannender toen de kapitein begon met vuurpijlen af te steken, we verkeerden dus echt in nood! De jonge stuurman bediende de scheepsradio in het stuurhuis en zond SOS berichten uit. Op beide noodsignalen werd niet gereageerd. De vuurpijlen werden niet gezien en de radio-oproepen werden niet beantwoord. Het waren spannende uurtjes en we zaten met zijn vieren in het stuurhuis en losten elkaar af als roerganger. Eindelijk zagen we kans om tussen West-Terschelling en Vlieland door te varen de Waddenzee op om via de vaargeul Harlingen te bereiken.

Doodmoe kwamen we uiteindelijk, na 3 weken onderweg te zijn geweest, in Harlingen aan en toen zijn we eerst gaan slapen, slapen en nog eens slapen.... Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd was naar de kapitein stappen en ik zei tegen hem dat ik ging afmonsteren, ik had even genoeg gevaren. Op dit korte reisje had ik al mijn jongensdromen over varen allemaal waarheid zien worden, maar die storm er overheen vond ik even genoeg en wilde zo gauw mogelijk weg van dat kleine bootje. Eerst wilde de kapitein mij niet laten gaan en dreigde mij mijn gage niet te zullen uitbetalen. Toen ik zei dat het me geen sikkepit kon schelen, betaalde hij mij toch uit, gaf mijn monsterboekje terug en wenste mij het beste en ik wenste hem hetzelfde toe. Adieu kapitein van de "Prudentia"! Ik ben liftend van Harlingen naar Den Helder gereisd waar ik door mijn oom en tante hartelijk werd ontvangen met een lekkere maaltijd, drinken en een warm bed.

Haven van Kristinehamn

Ellen heeft mij gevraagd om het verhaal over mijn eerste zeereis nog iets uit te breiden. Nou, daar gaan we dan, want ik vind het zelf eigenlijk ook wel grappig om die oude herinneringen terug te roepen en vast te leggen in mijn blog.

Nadat we hadden aangelegd in de haven van Kristinehamn, werden we direct bezocht door een paar stevige kerels die kennelijk wisten met wie zij te doen hadden. De kapitein ontving ze tenminste heel joviaal en ik wist echt niet wat er tussen dat drietal werd gesproken. Ik verstond en sprak alleen Hollands. Of ze dus Engels of Zweeds met elkaar spraken dat kan ik me niet meer herinneren.

Op een gegeven ogenblik ging de kapitein via het stuurhuis naar zijn slaaphut en die twee grote kerels gingen achter hem aan. Even later kwamen ze weer tevoorschijn met een enorme mandfles tussen zich in die voorzichtig aan dek werd gezet. Daarna ging het stel nog een keer naar binnen en kwamen met zo'n zelfde gevaarte terug die naast de andere werd gezet. Even later werden de twee mandflessen aan wal gebracht en in een soort bestelauto geladen, daarna reden beide mannen weg, de kapitein grinnekend achterlatend. De kapitein was zichtbaar opgetogen en moest zijn plezier met ons delen. Hij legde gniffelend aan ons uit dat hij een leuke deal had gemaakt want die twee mandflessen zaten vol met Hollandese jenever. En in die tijd was 1 liter jenever goud waard in Zweden. Dus twee van die grote mandflessen was denk ik samen ongeveer 100 liter. Die ouwe vent was zo brutaal als de duvel. Zijn reisje naar Zweden had hij al verdiend, de smokkelaar.

Het laden van het hout in het scheepsruim en aan dek, duurde onwaarschijnlijk lang. Ik meen mij te herinneren dat we daar ongeveer een week lagen voordat alles aan boord was geladen en vastgesnoerd. We hebben dus voldoende tijd gehad om door Kristinehamn te lopen en wat doe je op de leeftijd van 15 jaar... Ja hoor, je gaat voor het eerst passagieren en je kijkt je ogen uit naar al die mooie blonde Zweedse meisjes. Maar ik was nog te bleu om verder te gaan dan wat verlegen kijken en wist ook niet wat ik moest zeggen. Maar wat waren het mooie, giegelende, onverstaanbare wezens. Volgens mij kwamen ze van Venus.

Nadat alles was vastgesjord, werd het tijd om de terugreis te beginnen. We gingen dezelfde route terug over het Vänernmeer, de rivier af en de sluizen door, op weg naar Göteborg. Daar verlieten we de haven zonder oponthoud en gingen langs de Zweedse en Deense kust weer richting Kielerkanaal om weer op de Noordzee uit te komen.

Geleidelijk aan sloeg het weer om en kwamen we in echt slecht weer terecht. Het was ook meteen de eerste storm die ik meemaakte op zee. Het scheepje was nu afgeladen en volgestouwd met houten planken en op dek ook nog een flinke lading hout. Vele uren later en in het stikkedonker voeren we naar de Hollandse kust. Het schip stampte tegen de golven in en we werden telkens omhoog geslingerd en dan zag je de boeg daarna naar beneden duiken, zich diep in die aanstormende golven borend. Moeizaam, trillend en schuddend kwam de boeg weer uit die enorme kolkende massa tevoorschijn. En mensen nog aan toe, wat was ik zeeziek!

Ter hoogte van West-Terschelling werd ik toch echt wel bang, want het kostte steeds meer moeite om het schip op koers te houden en het zou niet de eerste keer zijn dat er een schip kon stranden op Terschelling. Het werd nog spannender toen de kapitein begon met vuurpijlen af te steken, we verkeerden dus echt in nood! De jonge stuurman bediende de scheepsradio in het stuurhuis en zond SOS berichten uit. Op beide noodsignalen werd niet gereageerd. De vuurpijlen werden niet gezien en de radio-oproepen werden niet beantwoord. Het waren spannende uurtjes en we zaten met zijn vieren in het stuurhuis en losten elkaar af als roerganger. Eindelijk zagen we kans om tussen West-Terschelling en Vlieland door te varen de Waddenzee op om via de vaargeul Harlingen te bereiken.

Doodmoe kwamen we uiteindelijk, na 3 weken onderweg te zijn geweest, in Harlingen aan en toen zijn we eerst gaan slapen, slapen en nog eens slapen.... Het eerste wat ik deed toen ik wakker werd was naar de kapitein stappen en ik zei tegen hem dat ik ging afmonsteren, ik had even genoeg gevaren. Op dit korte reisje had ik al mijn jongensdromen over varen allemaal waarheid zien worden, maar die storm er overheen vond ik even genoeg en wilde zo gauw mogelijk weg van dat kleine bootje. Eerst wilde de kapitein mij niet laten gaan en dreigde mij mijn gage niet te zullen uitbetalen. Toen ik zei dat het me geen sikkepit kon schelen, betaalde hij mij toch uit, gaf mijn monsterboekje terug en wenste mij het beste en ik wenste hem hetzelfde toe. Adieu kapitein van de "Prudentia"! Ik ben liftend van Harlingen naar Den Helder gereisd waar ik door mijn oom en tante hartelijk werd ontvangen met een lekkere maaltijd, drinken en een warm bed.

Mijn eerste zeereis

Na wekenlang in die sombere donkere dagen te hebben gezeten zonder zon, spierwitte sneeuw en staalblauwe lucht (iets dat ik heb gemist deze winter), was ik blij dat ik vanmorgen weer een beetje op gang kon komen. Bij het wakker worden kun je nu duidelijk zien, dat de dagen al flink langer worden en dat geeft mij in ieder geval meer energie. Ik houd van licht en warmte, maar vooral van licht, dus kijk ik alweer uit naar het voorjaar. En blijkbaar denken veel meer mensen daar net zo over en verlangen we met zijn allen naar het mooie voorjaarsweer, die winter wordt toch niets meer.

Onderweg met de mijn hond, kwam ik weer een aantal bekenden tegen. En als je elkaar een paar weken niet hebt ontmoet dan wordt er vanzelsprekend het een en ander bijgepraat. Zo kwam er vanmorgen een gesprek op gang over Zweden. De mensen die ik sprak zijn erg goed bekend met het land, spreken de taal en gaan er regelmatig naartoe. Dit gesprek werd de aanleiding bij mij om herinneringen terug te halen uit lang vervlogen tijden.

Lang geleden , ik was vijftien jaar oud (1953), monsterde ik voor het eerst van mijn leven aan op een Coaster met de klinkende naam "Prudentia". Mijn hemel, ik wist echt niet wat die naam betekende, maar ik zag wel dat het een erg klein schip was. 120 BRT (Bruto Register Ton), dus eigenlijk een drijvende klomp met één mast. De bemanning bestond in totaal uit vier mannen, mijzelf inbegrepen, nou ja mannen?.... Een kaptiein van middelbare leeftijd, een matroos/stuurman van ongeveer 24, de kok/lichtmatroos L., een knul van een jaar of 16 en ik natuurlijk, de jongste, de lichtmatroos. Dus samengevat, een jonge bemanning. Ik weet nog goed hoe L. en ik zijn afgereisd van het plaatsje Dieren in Gelderland naar de havenstad Delfzijl in het uiterste Noorden van Groningen. Het was bijna middernacht toen L. en ik aankwamen bij de haven in Delfzijl en wij samen op zoek gingen naar "ons Schip". Vermoeid slenterden we langs de kade, maar zagen geen "Prudentia". Wat we verkeerd deden was, dat we naar die grote zeeschepen keken, maar die hadden allemaal andere namen. Tot ik eens vanaf de kade naar beneden keek, daar lag een klein grijs bootje ergens in de diepte... En warempel! Op de boeg stond heel duideliijk "Prudentia"! Enerzijds waren we blij dat we het scheepje eindelijk hadden gevonden, maar tevens was de teleurstelling vast van onze gezichten te lezen. Wat een onooglijk scheepje was dit, maar ja, wat moesten we? We gingen aan boord en werden door de kapitein ontvangen met grote bekers warme koffie en wat te eten.

Onze slaapplaatsen werden aangewezen en daar was ik nou ook niet helemaal blij mee. De kapitein bracht ons naar het voorste deel van het schip, waar een kleine opbouw was waar je achterstevoren doorheen moest om je te laten afzakken naar beneden. Daar aangekomen, stonden we tussen bergen touw en ondefinieerbaar gereedschap. Het stonk er als in de hel naar touw, verf en teer en tussen al die rommel moesten we een plekje vinden dat als "kooi" moest worden aangemerkt. We waren doodmoe en accepteerden alles wat we konden krijgen om maar een beetje nachtrust te krijgen. De rest kwam de volgende dag wel. Welterusten L.
Dit was onze eerste kennismaking met ons eerste zeeschip de "Prudentia".

Prudentia, Justitia, Temperantia en Fortitudo zijn de vier kardinale Deugden. Als ik mij even beperk tot Prudentia, dan staat zij voor verstandigheid, levenswijsheid, zedelijk beleid en voorzichtigheid.

De volgende morgen werden we meteen vroeg gewekt, want het scheepje zou leeg vertrekken naar Zweden. Bestemming Kristinehamn waar we een lading hout zouden halen die bij terugkomst in de Amsterdamse Houthaven zou worden afgeleverd. De motor werd gestart en we kregen opdracht om de trossen los te gooien. Goeie genade, het klinkt als uit een boek! Met stevig geronk en gedreun trok de scheepsschroef ons weg van de wallekant en we stevenden rokend en dreunend de haven uit op weg naar open zee. Jongens wat was het spannend. Voor het eerst van mijn leven zou ik in een ander land komen. Mensen tegenkomen die een andere taal spraken, maar vooral was ik volwassen geworden. Ik was nu "Zeeman" en ik was er trots op, jarenlang!

Het was rustig en mooi weer, dus het scheepje voer statig door de haven en lag er stabiel bij toen we de havenmond verlieten en op het open water van de Eems kwamen. Buiten de haven begon het kleine lege scheepje al een beetje te deinen op de bewegingen van het bijna open water tussen Duitsland en Nederland. Maar niets aan de hand hoor. Er werden wachtdiensten uitgezet en ik werd geconfronteerd met kreten als
"Dagwacht" van 04:00 tot 08:00,
"Voormiddagwacht" van 08:00 tot 12:00,
"Namiddagwacht" van 12:00 tot 16:00,
"Platvoetwacht" van 16:00 tot 20:00
Deze ben ik in de loop der jaren vergeten en de
"Hondenwacht" van 00:00 to 04:00
Hetgeen inhield dat ik de komende dagen als roerganger dienst moest doen. In het begin was dat spannend maar als je telkens na 3 1/2 uur slaap weer uit je kooi wordt getrommeld, dan is dat een vermoeiend baantje, zeker als je overdag ook nog moest "doorhalen", hetgeen betekende dat je niet kon gaan slapen, maar gewoon aan dek moest werken. Maar dit terzijde.

Buitengaats, op open zee gekomen, werd de deining heviger. Het lege scheepje zwiepte van links naar rechts, omhoog en omlaag. Het zeemansgevoel maakte plaats voor een misselijk gevoel en ik besefte, dat ik zeeziek was geworden. Blijkbaar was ik de enige, of ik was te beroerd om te zien dat er nog meer lotgenoten waren. Maar de stuurman en de kapitein dronken hun geurende koffie en aten gebakken eieren met spek. En mijn maatje de kok maakte al dit lekkers klaar op zijn fornuisje, maar door die geuren hing ik achter op het schip over de railing om wat ik in mijn maag had er met forse kokhalsbewegingen uit te zwiepen. Dat ging maar door tot we eindelijk weer binnen bereik van land kwamen. We voeren een kleine 100 kilometer door het Kielerkanaal en kwamen aan de andere kant weer op de het Skagerrak uit in de richting Göteborg. Daar de haven in, een rivier opvaren tot aan sluizen, tot daar waar je het grootste hoogteverschil van Europa wordt opgetild, tot het scheepje uiteindelijk in dat grote Vänernmeer terecht kwam. Daar konden we gewoon doorvaren tot de haven van Kristinehamn. In die tijd heb ik het als een echt avontuur ervaren en zoals je ziet ben ik die ervaringen nooit vergeten. Natuurlijk kan ik nog veel meer vertellen over dat reisje, maar dan wordt mijn verhaaltje wel heel erg lang. En ik krijg stijve vingers van het typen.

Wat nou zo leuk is van zo'n ontmoeting tussen mensen die een gemeenschappelijke interesse hebben, bijvoorbeeld voor honden en een gedeelde belangstelling voor een land. Als zij daar een gesprek over beginnen, herinneringen oproepen, zoeken naar bewaard gebleven foto's of kaarten, en daar dan een heel verhaal uit destilleren om aan iedereen te laten lezen.

Onderstaande twee kaarten heb ik vanuit Kristinehamn in 1953 vertuurd naar mijn ouders. Mijn Moeder heeft veel kaarten bewaard, die ik in die tijd naar huis stuurde. Na haar overlijden vond ik ze terug in een halfverteerde enveloppe, weggestopt in een kartonnen sigarendoosje. Als je dat na zoveel jaren terugvind, dan voel je toch een brok in je keel opkomen als je aan die tijd terugdenkt.

Hier is een Link naar een Webcam in Kristinehamn waar je Live beelden ziet van wat eens een stadje was, maar nu een stad genoemd kan worden. Wat een verschil voor mij.

Live Beelden uit Kristinehamn

Mijn eerste zeereis

Na wekenlang in die sombere donkere dagen te hebben gezeten zonder zon, spierwitte sneeuw en staalblauwe lucht (iets dat ik heb gemist deze winter), was ik blij dat ik vanmorgen weer een beetje op gang kon komen. Bij het wakker worden kun je nu duidelijk zien, dat de dagen al flink langer worden en dat geeft mij in ieder geval meer energie. Ik houd van licht en warmte, maar vooral van licht, dus kijk ik alweer uit naar het voorjaar. En blijkbaar denken veel meer mensen daar net zo over en verlangen we met zijn allen naar het mooie voorjaarsweer, die winter wordt toch niets meer.

Onderweg met de mijn hond, kwam ik weer een aantal bekenden tegen. En als je elkaar een paar weken niet hebt ontmoet dan wordt er vanzelsprekend het een en ander bijgepraat. Zo kwam er vanmorgen een gesprek op gang over Zweden. De mensen die ik sprak zijn erg goed bekend met het land, spreken de taal en gaan er regelmatig naartoe. Dit gesprek werd de aanleiding bij mij om herinneringen terug te halen uit lang vervlogen tijden.

Lang geleden , ik was vijftien jaar oud (1953), monsterde ik voor het eerst van mijn leven aan op een Coaster met de klinkende naam "Prudentia". Mijn hemel, ik wist echt niet wat die naam betekende, maar ik zag wel dat het een erg klein schip was. 120 BRT (Bruto Register Ton), dus eigenlijk een drijvende klomp met één mast. De bemanning bestond in totaal uit vier mannen, mijzelf inbegrepen, nou ja mannen?.... Een kaptiein van middelbare leeftijd, een matroos/stuurman van ongeveer 24, de kok/lichtmatroos L., een knul van een jaar of 16 en ik natuurlijk, de jongste, de lichtmatroos. Dus samengevat, een jonge bemanning. Ik weet nog goed hoe L. en ik zijn afgereisd van het plaatsje Dieren in Gelderland naar de havenstad Delfzijl in het uiterste Noorden van Groningen. Het was bijna middernacht toen L. en ik aankwamen bij de haven in Delfzijl en wij samen op zoek gingen naar "ons Schip". Vermoeid slenterden we langs de kade, maar zagen geen "Prudentia". Wat we verkeerd deden was, dat we naar die grote zeeschepen keken, maar die hadden allemaal andere namen. Tot ik eens vanaf de kade naar beneden keek, daar lag een klein grijs bootje ergens in de diepte... En warempel! Op de boeg stond heel duideliijk "Prudentia"! Enerzijds waren we blij dat we het scheepje eindelijk hadden gevonden, maar tevens was de teleurstelling vast van onze gezichten te lezen. Wat een onooglijk scheepje was dit, maar ja, wat moesten we? We gingen aan boord en werden door de kapitein ontvangen met grote bekers warme koffie en wat te eten.

Onze slaapplaatsen werden aangewezen en daar was ik nou ook niet helemaal blij mee. De kapitein bracht ons naar het voorste deel van het schip, waar een kleine opbouw was waar je achterstevoren doorheen moest om je te laten afzakken naar beneden. Daar aangekomen, stonden we tussen bergen touw en ondefinieerbaar gereedschap. Het stonk er als in de hel naar touw, verf en teer en tussen al die rommel moesten we een plekje vinden dat als "kooi" moest worden aangemerkt. We waren doodmoe en accepteerden alles wat we konden krijgen om maar een beetje nachtrust te krijgen. De rest kwam de volgende dag wel. Welterusten L.
Dit was onze eerste kennismaking met ons eerste zeeschip de "Prudentia".

Prudentia, Justitia, Temperantia en Fortitudo zijn de vier kardinale Deugden. Als ik mij even beperk tot Prudentia, dan staat zij voor verstandigheid, levenswijsheid, zedelijk beleid en voorzichtigheid.

De volgende morgen werden we meteen vroeg gewekt, want het scheepje zou leeg vertrekken naar Zweden. Bestemming Kristinehamn waar we een lading hout zouden halen die bij terugkomst in de Amsterdamse Houthaven zou worden afgeleverd. De motor werd gestart en we kregen opdracht om de trossen los te gooien. Goeie genade, het klinkt als uit een boek! Met stevig geronk en gedreun trok de scheepsschroef ons weg van de wallekant en we stevenden rokend en dreunend de haven uit op weg naar open zee. Jongens wat was het spannend. Voor het eerst van mijn leven zou ik in een ander land komen. Mensen tegenkomen die een andere taal spraken, maar vooral was ik volwassen geworden. Ik was nu "Zeeman" en ik was er trots op, jarenlang!

Het was rustig en mooi weer, dus het scheepje voer statig door de haven en lag er stabiel bij toen we de havenmond verlieten en op het open water van de Eems kwamen. Buiten de haven begon het kleine lege scheepje al een beetje te deinen op de bewegingen van het bijna open water tussen Duitsland en Nederland. Maar niets aan de hand hoor. Er werden wachtdiensten uitgezet en ik werd geconfronteerd met kreten als
"Dagwacht" van 04:00 tot 08:00,
"Voormiddagwacht" van 08:00 tot 12:00,
"Namiddagwacht" van 12:00 tot 16:00,
"Platvoetwacht" van 16:00 tot 20:00
Deze ben ik in de loop der jaren vergeten en de
"Hondenwacht" van 00:00 to 04:00
Hetgeen inhield dat ik de komende dagen als roerganger dienst moest doen. In het begin was dat spannend maar als je telkens na 3 1/2 uur slaap weer uit je kooi wordt getrommeld, dan is dat een vermoeiend baantje, zeker als je overdag ook nog moest "doorhalen", hetgeen betekende dat je niet kon gaan slapen, maar gewoon aan dek moest werken. Maar dit terzijde.

Buitengaats, op open zee gekomen, werd de deining heviger. Het lege scheepje zwiepte van links naar rechts, omhoog en omlaag. Het zeemansgevoel maakte plaats voor een misselijk gevoel en ik besefte, dat ik zeeziek was geworden. Blijkbaar was ik de enige, of ik was te beroerd om te zien dat er nog meer lotgenoten waren. Maar de stuurman en de kapitein dronken hun geurende koffie en aten gebakken eieren met spek. En mijn maatje de kok maakte al dit lekkers klaar op zijn fornuisje, maar door die geuren hing ik achter op het schip over de railing om wat ik in mijn maag had er met forse kokhalsbewegingen uit te zwiepen. Dat ging maar door tot we eindelijk weer binnen bereik van land kwamen. We voeren een kleine 100 kilometer door het Kielerkanaal en kwamen aan de andere kant weer op de het Skagerrak uit in de richting Göteborg. Daar de haven in, een rivier opvaren tot aan sluizen, tot daar waar je het grootste hoogteverschil van Europa wordt opgetild, tot het scheepje uiteindelijk in dat grote Vänernmeer terecht kwam. Daar konden we gewoon doorvaren tot de haven van Kristinehamn. In die tijd heb ik het als een echt avontuur ervaren en zoals je ziet ben ik die ervaringen nooit vergeten. Natuurlijk kan ik nog veel meer vertellen over dat reisje, maar dan wordt mijn verhaaltje wel heel erg lang. En ik krijg stijve vingers van het typen.

Wat nou zo leuk is van zo'n ontmoeting tussen mensen die een gemeenschappelijke interesse hebben, bijvoorbeeld voor honden en een gedeelde belangstelling voor een land. Als zij daar een gesprek over beginnen, herinneringen oproepen, zoeken naar bewaard gebleven foto's of kaarten, en daar dan een heel verhaal uit destilleren om aan iedereen te laten lezen.

Onderstaande twee kaarten heb ik vanuit Kristinehamn in 1953 vertuurd naar mijn ouders. Mijn Moeder heeft veel kaarten bewaard, die ik in die tijd naar huis stuurde. Na haar overlijden vond ik ze terug in een halfverteerde enveloppe, weggestopt in een kartonnen sigarendoosje. Als je dat na zoveel jaren terugvind, dan voel je toch een brok in je keel opkomen als je aan die tijd terugdenkt.

Hier is een Link naar een Webcam in Kristinehamn waar je Live beelden ziet van wat eens een stadje was, maar nu een stad genoemd kan worden. Wat een verschil voor mij.

Live Beelden uit Kristinehamn

Verkouden

Om mee te beginnen. Ik ben ontzettend verkouden en dat al gedurende een volle week. Het was niet leuk wat hier aan voorafging. Natuurlijk hoef ik niet uit te leggen wat er allemaal met je gebeurt bij een fikse verkoudheid. Alle narigheid speelt zich voornamelijk af in je hoofd, achter je ogen, in neus-, en keelholte, kortom tussen de oren. Elke holte die je maar kan bedenken in je hoofd, zat bij mij vol, behalve met lucht.

Ik moest vroeger altijd een beetje lachen als iemand begon te praten die erg verkouden was, dat ging ongeveer zo: "Dou, dou.. wat ben ik verkouwe zeg. Ik kan dergens heen want ik ben diet gewenst in gezelschap". Dus bij mij is het nu ook zo. Ik kan de "N" niet uitspreken aan het begin van woorden.

Van Bloggen is de laatste paar dagen niet veel terechtgekomen. Niet met de hond naar buiten geweest, veel zitten suffen achter de computer, maar dat hield ik ook niet lang vol. Veel geslapen om maar zo snel mogelijk van die narigheid af te komen. Maar achteraf bezien, ben ik toch wel productief geweest. In de privé-sfeer, maar toch ook iets aardigs opgezet met programmatuur om een website te bouwen. Ik dacht, laat ik mij daar ook eens aan wagen. Als een jongen van 16 jaar dat kan, waarom zou dit baasje er dan niet mee uit de voeten kunnen. En na enig prutsen is er een begin en de link daar naar toe staat onderaan, dan kun je kijken en zeggen wat je ervan vindt. Het is dus nog maar een opzetje met teksten die er niet toe doen, tenminste dat betekent "Lorem ipsum dolor sit amet etc..."

Dit wordt een echte Website

Verkouden

Om mee te beginnen. Ik ben ontzettend verkouden en dat al gedurende een volle week. Het was niet leuk wat hier aan voorafging. Natuurlijk hoef ik niet uit te leggen wat er allemaal met je gebeurt bij een fikse verkoudheid. Alle narigheid speelt zich voornamelijk af in je hoofd, achter je ogen, in neus-, en keelholte, kortom tussen de oren. Elke holte die je maar kan bedenken in je hoofd, zat bij mij vol, behalve met lucht.

Ik moest vroeger altijd een beetje lachen als iemand begon te praten die erg verkouden was, dat ging ongeveer zo: "Dou, dou.. wat ben ik verkouwe zeg. Ik kan dergens heen want ik ben diet gewenst in gezelschap". Dus bij mij is het nu ook zo. Ik kan de "N" niet uitspreken aan het begin van woorden.

Van Bloggen is de laatste paar dagen niet veel terechtgekomen. Niet met de hond naar buiten geweest, veel zitten suffen achter de computer, maar dat hield ik ook niet lang vol. Veel geslapen om maar zo snel mogelijk van die narigheid af te komen. Maar achteraf bezien, ben ik toch wel productief geweest. In de privé-sfeer, maar toch ook iets aardigs opgezet met programmatuur om een website te bouwen. Ik dacht, laat ik mij daar ook eens aan wagen. Als een jongen van 16 jaar dat kan, waarom zou dit baasje er dan niet mee uit de voeten kunnen. En na enig prutsen is er een begin en de link daar naar toe staat onderaan, dan kun je kijken en zeggen wat je ervan vindt. Het is dus nog maar een opzetje met teksten die er niet toe doen, tenminste dat betekent "Lorem ipsum dolor sit amet etc..."

Dit wordt een echte Website

Sneeuwalarm!

Gisteren was het hele land in rep en roer, eigenlijk begon dat eergisteren al. Met bezorgde blikken werd al heel vroeg via nieuwsberichten bekend gemaakt, dat er hevige sneeuwbuien onze kant opdreven. Iedereen werd aangeraden om maar zoveel mogelijk binnen te blijven. Dus we moesten de deur maar niet uitgaan want dat kon erg gevaarlijk zijn. En als je er dan toch uit moest, dan moest je maar met openbaar vervoer gaan. Wel aardig gezegd, maar ook riskant, want het treinverkeer was uit voorzorg ook gedeeltelijk stilgelegd. Op Schiphol waren ook zo'n 190 vluchten uitgesteld, dat was nogal wat. Op de wegen werd driftig gestrooid met zand en zout. Ik hield het uitzicht naar buiten maar goed in de gaten, wilde er bij zijn om te zien hoe de eerste sneeuwbuien zouden neerdwarrelen. Mijn fototoestel in de aanslag, want sneeuw is een zeldzaamheid geworden in Holland.

TV, radio en kranten maakten de hele dag door melding van zware sneeuwbuien boven Wales, Engeland, België, Duitsland en Nederland. Nou, daar zat ik dan met mijn fototoestel, en bleef maar lekker naar buiten kijken, want ik wilde mij nu ook weer niet onnodig in een gevaarlijke situatie begeven. Op de TV stond een verslaggever, gewapend met een microfoon en helemaal ingepakt als Eskimo. Hij stond op een brug of viaduct verslag te doen over een sneeuwstorm die op komst was, maar ik zag nog steeds geen vlokje sneeuw. Zijn verhaal droeg hij wel spannend voor en het was komisch en zielig tegelijk om hem daar te zien orakelen over iets dat er niet was. Hij trok die grote berenmuts nog maar iets dieper voor zijn ogen, zodat je hem niet meer kon herkennen. Daarop volgend schakelde hij maar over naar het onderwerp "verkeer". Doordat velen waren thuisgebleven waren er nu geen files en kon het verkeer lekker doorrijden. Op normale dagen staat er zon 200 km file, maar nu kwam de meter niet verder dan 19 km file. Ik dacht: "Wat moet ik nu met dit soort rare informatie?"

Voordat ik ook maar 1 vlok sneeuw had gezien zei even later de weerman op de TV, dat de sneeuw in het zuiden van het land al begon te dooien. Nou ja!..... Waar bleef mijn sneeuw dan?.... Ja!... Opeens ja hoor daar kwamen een paar pietepeuterige vlokjes naar beneden, maar zo weinig, dat er geen kind op afkwam.

Nou wat een teleurstelling en wat een vertoning op de TV. Politie, strooiwagens en verslaggevers in zwaar uitgeruste auto's.

Als er echt geen nieuws te melden is, dan kunnen ze nieuws maken over een sneeuwbui. Ik ga straks naar het schaatsen kijken. Het wordt naar verwachting een Nederlandse, een Amerikaanse en een Italiaanse medaille. Toch denk ik nog even terug naar die idioot overdreven toestanden van gisteren.

Sneeuwalarm!

Gisteren was het hele land in rep en roer, eigenlijk begon dat eergisteren al. Met bezorgde blikken werd al heel vroeg via nieuwsberichten bekend gemaakt, dat er hevige sneeuwbuien onze kant opdreven. Iedereen werd aangeraden om maar zoveel mogelijk binnen te blijven. Dus we moesten de deur maar niet uitgaan want dat kon erg gevaarlijk zijn. En als je er dan toch uit moest, dan moest je maar met openbaar vervoer gaan. Wel aardig gezegd, maar ook riskant, want het treinverkeer was uit voorzorg ook gedeeltelijk stilgelegd. Op Schiphol waren ook zo'n 190 vluchten uitgesteld, dat was nogal wat. Op de wegen werd driftig gestrooid met zand en zout. Ik hield het uitzicht naar buiten maar goed in de gaten, wilde er bij zijn om te zien hoe de eerste sneeuwbuien zouden neerdwarrelen. Mijn fototoestel in de aanslag, want sneeuw is een zeldzaamheid geworden in Holland.

TV, radio en kranten maakten de hele dag door melding van zware sneeuwbuien boven Wales, Engeland, België, Duitsland en Nederland. Nou, daar zat ik dan met mijn fototoestel, en bleef maar lekker naar buiten kijken, want ik wilde mij nu ook weer niet onnodig in een gevaarlijke situatie begeven. Op de TV stond een verslaggever, gewapend met een microfoon en helemaal ingepakt als Eskimo. Hij stond op een brug of viaduct verslag te doen over een sneeuwstorm die op komst was, maar ik zag nog steeds geen vlokje sneeuw. Zijn verhaal droeg hij wel spannend voor en het was komisch en zielig tegelijk om hem daar te zien orakelen over iets dat er niet was. Hij trok die grote berenmuts nog maar iets dieper voor zijn ogen, zodat je hem niet meer kon herkennen. Daarop volgend schakelde hij maar over naar het onderwerp "verkeer". Doordat velen waren thuisgebleven waren er nu geen files en kon het verkeer lekker doorrijden. Op normale dagen staat er zon 200 km file, maar nu kwam de meter niet verder dan 19 km file. Ik dacht: "Wat moet ik nu met dit soort rare informatie?"

Voordat ik ook maar 1 vlok sneeuw had gezien zei even later de weerman op de TV, dat de sneeuw in het zuiden van het land al begon te dooien. Nou ja!..... Waar bleef mijn sneeuw dan?.... Ja!... Opeens ja hoor daar kwamen een paar pietepeuterige vlokjes naar beneden, maar zo weinig, dat er geen kind op afkwam.

Nou wat een teleurstelling en wat een vertoning op de TV. Politie, strooiwagens en verslaggevers in zwaar uitgeruste auto's.

Als er echt geen nieuws te melden is, dan kunnen ze nieuws maken over een sneeuwbui. Ik ga straks naar het schaatsen kijken. Het wordt naar verwachting een Nederlandse, een Amerikaanse en een Italiaanse medaille. Toch denk ik nog even terug naar die idioot overdreven toestanden van gisteren.

Winter 2007?

7 februari 2007

Donkere wolken pakten zich samen boven een duinenrij. Je loopt lekker te slenteren in het zonnetje en plotseling draaien die wolken jouw kant op, je probeert voor die bui uit te komen, maar dat kun je wel vergeten. En ineens kletteren er wat hagelsteentjes op je regenjack. Nou, dat beloofde wat. Je denkt: "Nu komt er toch nog een stukje winter over ons heen", maar nee hoor. Ik keek naar de grond en kon uitrekenen dat er op elke 10 vierkante centimeter 3 hagelsteentjes lagen. Nou, en dat was alles wat er uit die dreigende wolken viel. Dan denk je aan de berichten uit midden-Canada waar temperaturen worden gemeten tussen -36°C en -40°C. Wie van ons weet hoe koud dat is? Het is toch niet voor te stellen.

Winter 2007?

7 februari 2007

Donkere wolken pakten zich samen boven een duinenrij. Je loopt lekker te slenteren in het zonnetje en plotseling draaien die wolken jouw kant op, je probeert voor die bui uit te komen, maar dat kun je wel vergeten. En ineens kletteren er wat hagelsteentjes op je regenjack. Nou, dat beloofde wat. Je denkt: "Nu komt er toch nog een stukje winter over ons heen", maar nee hoor. Ik keek naar de grond en kon uitrekenen dat er op elke 10 vierkante centimeter 3 hagelsteentjes lagen. Nou, en dat was alles wat er uit die dreigende wolken viel. Dan denk je aan de berichten uit midden-Canada waar temperaturen worden gemeten tussen -36°C en -40°C. Wie van ons weet hoe koud dat is? Het is toch niet voor te stellen.

Verjaardagsfeestje.

Gisteren (weer die zondag), hebben we de rit gemaakt naar Wijk bij Duurstede. Aanstaande woensdag wordt onze kleindochter alweer 5 jaar oud en we zijn er vooraf naartoe gegaan om dat te vieren. Op haar verjaardagsfeestje komen allemaal vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt, van school en neefjes en nichtjes met de hele familie daar achteraan en dat is voor ons even te druk. Wat vliegt de tijd. Haar verjaardag heeft voor mij een heel speciale betekenis buiten het feit dat zij ons eerste kleinkind is.



De orchidee die in het najaar van 2006 eerst buiten op de binnenplaats stond was naar binnen gebracht en stond nu op tafel. Dit is de lievelingskleur van Liz. Ik blijf het ook een van de mooiste bloemen vinden die er bestaan en daarom nog maar eens vastgelegd. Gefeliciteerd lieve schat.

Verjaardagsfeestje.

Gisteren (weer die zondag), hebben we de rit gemaakt naar Wijk bij Duurstede. Aanstaande woensdag wordt onze kleindochter alweer 5 jaar oud en we zijn er vooraf naartoe gegaan om dat te vieren. Op haar verjaardagsfeestje komen allemaal vriendjes en vriendinnetjes uit de buurt, van school en neefjes en nichtjes met de hele familie daar achteraan en dat is voor ons even te druk. Wat vliegt de tijd. Haar verjaardag heeft voor mij een heel speciale betekenis buiten het feit dat zij ons eerste kleinkind is.



De orchidee die in het najaar van 2006 eerst buiten op de binnenplaats stond was naar binnen gebracht en stond nu op tafel. Dit is de lievelingskleur van Liz. Ik blijf het ook een van de mooiste bloemen vinden die er bestaan en daarom nog maar eens vastgelegd. Gefeliciteerd lieve schat.

Schrikken

Was dat even schrikken gisteren.... Er gebeurden allerlei vreemde en onverklaarbare dingen in mijn weblog, net nadat ik een nieuw "Beveiligingsprogramma" had geinstalleerd. Bij het opstarten merkte ik eerst niets, maar toen ik comments wilde gaan lezen waren mijn inloggegevens verdwenen. Ik begin er niet aan om uit te leggen wat er allemaal fout ging, maar geloof me, ik dacht dat alles verloren zou gaan door mijn eigen schuld. Na een hele middag en avond zoeken naar de oorzaak was ik het zat en liet het maar even voor wat het was.

Vanmorgen de computer weer opgestart en had mij al voorgenomen een nieuwe weblog te gaan opzetten, maar wat schetste mijn verbazing? Ik kon weer gewoon aan het werk gaan en als door een wonder was Blogger weer genezen van een onverklaarbare kwaal. Alles werkt weer zoals ik mag verwachten. Het lag dus niet aan mij of aan de nieuwe beveiligingssoftware maar aan Blogger, het prgramma van deze weblog. Dus we gaan weer gewoon door.




Ik had Fabchannel Live Video Concerts al eerder gevonden, maar ook hier weer niet zo snel in de gaten hoe het was bedoeld om te gebruiken. Er waren weer een aantal aanpassingen doorgevoerd en uiteindelijk had ik door hoe het kon worden geplaatst. Voor de liefhebbers heb ik een eigen selectie gemaakt, maar als je het zelf wilt gebruiken, volg je gewoon de aanwijzingen om het te downloaden. Ik ben echt 35 jaar te vroeg geboren, want dit is toch allemaal wel erg leuk hoor.

Op de statusregel onder de video zie je na SHARE de stuurknopjes om door de verschillende video's te scrolen 1 Terug, 1 Vooruit, Pauze/Stop, Mute en tenslotte het schermpje met een pijltje. Als je daarop klikt zie de video full screen.

Schrikken

Was dat even schrikken gisteren.... Er gebeurden allerlei vreemde en onverklaarbare dingen in mijn weblog, net nadat ik een nieuw "Beveiligingsprogramma" had geinstalleerd. Bij het opstarten merkte ik eerst niets, maar toen ik comments wilde gaan lezen waren mijn inloggegevens verdwenen. Ik begin er niet aan om uit te leggen wat er allemaal fout ging, maar geloof me, ik dacht dat alles verloren zou gaan door mijn eigen schuld. Na een hele middag en avond zoeken naar de oorzaak was ik het zat en liet het maar even voor wat het was.

Vanmorgen de computer weer opgestart en had mij al voorgenomen een nieuwe weblog te gaan opzetten, maar wat schetste mijn verbazing? Ik kon weer gewoon aan het werk gaan en als door een wonder was Blogger weer genezen van een onverklaarbare kwaal. Alles werkt weer zoals ik mag verwachten. Het lag dus niet aan mij of aan de nieuwe beveiligingssoftware maar aan Blogger, het prgramma van deze weblog. Dus we gaan weer gewoon door.




Ik had Fabchannel Live Video Concerts al eerder gevonden, maar ook hier weer niet zo snel in de gaten hoe het was bedoeld om te gebruiken. Er waren weer een aantal aanpassingen doorgevoerd en uiteindelijk had ik door hoe het kon worden geplaatst. Voor de liefhebbers heb ik een eigen selectie gemaakt, maar als je het zelf wilt gebruiken, volg je gewoon de aanwijzingen om het te downloaden. Ik ben echt 35 jaar te vroeg geboren, want dit is toch allemaal wel erg leuk hoor.

Op de statusregel onder de video zie je na SHARE de stuurknopjes om door de verschillende video's te scrolen 1 Terug, 1 Vooruit, Pauze/Stop, Mute en tenslotte het schermpje met een pijltje. Als je daarop klikt zie de video full screen.

test

Test posting and commens again.

test

Test posting and commens again.