Oorspronkelijke hobby.

Het is alweer een maand geleden dat ik voor het eerst kennis maakte met het fenomeen Weblog of kortweg Blog genoemd. Mijn dochter stuurde voor de grap iets op wat een eerste aanzet voor een Blog moest zijn en ik vond dat zo leuk dat ik mij er meteen in ging verdiepen. Maar er is inmiddels al heel veel tijd gaan zitten met het opbouwen. Het een iets beter geslaagd dan het ander. Het valt ook niet mee om elke dag weer iets anders te vertellen als je eigenlijk veel achter dit beeldscherm zit. Mijn oorspronkelijke hobby (video opnemen en monteren), is er de laatste tijd wat bij ingeschoten. Het wordt daarom hoog tijd daar weer aandacht aan te besteden. Dat betekent, dat ik veel naar buiten moet om aardige dingen te filmen en die later thuis moet monteren. Het zal een uitdaging worden om beeldmateriaal zodanig samen te stellen dat het hier getoond kan worden. Er zal wat tijd overheen gaan, het gaat niet zomaar. Natuurlijk heb ik al heel wat videomateriaal, maar dat is opgenomen in breedbeeld formaat terwijl ik hier alleen maar 4:3 (normaal beeldformaat) kan tonen. Dus ik moet op pad om nieuwe video's te maken in het juiste formaat.
Ik hoop dat het binnen redelijke tijd gaat lukken.

Werk vordert gestaag.

Het werk voor het leggen van de draineerbuizen aan de voorkant van onze huizen vordert in een gestaag tempo. Het is aan alles te zien hoe goed deze klus is voorbereid. Materialen en machines zijn steeds op tijd aanwezig en de werkmensen gaan in een behoorlijk tempo door, regen en kou trotserend. Het is nog voor een groot deel handwerk ook, want er staan steeds een paar man druk te graven en putten te plaatsen. Technische kijk heb ik er natuurlijk niet op, maar als je ziet hoe snel al dat graafwerk vordert en hoe secuur dat allemaal gaat, dan heb ik daar veel respect voor. Er wordt weinig gepraat, ze gaan stug door en af en toe een break voor een sigaretje of koffiepauze maar voor de rest is het hard werken. De rommel die er nu ligt nemen we maar op de koop toe, over een poosje ligt alles er weer netjes bij verwachten we.

Verjaardagsvisite.

Vandaag is het de 91ste verjaardag van mijn oude tante. Iets langer dan een jaar geleden kreeg zij een hartinfarct en het zag er allemaal niet goed uit. Zij werd op Intesive Care opgenomen en het zag er in eerste instantie naar uit dat het wel eens fataal geweest kon zijn. Maar wat een wonder... Geleidelijk aan krabbelde zij weer op en toen kon je merken dat zij er voor vocht om zeker 90 jaar te worden. Haar familie van moeders kant is een sterk geslacht en ze haalden in het verleden allemaal een hoge leeftijd en een aantal kwamen ver boven de 90. Doordat ze nog zoveel van het leven houdt en plezier heeft in de dagelijkse routines, is het denk ik gelukt alle lichamelijke kwalen te overwinnen of ondergeschikt te maken om haar doel te bereiken. Ze is nu dus alweer 91 en zoals het er naar uitziet wil ze dat kunstje nog wel eens uithalen. We wensen het haar toe en zullen er alles aan doen om haar leven zo aangenaam en zorgeloos als mogelijk is te maken. Vandaag zijn er veel mensen even bij haar op bezoek geweest om haar te feliciteren. Gezellig koffie drinken, gebakje, borreltje zoals bijna elke verjaardag verloopt. Zij genoot er zichtbaar van dat er nog zoveel belangstelling voor haar bestaat. Morgen is zij van plan haar verjaardag nog even voort te zetten, want het is toch zondag en dan komen er vast nog wel een paar familieleden en kennissen even langs. Alleen de oude garde vrienden en bekenden uit het verleden laat het nu afweten, want die kunnen nu de deur ook niet meer uit, maar de telefoon gaat en de mooie verjaardagskaarten stromen binnen. Nog veel gezondheid toegewenst tante en geniet er maar van.

Verjaardagsvisite.

Vandaag is het de 91ste verjaardag van mijn oude tante. Iets langer dan een jaar geleden kreeg zij een hartinfarct en het zag er allemaal niet goed uit. Zij werd op Intesive Care opgenomen en het zag er in eerste instantie naar uit dat het wel eens fataal geweest kon zijn. Maar wat een wonder... Geleidelijk aan krabbelde zij weer op en toen kon je merken dat zij er voor vocht om zeker 90 jaar te worden. Haar familie van moeders kant is een sterk geslacht en ze haalden in het verleden allemaal een hoge leeftijd en een aantal kwamen ver boven de 90. Doordat ze nog zoveel van het leven houdt en plezier heeft in de dagelijkse routines, is het denk ik gelukt alle lichamelijke kwalen te overwinnen of ondergeschikt te maken om haar doel te bereiken. Ze is nu dus alweer 91 en zoals het er naar uitziet wil ze dat kunstje nog wel eens uithalen. We wensen het haar toe en zullen er alles aan doen om haar leven zo aangenaam en zorgeloos als mogelijk is te maken. Vandaag zijn er veel mensen even bij haar op bezoek geweest om haar te feliciteren. Gezellig koffie drinken, gebakje, borreltje zoals bijna elke verjaardag verloopt. Zij genoot er zichtbaar van dat er nog zoveel belangstelling voor haar bestaat. Morgen is zij van plan haar verjaardag nog even voort te zetten, want het is toch zondag en dan komen er vast nog wel een paar familieleden en kennissen even langs. Alleen de oude garde vrienden en bekenden uit het verleden laat het nu afweten, want die kunnen nu de deur ook niet meer uit, maar de telefoon gaat en de mooie verjaardagskaarten stromen binnen. Nog veel gezondheid toegewenst tante en geniet er maar van.

Kiezen en tijd verdelen.

Er zijn van die dagen dat je moet kiezen wat je met de beschikbare tijd doet, of je kunt er op uit trekken om naar belangwekkende onderwerpen te zoeken of, je kunt thuis blijven achter je PC en zoeken naar grappige of interessante onderdelen om in je Blog te gebruiken. Dat laatste heb ik een paar dagen gedaan om deze Blog weer een stukje uit te breiden. Maar door al dat lezen en zoeken raak je toch wel vermoeid in je hoofd. Ik moet dus een middenweg bewandelen en soms het een laten om het ander te doen en dat is mijn vrijheid. Ik mag nu zelf kiezen wat ik ga doen en dat is een heerlijk vrijheidsgevoel. Dus bezig zijn om deze hobby uit te oefenen maar ook naar buiten om de dagelijkse uitlaatrondjes te doen en lichamelijke conditie te onderhouden. De hond, de paardjes en alles wat daarbij je pad kruist. Het zijn vaak vaste patronen die je dagen vullen.

Kiezen en tijd verdelen.

Er zijn van die dagen dat je moet kiezen wat je met de beschikbare tijd doet, of je kunt er op uit trekken om naar belangwekkende onderwerpen te zoeken of, je kunt thuis blijven achter je PC en zoeken naar grappige of interessante onderdelen om in je Blog te gebruiken. Dat laatste heb ik een paar dagen gedaan om deze Blog weer een stukje uit te breiden. Maar door al dat lezen en zoeken raak je toch wel vermoeid in je hoofd. Ik moet dus een middenweg bewandelen en soms het een laten om het ander te doen en dat is mijn vrijheid. Ik mag nu zelf kiezen wat ik ga doen en dat is een heerlijk vrijheidsgevoel. Dus bezig zijn om deze hobby uit te oefenen maar ook naar buiten om de dagelijkse uitlaatrondjes te doen en lichamelijke conditie te onderhouden. De hond, de paardjes en alles wat daarbij je pad kruist. Het zijn vaak vaste patronen die je dagen vullen.

Beetje moe.

Vandaag weer het een en ander uitgezocht om foto's en filmpjes te tonen en beschikbaar te stellen aan anderen. Het is best nog een hele uitzoekerij, maar erg leuk, zeker als het gaat lukken. Ik ben er nog niet klaar mee, dus als kijkers naar deze Blog foutjes of onvolkomenheden tegenkomen, laat het dan a.u.b. weten, want dan moet er iets aan worden gedaan. Ik ben nu een beetje moe, komt ook door een lichte verkoudheid, dus voor vandaag is dit het dan. Er is genoeg te ontdekken met het fotoprogramma denk ik.

Tot de volgende keer.

Beetje moe.

Vandaag weer het een en ander uitgezocht om foto's en filmpjes te tonen en beschikbaar te stellen aan anderen. Het is best nog een hele uitzoekerij, maar erg leuk, zeker als het gaat lukken. Ik ben er nog niet klaar mee, dus als kijkers naar deze Blog foutjes of onvolkomenheden tegenkomen, laat het dan a.u.b. weten, want dan moet er iets aan worden gedaan. Ik ben nu een beetje moe, komt ook door een lichte verkoudheid, dus voor vandaag is dit het dan. Er is genoeg te ontdekken met het fotoprogramma denk ik.

Tot de volgende keer.

Paarden.

Altijd heb ik veel ontzag gehad voor paarden, dat wil zeggen dat ik in feite altijd een beetje bang voor ze was. En waarom eigenlijk? Nou, gewoon de enorme kracht die ze uitstralen, het schrikachtige gedrag als je in hun ogen een onverwachte beweging maakt. Je moet dus gewoon kennis hebben van het gedrag van deze prachtige dieren. En die kennis ontbreekt mij, maar ze oefenen wel een grote aantrekkingskracht op mij uit. Wat een onzekerheid moet ik dan uitstralen naar die dieren! Daar worden ze natuurlijk al nerveus van. Maar er is de laatste maanden toch iets veranderd. Een buurman van mij heeft veel met paarden gewerkt in zijn militaire diensttijd. Zijn vrouw heeft een paard en met dat paard heb ik ook kennis mogen maken. Een echte Friese merrie, met een prachtige zwarte glans, mooie lange manen en lange staart maar bovenal een heel lief en geduldig karakter. Die buurman kan goed vertellen over paarden en hun gedrag, en in feite heeft hij veel begrip bijgebracht over het gedrag van paarden en hoe je ze het beste kan benaderen en vooral hoe zij jou zien en jouw gedrag beoordelen.

Daar waar ik mijn auto 's morgens parkeer als ik de hond ga uitlaten, staan permanent vier paardjes, twee Fjordenpaardjes en twee Shetlanders. Door al zijn verhalen is het mij gelukt een soort band op te bouwen met deze dieren. Ik neem dagelijks iets mee, een suikerklontje, een worteltje, een appeltje of een stukje brood. Als ze mijn auto zien, dan zie ik ze al in een drafje aankomen om mij te begroeten, maar vooral om hun lekkernij op te halen. Ze pakken met die grote zachte mond hun snoepje van mijn vlakke hand en staan toe dat ik ze even over die grote zachte neus mag aaien. Ik heb nooit geweten dat dit zo'n fijn gevoel kan geven. Ze zijn echt geweldig. Als ik dan ook zie hoe makkelijk en onbevangen kinderen met die grote dieren kunnen omgaan, dan besef ik goed, vroeger iets gemist te hebben. Maar ik ben het nu aan het goed maken denk ik.

Paarden.

Altijd heb ik veel ontzag gehad voor paarden, dat wil zeggen dat ik in feite altijd een beetje bang voor ze was. En waarom eigenlijk? Nou, gewoon de enorme kracht die ze uitstralen, het schrikachtige gedrag als je in hun ogen een onverwachte beweging maakt. Je moet dus gewoon kennis hebben van het gedrag van deze prachtige dieren. En die kennis ontbreekt mij, maar ze oefenen wel een grote aantrekkingskracht op mij uit. Wat een onzekerheid moet ik dan uitstralen naar die dieren! Daar worden ze natuurlijk al nerveus van. Maar er is de laatste maanden toch iets veranderd. Een buurman van mij heeft veel met paarden gewerkt in zijn militaire diensttijd. Zijn vrouw heeft een paard en met dat paard heb ik ook kennis mogen maken. Een echte Friese merrie, met een prachtige zwarte glans, mooie lange manen en lange staart maar bovenal een heel lief en geduldig karakter. Die buurman kan goed vertellen over paarden en hun gedrag, en in feite heeft hij veel begrip bijgebracht over het gedrag van paarden en hoe je ze het beste kan benaderen en vooral hoe zij jou zien en jouw gedrag beoordelen.

Daar waar ik mijn auto 's morgens parkeer als ik de hond ga uitlaten, staan permanent vier paardjes, twee Fjordenpaardjes en twee Shetlanders. Door al zijn verhalen is het mij gelukt een soort band op te bouwen met deze dieren. Ik neem dagelijks iets mee, een suikerklontje, een worteltje, een appeltje of een stukje brood. Als ze mijn auto zien, dan zie ik ze al in een drafje aankomen om mij te begroeten, maar vooral om hun lekkernij op te halen. Ze pakken met die grote zachte mond hun snoepje van mijn vlakke hand en staan toe dat ik ze even over die grote zachte neus mag aaien. Ik heb nooit geweten dat dit zo'n fijn gevoel kan geven. Ze zijn echt geweldig. Als ik dan ook zie hoe makkelijk en onbevangen kinderen met die grote dieren kunnen omgaan, dan besef ik goed, vroeger iets gemist te hebben. Maar ik ben het nu aan het goed maken denk ik.

Even nadenken.

De afgelopen twee dagen ben ik behoorlijk intensief bezig geweest met het lezen van diverse Blogs. Ik wil er zelf ook zo graag iets leuks mee doen. De pagina's die ik van andere mensen lees zijn in een aantal gevallen erg interressant of leerzaam of leuk en gezellig of gevoelig. Ook tref je er heel openhartige bij. Mensen die er gewoon diepere gevoelens in leggen of veel over zichzelf vertellen, en dat raakt me wel. Ik heb mijzelf al een paar keer de vraag gesteld waarom mensen een Weblog maken. Voor mij is het denk ik iets om mee naar buiten te treden. Dingen opschrijven die je niet zo snel tegen anderen zou zeggen. Een beetje ruimte vinden om je zinnen en woorden te vormen en af te maken. Dit alles zonder dat je in de reden wordt gevallen, of dat er meteen iemand naast je staat om je tegen te spreken of te verbeteren. Je kunt hier achter dat beeldscherm zo lekker je gedachten laten gaan over van alles en nog wat. Soms de radio zachtjes aan, lekker wegzakken in je eigen gedachten. Iets wat je hebt opgeschreven kun je veranderen of gewoon weer weghalen. In directe contacten heb je iets gezegd, en dat blijft dan gezegd, soms met onbedoelde nare gevolgen. Je kunt het niet even uitgummen. In mijn werkzame leven was ik veel onder de mensen, dat bracht mijn beroep mee. Nu ik al jaren thuis ben en niet meer werk is de behoefte aan direct contact ook afgenomen. Misschien dat deze Blog daar weer een beetje verandering in brengt, want ik wil nog wel even meedoen in deze wereld. We zullen zien hoe dat gaat verlopen. Maar het is leuk om op deze manier uiting te geven aan je edachten.
Nou, dat was een diepe vandaag :-)

Even nadenken.

De afgelopen twee dagen ben ik behoorlijk intensief bezig geweest met het lezen van diverse Blogs. Ik wil er zelf ook zo graag iets leuks mee doen. De pagina's die ik van andere mensen lees zijn in een aantal gevallen erg interressant of leerzaam of leuk en gezellig of gevoelig. Ook tref je er heel openhartige bij. Mensen die er gewoon diepere gevoelens in leggen of veel over zichzelf vertellen, en dat raakt me wel. Ik heb mijzelf al een paar keer de vraag gesteld waarom mensen een Weblog maken. Voor mij is het denk ik iets om mee naar buiten te treden. Dingen opschrijven die je niet zo snel tegen anderen zou zeggen. Een beetje ruimte vinden om je zinnen en woorden te vormen en af te maken. Dit alles zonder dat je in de reden wordt gevallen, of dat er meteen iemand naast je staat om je tegen te spreken of te verbeteren. Je kunt hier achter dat beeldscherm zo lekker je gedachten laten gaan over van alles en nog wat. Soms de radio zachtjes aan, lekker wegzakken in je eigen gedachten. Iets wat je hebt opgeschreven kun je veranderen of gewoon weer weghalen. In directe contacten heb je iets gezegd, en dat blijft dan gezegd, soms met onbedoelde nare gevolgen. Je kunt het niet even uitgummen. In mijn werkzame leven was ik veel onder de mensen, dat bracht mijn beroep mee. Nu ik al jaren thuis ben en niet meer werk is de behoefte aan direct contact ook afgenomen. Misschien dat deze Blog daar weer een beetje verandering in brengt, want ik wil nog wel even meedoen in deze wereld. We zullen zien hoe dat gaat verlopen. Maar het is leuk om op deze manier uiting te geven aan je edachten.
Nou, dat was een diepe vandaag :-)

Parkeerplaats

Na negen jaar sparen konden we in mei een nieuwe auto kopen. En zoals dat meestal gaat heb je daar best een goed gevoel bij, zeker als je om de auto geen maandelijkse bedragen moet opkuchen voor rente en aflossing. Er blijft wat ruimte over om andere leuke dingen van te doen. Dus, ga je er ook mee rijden en daar hoort ook parkeren bij.

Ken je dat gevoel als je de auto op een parkeerplaats zet? Dat gevoel van "Ik hoop dat hij er straks nog net zo bijstaat als ik hem er nu neerzet". Je parkeert hem netjes, gaat naar de achterkant van je nieuwe aanwinst om nog wat te pakken, en je ziet een piepklein autootje van Leen aan komen rijden en naast je dierbare vervoermiddel neerzetten. Niets aan de hand. Plotseling.....! Bham...!! Een enorme doffe dreun. Je komt snel achter je eigen auto vandaan om te kijken wat er nou is gebeurd. Komen uit dat piepkleine wagentje, met zo'n heeeele grote zijdeur, een stuk of vier kinderen achter mamma's stoel vandaan en wringen zich een weg naar buiten. Ja,.... dat ging natuurlijk even niet goed. Die grote zijdeur van dat piepkleine autootje knalde met een behoorlijke dreun tegen de zijkant van mijn nieuwe auto. Ja, dat gaf een reactie bij mij die ik maar niet zal herhalen. Het was ook nog niet zo makkelijk om aan de adresgegevens van Mamma te komen, maar na stevig aandringen kwam er toch het een en ander los. Ik weet niet of dat autootje er nog had gestaan als ik niet achter mijn auto had gestaan. Zeer waarschijnlijk was ze op een ander plekje gaan staan, althans dat liet ze merken. Ik had een deukje in mijn auto en Mamma had niets. Maar dat deukje kost nu rond de €250,00. Gelukkig ben ik goed verzekerd en de verzekeringsmaatschappij regelt de rest wel. Inmiddels is dat deukje weg en mocht ik mijn auto vanmorgen weer gewassen en ongeschonden ophalen.

Parkeerplaats

Na negen jaar sparen konden we in mei een nieuwe auto kopen. En zoals dat meestal gaat heb je daar best een goed gevoel bij, zeker als je om de auto geen maandelijkse bedragen moet opkuchen voor rente en aflossing. Er blijft wat ruimte over om andere leuke dingen van te doen. Dus, ga je er ook mee rijden en daar hoort ook parkeren bij.

Ken je dat gevoel als je de auto op een parkeerplaats zet? Dat gevoel van "Ik hoop dat hij er straks nog net zo bijstaat als ik hem er nu neerzet". Je parkeert hem netjes, gaat naar de achterkant van je nieuwe aanwinst om nog wat te pakken, en je ziet een piepklein autootje van Leen aan komen rijden en naast je dierbare vervoermiddel neerzetten. Niets aan de hand. Plotseling.....! Bham...!! Een enorme doffe dreun. Je komt snel achter je eigen auto vandaan om te kijken wat er nou is gebeurd. Komen uit dat piepkleine wagentje, met zo'n heeeele grote zijdeur, een stuk of vier kinderen achter mamma's stoel vandaan en wringen zich een weg naar buiten. Ja,.... dat ging natuurlijk even niet goed. Die grote zijdeur van dat piepkleine autootje knalde met een behoorlijke dreun tegen de zijkant van mijn nieuwe auto. Ja, dat gaf een reactie bij mij die ik maar niet zal herhalen. Het was ook nog niet zo makkelijk om aan de adresgegevens van Mamma te komen, maar na stevig aandringen kwam er toch het een en ander los. Ik weet niet of dat autootje er nog had gestaan als ik niet achter mijn auto had gestaan. Zeer waarschijnlijk was ze op een ander plekje gaan staan, althans dat liet ze merken. Ik had een deukje in mijn auto en Mamma had niets. Maar dat deukje kost nu rond de €250,00. Gelukkig ben ik goed verzekerd en de verzekeringsmaatschappij regelt de rest wel. Inmiddels is dat deukje weg en mocht ik mijn auto vanmorgen weer gewassen en ongeschonden ophalen.

Uitzien naar het voorjaar.

Vlak achter ons huis, een 50 meter verder lopen, zit je alweer aan de grens van ons kleine dorp. Je kijkt uit over bollenvelden die nu nog zijn afgedekt met stro om de bollen tegen vorst te beschermen. Over een paar maanden zie je weer prachtige velden in vele kleuren. Elk jaar is het een verrassing wat er nu weer tevoorschijn komt en op welk tijdstip. Bijna alle grond wordt tegenwoordig gebruikt voor de bollenteelt. Waar vroeger koeien en paarden graasden in groene weiden, daar zie je nu meestal donkere zandgronden al dan niet afgedekt met stro. Enkele weken staan de velden in volle bloei, maar kort daarna worden de koppen er alweer afgehaald en moet je weer een jaar wachten. Doordat de bollensoorten niet allemaal tegelijk uitkomen duurt het toch maanden voordat alles weer uitgebloeid en gerooid is.

Maar over die velden heen zie je het Zwanenwater, een prachtig natuurgebied met heel veel vogels die je vanuit een observatiehut kunt bekijken in hun natuurlijke omgeveving. Ook staan er zeldzame plantjes heb ik me laten vertellen, maar daar heb ik eigenlijk weinig verstand van. Ik kan wel genieten van alle mooie dingen die ik zie, zonder dat ik overal verstand van heb.

Het gele apparaat is simpel gezegd een grote pomp die grondwater oppompt en afvoert in het riool, of in putten voor de afvoer van hemelwater. Dit schijnt enkele dagen te duren. We zijn allemaal wel erg benieuwd hoe het er gaat uitzien, en hoe lang we in de rommel moeten zitten, maar het komt best voor elkaar denk ik.

Uitzien naar het voorjaar.

Vlak achter ons huis, een 50 meter verder lopen, zit je alweer aan de grens van ons kleine dorp. Je kijkt uit over bollenvelden die nu nog zijn afgedekt met stro om de bollen tegen vorst te beschermen. Over een paar maanden zie je weer prachtige velden in vele kleuren. Elk jaar is het een verrassing wat er nu weer tevoorschijn komt en op welk tijdstip. Bijna alle grond wordt tegenwoordig gebruikt voor de bollenteelt. Waar vroeger koeien en paarden graasden in groene weiden, daar zie je nu meestal donkere zandgronden al dan niet afgedekt met stro. Enkele weken staan de velden in volle bloei, maar kort daarna worden de koppen er alweer afgehaald en moet je weer een jaar wachten. Doordat de bollensoorten niet allemaal tegelijk uitkomen duurt het toch maanden voordat alles weer uitgebloeid en gerooid is.

Maar over die velden heen zie je het Zwanenwater, een prachtig natuurgebied met heel veel vogels die je vanuit een observatiehut kunt bekijken in hun natuurlijke omgeveving. Ook staan er zeldzame plantjes heb ik me laten vertellen, maar daar heb ik eigenlijk weinig verstand van. Ik kan wel genieten van alle mooie dingen die ik zie, zonder dat ik overal verstand van heb.

Het gele apparaat is simpel gezegd een grote pomp die grondwater oppompt en afvoert in het riool, of in putten voor de afvoer van hemelwater. Dit schijnt enkele dagen te duren. We zijn allemaal wel erg benieuwd hoe het er gaat uitzien, en hoe lang we in de rommel moeten zitten, maar het komt best voor elkaar denk ik.

PC opschonen.

Vanmorgen was het weer eens raak, het regende pijpenstelen en ik had echt geen zin om drijfnat te worden. Dan maar thuis blijven en proberen de PC wat te ontdoen van allerlei overbodige programma's. Ook onzichtbare bestanden die na verwijdering van een programma vaak op de harde schijf achterblijven en veel geheugenruimte in beslag nemen. Je moet ook de verleiding kunnen weerstaan om steeds maar weer programma's te kopen die dat klusje voor je opknappen, want er wordt wat uitgevonden op dat gebied.
Ik was zo in beslag genomen door dat werkje, dat ik totaal geen erg had in de tijd. Tot het moment dat er een lekkere kop koffie naast me werd neergezet. Dan kijk je weer eens naar buiten om te zien of het weer al een beetje opknapt. Nou echt vrolijk werd ik daar niet van, het bleef gieten van de regen. De werklui die bezig zijn met het weghalen van de overgebleven boomstronken voor de deur, gingen gewoon door. Er zijn nu een soort buizen in de grond aangebracht en ik had het vermoeden dat daar enorme hoeveelheden water doorheen werden geperst. Niets is minder waar, want nu blijkt dat er juist water uit de grond wordt opgepompt, daarna kunnen de wortels worden uitgegraven of met een freesmachine worden losgemaakt om te verwijderen. Zo werd het mij door een van de werkmensen uitgelegd.

PC opschonen.

Vanmorgen was het weer eens raak, het regende pijpenstelen en ik had echt geen zin om drijfnat te worden. Dan maar thuis blijven en proberen de PC wat te ontdoen van allerlei overbodige programma's. Ook onzichtbare bestanden die na verwijdering van een programma vaak op de harde schijf achterblijven en veel geheugenruimte in beslag nemen. Je moet ook de verleiding kunnen weerstaan om steeds maar weer programma's te kopen die dat klusje voor je opknappen, want er wordt wat uitgevonden op dat gebied.
Ik was zo in beslag genomen door dat werkje, dat ik totaal geen erg had in de tijd. Tot het moment dat er een lekkere kop koffie naast me werd neergezet. Dan kijk je weer eens naar buiten om te zien of het weer al een beetje opknapt. Nou echt vrolijk werd ik daar niet van, het bleef gieten van de regen. De werklui die bezig zijn met het weghalen van de overgebleven boomstronken voor de deur, gingen gewoon door. Er zijn nu een soort buizen in de grond aangebracht en ik had het vermoeden dat daar enorme hoeveelheden water doorheen werden geperst. Niets is minder waar, want nu blijkt dat er juist water uit de grond wordt opgepompt, daarna kunnen de wortels worden uitgegraven of met een freesmachine worden losgemaakt om te verwijderen. Zo werd het mij door een van de werkmensen uitgelegd.

Je nooit vervelen.

Soms betrap ik mijzelf er op, te denken dat ik weinig tijd heb. Ik word ouder en moet nog zoveel doen denk ik dan. Met die gedachte in het hoofd word je ongedurig, ongeduldig, soms prikkelbaar naar anderen. "Waarom begrijpt die ander mij nu niet snel genoeg, moet ik weer alles uitleggen". Die houding is niet goed natuurlijk. Maar waar komt die drang om op te schieten toch vandaan? Daar heb ik wel over nagedacht de laatste tijd. Het antwoord op die vraag zou kunnen zijn dat in bepaalde situaties veel tijd van je wordt gevraagd om voor anderen klaar te staan of om aandacht en zorg te geven. Of dat er veel tijd gaat zitten in het oplossen en regelen van eigen vervelende zaakjes, en dat is vandaag de dag nogal wat met al die veranderde regels. Door al die bezigheden komt de tijd die je voor jezelf had bedacht in het gedrang, die gaat op aan heel andere dingen, dus eigenlijk ten koste van jezelf, en dat kan frustrerend zijn. Want zodra je aan jezelf toe bent, dan ben je al zo moe dat er niet veel meer terecht komt van de plannen die je 's morgens had. De fut is er uit, je hebt je niet verveeld.... maar toch voel je je niet voldaan..... Morgen is er weer een dag en gaan we het nog eens proberen. En ouder worden is best een leuke bezigheid, ik wens het iedereen toe. Hmmm.... zou een leuke vakantie naar Ierland of zo iets zijn?.... Ik denk nu al dat het er nooit van zal komen. Maar er over dromen is ook al leuk.

Je nooit vervelen.

Soms betrap ik mijzelf er op, te denken dat ik weinig tijd heb. Ik word ouder en moet nog zoveel doen denk ik dan. Met die gedachte in het hoofd word je ongedurig, ongeduldig, soms prikkelbaar naar anderen. "Waarom begrijpt die ander mij nu niet snel genoeg, moet ik weer alles uitleggen". Die houding is niet goed natuurlijk. Maar waar komt die drang om op te schieten toch vandaan? Daar heb ik wel over nagedacht de laatste tijd. Het antwoord op die vraag zou kunnen zijn dat in bepaalde situaties veel tijd van je wordt gevraagd om voor anderen klaar te staan of om aandacht en zorg te geven. Of dat er veel tijd gaat zitten in het oplossen en regelen van eigen vervelende zaakjes, en dat is vandaag de dag nogal wat met al die veranderde regels. Door al die bezigheden komt de tijd die je voor jezelf had bedacht in het gedrang, die gaat op aan heel andere dingen, dus eigenlijk ten koste van jezelf, en dat kan frustrerend zijn. Want zodra je aan jezelf toe bent, dan ben je al zo moe dat er niet veel meer terecht komt van de plannen die je 's morgens had. De fut is er uit, je hebt je niet verveeld.... maar toch voel je je niet voldaan..... Morgen is er weer een dag en gaan we het nog eens proberen. En ouder worden is best een leuke bezigheid, ik wens het iedereen toe. Hmmm.... zou een leuke vakantie naar Ierland of zo iets zijn?.... Ik denk nu al dat het er nooit van zal komen. Maar er over dromen is ook al leuk.

Hondenliefhebbers

Zodra de zon weer schijnt ontmoeten mensen elkaar weer vaker en raken wat makkelijker aan de praat. We krijgen sneller een prikkel om de buitenlucht in te gaan, dan wanneer het zo mistroostig, koud en donker is. Nog wat vorst aan de grond en dat geeft boeinde effecten op plantjes en grassen. Vandaag lokte het mooie weer de mensen weer naar buiten om met de honden in de vrije natuur te lopen of een forse strandwandeling te gaan maken. Mijn vrouw ontdekte, dat er mensen van heinde en ver komen om hier in de week-enden een frisse neus te halen. Ze heeft eens opgemerkt dat op de nummerborden van auto's, autodealers altijd hun adres plaatsen. Dus als er weer veel auto's geparkeerd staan dan kijkt ze even waar al dat buitenaardse volk vandaan komt. Het ligt voor de hand dat de meeste eigenaren ook uit die plaats komen of daar uit de buurt. Het was echt genieten vandaag.

Hondenliefhebbers

Zodra de zon weer schijnt ontmoeten mensen elkaar weer vaker en raken wat makkelijker aan de praat. We krijgen sneller een prikkel om de buitenlucht in te gaan, dan wanneer het zo mistroostig, koud en donker is. Nog wat vorst aan de grond en dat geeft boeinde effecten op plantjes en grassen. Vandaag lokte het mooie weer de mensen weer naar buiten om met de honden in de vrije natuur te lopen of een forse strandwandeling te gaan maken. Mijn vrouw ontdekte, dat er mensen van heinde en ver komen om hier in de week-enden een frisse neus te halen. Ze heeft eens opgemerkt dat op de nummerborden van auto's, autodealers altijd hun adres plaatsen. Dus als er weer veel auto's geparkeerd staan dan kijkt ze even waar al dat buitenaardse volk vandaan komt. Het ligt voor de hand dat de meeste eigenaren ook uit die plaats komen of daar uit de buurt. Het was echt genieten vandaag.

Eindelijk zonlicht.

Ja hoor, daar was hij eindelijk weer vanmorgen, de zon!...
Na al die sombere, donkere en koude dagen kwam hij weer tevoorschijn aan een stralend blauwe hemel. Het was nog wel koud, zo rond het vriespunt, maar dat mag verder geen naam hebben. Heerlijk naar buiten en weer eens even gezellig over de Helderse markt en door de bekende winkelstraten gelopen. Toch heeft de kou wel een heleboel mensen binnenshuis gehouden, want erg druk was het niet (of was het geld misschien op na al die dure feestdagen?). Maar ik heb er wel van genoten. Alle geuren weer opgesnoven zoals gebrande pinda's, kippenbouten aan het spit, verse vis en geurtjes van allerlei onbestemde aard die een markt kenmerken. Wat boodschappen gedaan en toen naar het restaurant van V&D voor een lekkere beker warme chocolademelk en een stuk warm appelgebak. Als je dat op hebt, dan kun je de middagmaaltijd wel een keer overslaan want zo'n hap is goed voedzaam, maar wel lekker voor een keer. En de gerestaureerde Helderse watertoren stond weer glorieus in het volle zonlicht en voor iemand die is opgegroeid in deze stad is dat altijd een fijn gezicht.

Vriezend, koud, mistig.

Voorlopig nog 1 foto van de omgeving van onze straat. Alle bomen liggen nu om, 16 stuks. Dat is gedaan en verleden tijd. Nu wordt de laatste hand gelegd om de restanten te verwijderen en de vrijgekomen ruimte rijp te maken om drainbuizen te gaan leggen. Alles bij elkaar vergt dat nog wel een paar weken wordt geschat. En dan tegen het voorjaar komen er weer mooie dingen in zoals nieuwe kleine boompjes van ongeveer 3 meter hoog, een gazon en rozenstruiken. Het klinkt mooi, maar laten we eerst maar even wachten hoe het gaat aflopen en of al deze dingen hebben geholpen om de wateroverlast bij sommigen te verhelpen. De tijd zal het leren.

Laaghangende mist en vriezend koud was het vanmorgen. Licht doorschijnend kwam de laagstaande zon er doorheen maar kon de temperatuur niet aangenamer maken. Het was een klein wereldje vandaag en we hadden geen prettig weer om er tussenuit te gaan. Nog enkele weken en dan zijn de voortekenen van het naderende voorjaar alweer te zien, daar kijken we dan maar naar uit, dat geeft weer kleur aan de omgeving.

Vriezend, koud, mistig.

Voorlopig nog 1 foto van de omgeving van onze straat. Alle bomen liggen nu om, 16 stuks. Dat is gedaan en verleden tijd. Nu wordt de laatste hand gelegd om de restanten te verwijderen en de vrijgekomen ruimte rijp te maken om drainbuizen te gaan leggen. Alles bij elkaar vergt dat nog wel een paar weken wordt geschat. En dan tegen het voorjaar komen er weer mooie dingen in zoals nieuwe kleine boompjes van ongeveer 3 meter hoog, een gazon en rozenstruiken. Het klinkt mooi, maar laten we eerst maar even wachten hoe het gaat aflopen en of al deze dingen hebben geholpen om de wateroverlast bij sommigen te verhelpen. De tijd zal het leren.

Laaghangende mist en vriezend koud was het vanmorgen. Licht doorschijnend kwam de laagstaande zon er doorheen maar kon de temperatuur niet aangenamer maken. Het was een klein wereldje vandaag en we hadden geen prettig weer om er tussenuit te gaan. Nog enkele weken en dan zijn de voortekenen van het naderende voorjaar alweer te zien, daar kijken we dan maar naar uit, dat geeft weer kleur aan de omgeving.

Hakselen.

Het bleef vanmorgen heel lang donker, maar het werk om de bomen te kappen ging gewoon door. In het halfduister werd een hakselmachine geplaatst en in een ongewoon hoog tempo werden flinke takken er doorheen gejast. Met vijf of zes man werd die klus in een paar uur geklaard en werden de overblijvende grote stammen ook weer doorgezaagd tot handzamer stukken. Het werk was zeker zo snel gegaan dat 1 van de bomenzagers er nog maar een boompje bijpakte en deze in zijn eentje neerhaalde zonder kraan of wat voor hulp ook. Wij waren er niet helemaal gerust op dat dit goed zou gaan, maar hij was duidelijk zelfverzekerd en wist precies wat hij deed geloof ik. Maar echt lekker voelde het niet aan want dat zware ding zou eens op je dak kunnen vallen. Maar het ging gelukkig goed en met een doffe dreun viel de boom op de grond, precies waar hij hem wilde hebben. Meteen daar achteraan begon hij die boom ook van takken te ontdoen en die werden weer door de hakselmachine gehaald. Verder werden in de loop van de middag alle struiken voor de huizen weggezaagd. Dus nu er weer meer ruimte is zullen de overgebleven bomen wel gauw tegen de grond gaan. Ik blijf dit nog maar een tijdje vastleggen, het kan later nog eens van pas komen om te laten zien hoe het was en hoe het zal worden. Eens kijken of het wordt wat beloofd is. Ik moet van tevoren natuurlijk maar een beetje raden wat er zel gaan gebeuren, maar hoe het gegaan is schrijf ik 's avonds wel weer op.

De eerste bomen zijn om.

De mannen met het zware gereedschap en de kettingzagen waren er al vroeg bij vanmorgen. De kraan was in een mum van tijd opgezet en kort daarna was de eerste boom al in de kettingen vastgesnoerd. De kettingzaag gierde een minuut of 8 en hing hij vrij in de lucht. Ik heb het nooit zo ervaren, maar het gaf een heel gek gevoel, net of er echt iets van je werd afgenomen. Maar dat is soft gepraat natuurlijk, maar toch... Het laat je niet onberoerd en aan de gezichten van andere toeschouwers te zien hadden die ongeveer hetzelfde gevoel. In totaal gaan er 16 bomen tegen de grond en bijna de helft is al om. Morgen gaan waarschijnlijk de bomen bij ons voor de deur allemaal tegen de vlakte. Tot nu toe heb ik er een flink aantal foto's van gemaakt en plaats er hier een paar. De rest gaat van de week in mijn fotoalbum in WebShots (kijk maar in de linkerkolom van deze pagina).
De mannen weten wel van aanpakken hoor. Na het neerhalen van een stuk of 6 bomen, werden ze meteen gestript, dus van alle takken ontdaan en gesorteerd. De hele boel ligt nu te wachten om te worden weggehaald of mogelijk versnipperd. Wat gaat dat allemaal snel. Maar het ziet er allemaal niet vrolijk uit. Een kale boel hoor. En nog een andere bijkomstigheid is dat deze boomkap samenvalt met die van het Schinveldse bos in Limburg. Daar is nogal wat om te doen geweest de afgelopen weken. Des te opvallender dat deze kap zo geruisloos verloopt.